Να πάμε να πολεμήσουμε με ποιους;
Είναι επικίνδυνα γελοία μερικές φορές η εναλλαγή των κορυφαίων θεμάτων στην χώρα μας. Περισσότερο γελοία είναι η επιφανειακή ενασχόληση των ΜΜΕ, που μοιράζουν ακριβώς μα ακριβώς τον ίδιο χρόνο μεταξύ τηλεοπτικών, οικονομικών, πολιτικών, εσχάτως και εθνικών θεμάτων. Την εβδομάδα που πέρασε ας πούμε, στην ελληνική τηλεόραση βρήκαν τον χρόνο τους όλοι οι «ειδικοί» των ελληνοτουρκικών, χωρίς να αδικηθούν βέβαια οι «ειδικοί» Survivorολόγοι, που κι αυτοί έχουν να συνεισφέρουν με την εξειδικευμένη γνώση τους πάνω στην Ψυχολογία του Παίκτη.
Τελικά μπαίνουν όλα σε μια μηχανή τηλεοπτικού κιμά και η μάζα που βγαίνει, είναι τόσο δύσκολο να ιεραρχηθεί σε σημαντικά και ασήμαντα, που όπως καταλαβαίνετε τα σημαντικά καταντούν ασήμαντα και τα ασήμαντα προβιβάζονται σε σημαντικά. Μπερδεύονται όμως πολύ βολικά τα ελληνοτουρκικά με την Novartis και οι τζούφιες 120 δόσεις με τις λίστες των δημοσιογράφων σε payrolls , δε συμφωνείτε;
Για να σας πω την αλήθεια τα γεγονότα στα Ίμια με φόβισαν. Μου έδειξαν άλλη μια φορά, πως η σπίθα για να φουντώσει η φωτιά μπορεί να ανάψει με το παραμικρό. Πολλοί βέβαια θα διαφωνήσουν μαζί μου και θα ισχυριστούν, ότι αυτά τα πράγματα δεν γίνονται τυχαία, είναι όλα προκαθορισμένα, προσεκτικά οργανωμένα και όλα τα «θερμά επεισόδια» είναι απλά καλοστημένες αφορμές.
Στην προηγούμενη κρίση των Ιμίων ήμουν στο Κέντρο Εκπαίδευσης Μεσολογγίου με μοναδικά μου όπλα το κουτάλι και το πιρούνι μου, ήταν αρχή της θητείας βλέπετε και δεν είχαμε χρεωθεί ακόμα όπλα. Ξυπνώντας εκείνο το πρωί να αναλάβω υπηρεσία το πρώτο πράγμα που έκανα, ήταν να πάρω το walkman, να φτιάξω καφέ και να βάλω ραδιόφωνο. Ούρλιαζε ο Τράγκας στη συχνότητα του ΣΚΑΙ, μιλούσε για πατριωτισμό κι εθνική επιστράτευση κι έπαιζε κάθε τέταρτο τον Εθνικό Ύμνο. «Τη γαμήσαμε» σκέφτηκα… «Εμένα περίμεναν να καταταγώ;» Το μυαλό μου έτρεχε σε όλη τη μη χακί ζωή μου, στους δικούς μου, στους φίλους μου, στις βόλτες μου, στις εκδρομές, στα χόμπι μου, στην καριέρα μου, που μόλις είχε ξεκινήσει… Το πανηγύρι κράτησε σχετικά λίγο, τις σημαίες τις έπαιρνε τότε ο αέρας, τρία παλληκάρια χάθηκαν υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες, η ένταση κόπασε με ένα ευχαριστώ στους Αμερικάνους.
Τη θητεία μου την ολοκλήρωσα στο Ελληνικό Φυλάκιο 6 (δε με λες και βύσμα) στην Νέα Βύσσα. Θα μπορούσε να γίνει η μαλακία με τους απέναντι για πλάκα. Από το σκισμένο Playboy που ανταλλάσσαμε με μενταγιόν από σφαίρες, μέχρι γιατί αποφασίσαμε να βγάλουμε αναμνηστική φωτογραφία στη τουρκική σκοπιά. Από το ότι ο Ρόκο ο σκύλος περιπολίας μας γούσταρε να χέζει σε τουρκικό έδαφος , μέχρι γιατί κάτι φίλοι Αρειανοί αποφάσισαν να πανηγυρίσουν το Ευρωπαϊκό στην Προύσα με πυροβολισμούς στην παραμεθόριο. Ό,τι να ‘ναι. Άντε μετά να το μαζέψεις το κακό και να ψάχνεις Αμερικάνους να τους πεις κι ευχαριστώ.
