Αυτός που χόρευε στο φτερό του καρχαρία...
Τα όσα έγραψε, τα όσα είπε, τα όσα σπουδαία έκανε στη ζωή του, ο πολιτισμός που γέννησε, οι μελωδίες που μας ταξίδεψαν και θα μας ταξιδεύουν μία ζωή, αυτός που ήταν γενικότερα ο Θάνος Μικρούτσικος, ασφαλώς δεν μπορούν να αποτυπωθούν από ένα δικό μου κείμενο. Οχι δα...
Ως εκ τούτου αυτή δεν είναι μία τέτοια προσπάθεια, ούτε πολύ περισσότερο ένα κείμενο αποχαιρετισμού σε έναν σπουδαίο καλλιτέχνη με την πραγματική έννοια του όρου. Από που και ως που...
Είναι μία απλή προσπάθεια ένας από όλους αυτούς που τον άκουσαν, τον θαύμασαν, τον αγάπησαν, να καταθέσουν τη μαρτυρία τους, για αυτό που ήταν στα μάτια τους ο Θάνος Μικρούτσικος. Και στα δικά μου μάτια ο Θάνος Μικρούτσικος ήταν πάντα αυτός που ζήλευα με την καλή έννοια. Λάτρευα τον τρόπο με τον οποίο ζούσε και απολάμβανε αυτό που έκανε.
Ενας ευτυχισμένος, ένας γεμάτος άνθρωπος, ένας δημιουργός που ζούσε μέχρι το μεδούλι τη ζωή και λάτρευε αυτό που έκανε. Την πρώτη φορά που τον είδα από κοντά το διαπίστωσα. Ακουγα τη μουσική του, την αγαπούσα τόσο πολύ, την θεωρούσα τόσο χαρακτηριστική που νόμιζα ότι μου έφτανε μία νότα για να καταλάβω αν ήταν δική του ή όχι, αλλά όταν τον είδα από κοντά την πρώτη φορά...
“Ελαααα...” φώναζε και κουνούσε ρυθμικά τα χέρια του ως μαέστρος στη σκηνή του “Σταυρού του Νότου”. Πατούσε τα πλήκτρα στο πιάνο και τραντάζονταν ολόκληρος σαν να έβγαιναν μέσα από το κορμί του, από την ανάσα του οι νότες της μουσικής που γέμιζαν το χώρο.
Επαιρνε μια βαθιά ανάσα και στην συνέχεια ο αέρας που έβγαινε από μέσα του ήταν γεμάτος ζωή, μελωδίες, που σε ταξίδευαν. Λάτρευα να τον ακούω, αλλά θαύμαζα να τον βλέπω, να βλέπω έναν άνθρωπο να ζει και να αναπνέει για αυτό που κάνει, να απολαμβάνει την δουλειά του μέχρι το μεδούλι της. Ολη η ύπαρξη του ώρες ώρες σου έδινε την αίσθηση ότι συνταράσσεται από τις νότες, από το στοίχο, από το τραγούδι.
Ο ίδιος το έλεγε ως εξής “πλέω στο κύμα και στη θάλασσα της μουσικής...”, ίσως για αυτό κάποιοι να τον φώναζαν και καπετάνιο, άλλωστε και το μόνιμο αξεσουάρ στο στόμα του, αυτή η ξύλινη πίπα, σου την έδιναν αυτήν την εικόνα του καπετάνιου της μουσικής. Οπως και τα λεγόμενά του, αυτή η περίφημη συμβουλή προς τον καθένα για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να ζει. “Να χορεύεις πάνω στο φτερό του καρχαρία αγόρι μου...” μου είχε πει την μοναδική φορά που είχα την χαρά να μιλήσω μαζί του, ένα βράδυ που ο αείμνηστος Φίλιππος Συρίγος με είχε φωνάξει στο Σταυρό του Νότου για να τον γνωρίσω.
Ετσι έζησε ο ίδιος, αυτό ήταν το μυστικό, αυτό ήταν ο Θάνος Μικρούτσικος στα μάτια μου. Από το 1947 ως το 2019 αυτό έκανε. Χόρευε στο φτερό του καρχαρία. Πόσο μοναδικός και υπέροχος τρόπος για να ζήσεις...
