Δέκα χρόνια μετά, στα ίδια μονοπάτια
Και τι μάθαμε δέκα χρόνια μετά; Πώς μετουσιώθηκε η δολοφονία του Παύλου σε ουσιαστική δράση και αντίδραση ενάντια στον καρκίνο της ελληνικής κοινωνίας; Πόσο πιο καθαρό αέρα αναπνέουμε με όλους αυτούς τριγύρω μας να περπατάνε, να κάθονται στα έδρανα, να χασκογελάνε, φτύνοντας στα μούτρα μας τους νόμους και τους κανόνες;
Σαν σήμερα, δέκα χρόνια πριν, ο Παύλος Φύσσας δολοφονήθηκε. Δεν κρύφτηκε, δεν λιγοψύχησε μπροστά στα μαχαίρια των φιδιών και το πλήρωσε με τη ζωή του.
Και δέκα χρόνια μετά, η μάνα του αναρωτιέται «πώς γίνεται ρε παιδιά πάλι τα ίδια, φτου κι απ’ την αρχή;».
Η απάντηση είναι απλή: δεν έφυγαν ποτέ, δεν κερδήθηκε ποτέ ο πόλεμος. Και ούτε πρόκειται, όσο όλοι μας εθελοτυφλούμε, κοιτάμε λοξά και κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε.
«Μα δε θυσιάζω τίποτα που θυσιάζεται
δε θυσιάζομαι για όποιον θυσιάζει»
Ναι, καταδικάστηκαν κάποιοι και μπήκαν φυλακή. Και βάζουν υποψηφιότητα για Δημαρχίες. Κι ελέγχουν εκλεγμένα κόμματα στη Βουλή. Και χασκογελούν ειρωνικά, κοροϊδεύοντάς μας.
Αν πιστεύει η ελληνική κοινωνία ότι καθαρίσαμε με τον φασισμό επειδή δεν υπάρχει κόμμα «Χρυσή Αυγή», ο Παύλος από εκεί πάνω και τόσα άλλα θύματα των δολοφόνων, μας μουντζώνουν και καλά μας κάνουν.
Η κοντή μνήμη, η απάθεια η δική μας είναι τα όπλα τα δικά τους. Τα μαχαίρια και τα πιστόλια τα κρατούν αυτοί και τους τα προμηθεύουμε εμείς, όταν τους αφήνουμε να «καθαρίζουν τον τόπο».
«Φρένο στο χθες μας θα βάλω τέρμα στο αίμα
για να γλιτώσεις τα σκυλιά σου που είναι έτσι κι αλλιώς δεμένα»
Δεν είμαστε μόνο εμείς. Δεν είναι δικαιολογία αυτό, αλλά η πραγματικότητα. Σε μια έρευνα 36.000 ανθρώπων σε 30 χώρες (σ.σ. η Ελλάδα δεν συμμετείχε) του Open Society Barometer, το 35% των ερωτηθέντων ηλικίας 18-35 είπε πως προτιμούν απολυταρχικά καθεστώτα, παρά μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση.
Οι καιροί αυτοί είναι και δεν είναι περίεργοι πια. Είναι η ζωή μας και η καθημερινότητά μας. Είναι οι δρόμοι που περπατάμε και τα βλέμματα τα φοβισμένα.
Τα παιδιά μας βλέπουν μπροστά κι έχουν να διαλέξουν ανάμεσα σε μαύρα. Τις μαύρες μπλούζες και το μαύρο τους το μέλλον. Το τελευταίο εμείς τους το αφήνουμε προίκα και σηκώνοντας τους ώμους, τους ζητάμε να βγάλουν το φίδι απ’ την τρύπα. Και μετά κοιτάζουμε με φρίκη όταν ταυτίζονται μ’ αυτά τα φίδια.
Δέκα χρόνια μετά πρέπει να γίνουν πολλά ακόμη. Ο Παύλος δολοφονήθηκε γιατί δεν φοβήθηκε. Ένας εναντίον πολλών για την μάχη κόντρα στον φασισμό.
«Οι παράνομοι επιβάλλουν τους νόμους
και οι νομοταγείς της τάξης το θέμα»