Είπα ξανά Αμερικάνους και νομίζω είναι η ώρα να το διατυπώσω κατηγορηματικά. Αφαιρέστε κάθε σκέψη από το μυαλό σας για προστάτιδες δυνάμεις, για ευαίσθητες ΗΠΑ, Γαλλία, Γερμανία , Ρωσία και Μεγάλη Βρετανία (ειδικά Μεγάλη Βρετανία). Είμαστε μια κουτσουλιά στον παγκόσμιο οικονομικό χάρτη και οι μόνες «δυνάμεις» που ενδιαφέρονται για μας είναι η Exxon Mobil, η Total και άλλες πετρελαϊκές. Κι εκεί όμως υπάρχει λάκκος στην φάβα, καθώς έχουμε μια από τις πιο «νεκρές» οικονομίες τόσο σαν παραγωγή όσο και σαν καταναλωτική δύναμη. Τα γεωτρύπανα των αμερικανικών και γαλλικών συμφερόντων θα στρίψουν εύκολα για αλλού, μόλις μυριστούν φωτιά, θα πάνε σε άλλους ιθαγενείς να τάξουν καθρεφτάκια. Και οι Τούρκοι είναι αγορά, όχι αστεία ε;
Το Ισραήλ είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση συμμάχου, γιατί είναι εδώ γύρω κι όχι δεκάδες χιλιάδες μίλια μακριά, γιατί είναι ισχυρό, γιατί όταν οι Εβραίοι έκαναν lobbying, εμείς κατεβάζαμε βελανίδια από τα δέντρα γιατί , γιατί, γιατί… Αλλά για μια στιγμή, θα είμαστε μετά μια από τις πιο ασφαλείς χώρες της Ευρώπης, αν σφιχταγκαλιαστούμε με το Ισραήλ και με τις μουσουλμανικές προσφυγικές ροές να αυξάνονται χρόνο με τον χρόνο; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Επιστρέφοντας στον τίτλο του άρθρου, αν ο διάολος σπάσει το ποδάρι του, να πάμε να πολεμήσουμε με ποιον; Το «με ποιόν» έχει διττή σημασία. Σημαίνει και «μαζί με ποιον» αλλά και «εναντίον ποιου». Την εποχή που ζούμε στην χώρα μας το θερμότερο κλίμα διχασμού, ποιοι θα στοιχηθούμε πλάι σε ποιους; Οι γερμανοτσολιάδες νεοφιλελέ βολεμένοι με τους αξύριστους μετακλητούς Συριζαίους; Ο Καρανίκας με τον Μουρούτη; Ο Άδωνις με τον Πολάκη; Ο Καμμένος με την Μπακογιάννη; Κοιτάξτε τους τι όμορφα βρίζονται και φανταστείτε τους να ομονοούν. Δυσκολάκι ε;
Στο «εναντίον ποιου» υπάρχουν επίσης προβλήματα. Από την εποχή του Μπακλαβατσίογλου (Mega) έως αυτή της Acun Media (SKAI), με ενδιάμεσους την Σεχραζάτ, τον Ονούρ, τον Κενάν, την Αννέ κι άλλους ήρωες της νεοελληνικής (!) πραγματικότητας δυσκολεύομαι πια να ξεχωρίσω τον «εχθρό». Έμαθα, ότι φέτος ο Τούρκος παραγωγός θα διευρύνει τον χρόνο παραμονής Ελλήνων και Τούρκων μαζί στο Survivor, δεν αποκλείεται να μπουν Τούρκοι και Τουρκάλες και στο σπίτι του Power of Love, ποιός να τρέχει σε πόλεμο τώρα; Είμαστε άραγε πολύ ίδιοι ή πολύ διαφορετικοί;
Στους φίλους που με ρωτούν πώς να θεμελιώσουμε τη σταθερότητα, όταν τον απέναντι κυβερνάει ένας Σουλτάνος militaire δικτάτορας, απαντώ: Κοίτα τα χάλια μας. Εκατό μαλακίες λένε οι Τούρκοι, τρέχουν να τους προλάβουν να απαντήσουν μαλακωδώς και οι δικοί μας επικίνδυνοι Πάγκαλοι, που κάποτε ηγούνταν της ελληνικής διπλωματίας τρομάρα μας. Δες ποιοι μας κυβέρνησαν, που μας κατάντησαν και σήμερα τίνος Κοινού Νομίσματος αποικία είμαστε. Αν δεν στύψουμε το μυαλό μας, πως να ξαναχτίσουμε την χώρα, καμιά Siemens, καμιά Novartis, κανένας Πούτιν και κανένας Τσάβες δεν θα το κάνει. Κοιτάζοντας τα παιδιά μου, κοιτάζοντας και τα παιδιά που ήρθαν ξεριζωμένα από τον τόπο τους, το μόνο σίγουρο είναι ένα. Σε κανέναν πόλεμο δεν πάμε, αφήστε τις μαλακίες. Αυτός που είναι ανάξιος, να ηγηθεί στην ειρήνη, είναι σίγουρα ανάξιος, να ηγηθεί και στον πόλεμο. No more bets please.
