Δεν είναι ώρα για μίσος, αλλά για βοήθεια, σιωπή και προσευχή!

Οσες φορές και να το ακούς, δεν μπορείς να το πιστέψεις! Περισσότεροι από 50 οι νεκροί και μεταξύ τους παιδιά. Παιδιά που θα μπορούσαν να είναι τα δικά μου και τα δικά σου, παιδιά που έκαναν διακοπές, που χαίρονταν τη θάλασσα και την ανεμελιά της ηλικίας τους.

Παιδιά της διπλανής πόρτας, του διπλανού μικρού εξοχικού που χτίστηκε με κόπους ολόκληρης ζωής για να κάνει η οικογένεια τα καλοκαιρινά της μπάνια.

Στο Κόκκινο Λιμανάκι 26 άτομα κάηκαν ζωντανά, αγκαλιασμένα ελπίζοντας σε ένα θαύμα της τελευταίας στιγμής που ποτέ δεν συνέβη, με τη θάλασσα να είναι στα 40-50 μέτρα, αλλά κανείς δεν κατάφερε να φτάσει.

Και δεν ήταν μόνο οι φλόγες. Κόσμος έπεφτε στο νερό για να γλυτώσει από τη φωτιά και πνιγόταν από τα θεόρατα κύματα. Εικόνες φρίκης που κανένα μυαλό δεν μπορεί να χωρέσει σε μία χώρα που εξακολουθεί να μην έχει κανένα σχέδιο και κανένα προγραμματισμό.

Ωστόσο σε αυτές τις πρώτες στιγμές, πρέπει όλοι να μείνουμε ενωμένοι. Ο καταλογισμός ευθυνών και το ανάθεμα, μπορούν να περιμένουν κάποιες ημέρες κι όταν θάψουμε τους νεκρούς μας, ας μιλήσουμε για το ποιος φταίει πραγματικά.

Μέχρι τότε, όμως, ας αφήσουμε το διχασμό, το μίσος δεν πρέπει να έχει χώρο σε καμία καρδιά τούτη τη στιγμή. Προέχει η βοήθεια στους πληγέντες, βοήθεια που μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους. Από τη συλλογή προϊόντων και ειδών πρώτης ανάγκης και την παροχή στέγης, μέχρι μία κουβέντα παρηγοριάς, μία αγκαλιά, μία σκέψη αγάπης.

Είναι στιγμή για περισυλλογή και σιωπή. Στιγμή για να ενώσουμε όλοι την προσευχή μας - πιστεύουμε δεν πιστεύουμε στο Θεό - για τις ψυχές των ανθρώπων που χάθηκαν τόσο άδικα και τόσο τραγικά.

Παράλληλα, ας μην χάνουμε άλλο χρόνο. Ας βρεθούμε με τους ανθρώπους που αγαπάμε, ας αγκαλιάσουμε τα παιδιά μας κι ας ευλογήσουμε το Θεό που τα έχουμε κοντά μας.

Και να ζητήσουμε, να μην χαθούν άλλα παιδιά, ούτε αθώοι άνθρωποι...