Δεν θα μας ξεφτιλίσουν, εκτός...

Η κατακεφαλιά μάς βρήκε μέσα στο στόμα του λύκου: στις Βρυξέλλες. Αφού περπατούσαμε στους δρόμους και περιμέναμε να συναντήσουμε από στιγμή σε στιγμή τον Βαρουφάκη και τον Τσακαλώτο.

"Καλού κακού κρατάτε κρυμμένο το διαβατήριό σας", μας είχε προειδοποιήσει φίλος, βετεράνος του Werchter: "Oι Ντάισελμπλουμ των Κάτω Χωρών δεν πολυχωνεύουν τους Ελληνες".

Σιγά μη φοβηθώ, κιόλας. Φορέσαμε τη σημαία μας για πανωφόρι και ξεκινήσαμε για το φεστιβάλ. Ήμασταν πολλοί, άλλωστε, οι Έλληνες. Δεκάδες. Και με πρόσφατη λαϊκή εντολή.

Δεν αντιμετωπίσαμε το παραμικρό πρόβλημα μέσα στο πολύβουο πλήθος, όπως δεν αντιμετωπίσαμε το παραμικρό πρόβλημα το 2010, όταν κυκλοφορούσαμε σημαιοστολισμένοι στο Ολυμπιακό Στάδιο της Κωνσταντινούπολης, για τη συναυλία των U2.

Ίσα ίσα, μας αντιμετώπισαν -τότε οι Σελτζούκοι και τώρα οι Βησιγότθοι- με συμπάθεια και με εκτίμηση. "Συγχαρητήρια", μας έδωσε κάποιος που μας χτύπησε τον ώμο. "Μπράβο για το θάρρος με το οποίο αντιμετωπίζετε την κρίση".

"Να ξέρετε ότι σας υποστηρίζουμε", είπε ένας γενειοφόρος Βέλγος. "Προχωρήστε και μη φοβάστε τίποτε. Έχουμε περάσει κι εμείς δυσκολίες και ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να τα βάλεις με τους μεγάλους". Στο υπόλοιπο της συναυλίας στάθηκε δίπλα μας και χαμογελούσε με συμπάθεια όποτε κοιτάζαμε προς το μέρος του.

Επαναστάτης του καναπέ, θα πείτε. Όπως και όλοι μας.

Η τοπική εφημερίδα "De Morgen" μοίραζε λευκά ταμπλό και μαύρους μαρκαδόρους, για να γράψει ο καθένας το μήνυμά του και να το σηκώσει ψηλά την ώρα της συναυλίας.

Μία κοπέλα έγραψε "Free Hugs" και βάλθηκε να μοιράζει αγκαλιές. Μια παρέα πανηγύρισε γραπτώς για την υπερψήφιση του γάμου των ομοφυλοφίλων στις ΗΠΑ.

Άλλοι προτίμησαν τις παραγγελιές ή θέλησαν να δώσουν το στίγμα τους: "Ηρθαμε από την Κορνουάλη για να σας δούμε". Σιγά το ταξίδι. Εμείς ήρθαμε από την κόλαση.

"Unfuck Greece", γράψαμε στο δικό μας πλακάτ. Και σταθήκαμε δίπλα σε κάτι Ιρλανδούς, μπροστά μπροστά, για να μας πιάσουν οι κάμερες.

Ο φακός δεν μας είδε, αλλά οι φεστιβαλιστές της κεντρικής Ευρώπης πλησίασαν για να δηλώσουν τη συμπαράστασή τους.

Κανένας δεν ήρθε να πει αυτό που φοβόμουν. "Τι κάνετε εσείς εδώ; Γυρίστε πίσω να πληρώσετε τους φόρους σας!"

Είχα, βέβαια, στο σακίδιό μου έτοιμα ράμματα για τη γούνα όλων.

Στον Γερμανό θα απαντούσα ότι εμείς, τουλάχιστον, δεν ξεκινήσαμε παγκόσμιους πολέμους ούτε κάναμε γενοκτονία. Στον Ιταλό, να φορέσει τσίγκινο σωβρακάκι γιατί πλησιάζει η σειρά του. Στον Γάλλο, ότι δεν δέχομαι κριτική από το έθνος που ψηφίζει ΛεΠέν.

