Ένα θλιβερό παράδειγμα μιας χώρας που ιδιωτικοποίησε το νερό της (vid)

Με αφορμή το «επίμαχο» άρθρο του πολυνομοσχεδίου που ρυθμίζει τη μεταβίβαση των μετοχών του Δημοσίου σε ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ στο νέο υπερταμείο, θυμηθήκαμε το υπέροχο ντοκιμαντέρ του Γιώργου Αυγερόπουλου για τον Εξάντα μερικά χρόνια πριν.

Το ντοκιμαντέρ έχει τίτλο «Πωλείται Ζωή» και αναφέρεται στην περίπτωση της Χιλής.

Τι συνέβη όμως στην χώρα της Λατινικής Αμερικής;

Όλα τα νερά της Χιλής εκτός από τη θάλασσα, έχουν «κοπεί» σε μερίδια που ονομάζονται «δικαιώματα νερού». Τα «δικαιώματα νερού» είναι τίτλοι ιδιοκτησίας ισόβιοι, ξέχωροι από τη γη και έχουν εμπορική αξία, όπως ακριβώς ένα σπίτι, ή ένα κτήμα. Μπορείς να το νοικιάσεις, να το χρησιμοποιήσεις, ή να το κρατήσεις χωρίς να το κάνεις τίποτα περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή, για να το πουλήσεις ακριβά.

Στη Χιλή όλα τα νερά πωλούνται. Ποτάμια και λίμνες καταλήγουν σε ιδιώτες και σε επιχειρήσεις που θεωρούν το νερό επένδυση με σκοπό το κέρδος. Στη Χιλή το νερό είναι εμπορεύσιμο προϊόν.

Τούτο σημαίνει πως αν είσαι αγρότης δεν μπορείς να ποτίσεις το χωράφι σου ακόμα και αν αυτό βρίσκεται στις όχθες του ποταμού, διότι πολύ απλά το ποτάμι ίσως να ανήκει σε άλλους.

Αντιστοίχως, δεν μπορείς να πάρεις νερό αν δεν έχεις «δικαίωμα» και συλλαμβάνεσαι αν πιαστείς επ' αυτοφώρω.

Όλα ξεκίνησαν το 1981, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Πινοσέτ όταν και «επινοήθηκε» ο Κώδικας του Νερού.

Ο Κώδικας του Νερού δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα πακέτο νόμων οι οποίοι θεμελιώνουν ότι το νερό δεν είναι δημόσιο αγαθό, αλλά ιδιωτικό προϊόν.

Σίγουρα δεν είναι ίδια η περίπτωση, αλλά δεν παύει να αποτελεί ένα υπέροχο παράδειγμα του τι συμβαίνει σε μια χώρα όταν εκείνη αποφασίσει να πουλήσει/παραχωρήσει δημόσια αγαθά.

Πωλείται Ζωή from anthologimata on Vimeo.