Κι αν εμφανιζόταν μέσα στο πλήθος των 88 χιλιάδων κανένας Ντάισελμπλουμ, θα του έλεγα το καλύτερο: "Προτιμώ να μείνω εδώ και να ξοδεύω τα λεφτά σου". Τα κράτησα όλα για την επόμενη φορά. Καλύτερα, γιατί δεν μου άρεσαν καθόλου.

Παιανίσαμε με όλη τη δύναμη της φωνής μας το ρεφρέν του Uprising, των Muse: "They will not force us, they will stop degrading us. They will not control us, we will be victorious". Δεν θα μας ελέγξουν, δεν θα μας αναγκάσουν, δεν θα μας ξεφτιλίσουν, θα νικήσουμε.

Το τραγουδήσαμε, χωρίς να το πολυπιστεύουμε. Το έχουν αυτό το κακό οι ροκ συναυλίες, σε κάνουν να πιστεύεις για λίγο στο αδύνατο και στο απίθανο.

Πίσω στο ξενοδοχείο, μας υποδέχθηκε η ξινή φάτσα του Σόιμπλε, μέσα από το πρωτοσέλιδο μιας βελγικής εφημερίδας. "Desunion" ήταν ο τίτλος, στα γαλλικά. Με αξάν, αλλά δεν το βρίσκω τώρα στο πληκτρολόγιο. "Η διάλυση". Τον συνόδευε μία φωτογραφία με δύο σημαίες: μία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, μίας ελληνικής. Χώρια.

"Να δούμε με τι λεφτά θα πληρώσετε μισθούς και συντάξεις τον επόμενο μήνα", έμοιαζε να λέει με το σκληρό βλέμμα του ο Γερμαναράς. Ε, όχι μωρέ φριτς, δεν θα μας ξεφτιλίσεις, σκέφτηκα. Ή απλώς "ε, όχι". Στο ψηφοδέλτιο.

Ναι, αλλά πώς θα...; Τον άλλο μήνα;

Είναι και αυτό το προβληματάκι...

"Αυτό που φοβάμαι περισσότερο, είναι πώς θα χειριστεί πιθανή χρεωκοπία ο Έλληνας", συμφωνήσαμε την επόμενη μέρα με τον συμπατριώτη, που ζει και εργάζεται εδώ και 10 χρόνια στις Βρυξέλλες.

"Εδώ θα σήκωναν τα χέρια ψηλά οι Βέλγοι, που θα ξεκινούσαν από πολύ πιο στέρεη αφετηρία. Πόσω μάλλον οι Έλληνες! Πώς θα μείνει ψύχραιμος αυτός ο καλομαθημένος λαός και πώς θα μάθει να συνεργάζεται με ομόνοια και ομοψυχία;"

Πώς θα μάθει να είναι αυτάρκης και να ζει χωρίς δανεικά; Και πόσες δεκαετίες θα χρειαστεί για γίνει αυτό το θαύμα;

Τα ΑΤΜ στο Βέλγιο (που από τους υπόλοιπους βορειοευρωπαίους θεωρείται μπανανία) μου πέταξαν τις ελληνικές κάρτες στα μούτρα. Στο αεροδρόμιο, τα ίδια και χειρότερα: μηδέν στα τέσσερα. "Θα τα μπλόκαραν οι Έλληνες ταξιδώτες", επιστρατεύσαμε πικρό χιούμορ.

Επέστρεψα στην Αθήνα, με την ψυχή μαύρη. Άνοιξα την τηλεόραση, είδα τη μούρη του Άδωνι και την ξανάκλεισα αμέσως. Αν μπορούσε να φορολογηθεί το θράσος ορισμένων, θα λύναμε το πρόβλημα του χρέους.

Είχαμε κανονίσει το ταξίδι εδώ και μήνες, αλλιώς θα μέναμε πίσω για να κλάψουμε τη μοίρα μας. Και πάλι, όμως, έξι ώρες σε ένα ροκ φεστιβάλ φτάνουν για να γεμίσουν τα κύτταρα με αισιοδοξία και αίσθηση αδελφοσύνης.

Τι εικόνα θα παρουσιάζει και τι αντιδράσεις θα προκαλεί ένας Έλληνας στο Werchter -δηλαδή στην Ευρώπη- του 2016;