Πίσω από το σοκ του "LieStrong"

Ενηλικιώθηκα με τις αντιλήψεις των προηγούμενων. Και στην υπόθεση του αθλητισμού είχα καταπιεί, μικρός, αμάσητο το "μας κυνηγούν οι Αμερικάνοι" δόγμα. Τα δικά μας παιδιά ήταν πάντα καθαρά, ή, αν δεν ήταν (αυτό άρχισα να το ακούω αργότερα) καθαρά ήταν το ίδιο "νοθευμένα" με τα Αμερικανάκια. Μόνο που τα δικά μας τα παιδιά τα έπιαναν, ενώ τα Αμερικανάκια τα προστάτευαν.

Εδώ και μια δεκαετία μεγάλωνα παράλληλα με τον Λανς Αρμστρονγκ. Θαύμαζα τον αγώνα του, ως ποδηλάτη, θαμπωνόμουν από τις επιτυχίες του, αλλά δεν ήταν αυτές που με έπεισαν να αποκτήσω, χρησιμοποιώντας όλες τις διεθνείς μου "άκρες", μια φανέλα του από ποδηλατικό αγώνα. Ηταν ο αγώνας του στην περιπέτεια του καρκίνου, σε μια εποχή που είχα χάσει έναν δικό μου άνθρωπο από την αρρώστια, που με συγκλόνισε, με ενέπνευσε και με έσπρωξε να τον βάλω σε ένα από τα ψηλότερα ράφια της βιτρίνας των αγαπημένων μου αθλητών.

Ηταν όλο αυτό το "livestrong" κίνημα που με ενέπνευσε, μέχρι να αρχίσει να με ξενερώνει τον καιρό που έγινε trend, τον καιρό που τα βραχiολιάκια εξελίχθηκαν σε μοδάτα αξεσουάρ ρηχών ανθρώπων που δεν είχαν άλλο επιχείρημα για να το φορούν εκτός από το "μου πηγαίνει, κι είναι της μόδας".

Ολο αυτό που συμβαίνει αυτή την εποχή, με τον Αρμστρονγκ να αποκαθηλώνεται, τον μύθο του να κατεδαφίζεται, περνώντας από την "livestrong" εποχή στην "liestrong", με έχει σοκάρει. Αφενός επειδή διαλύει τον μύθο με τον οποίο μεγάλωσα, το "δεν τους πιάνουν, τους προστατεύουν τους Αμερικάνους" και αφετέρου, κυρίως, επειδή όλα όσα βγαίνουν στο φως για τη δράση του Αμερικανού ποδηλάτη στο ντόπινγκ δηλητηριάζουν την ψυχή και τσακίζουν την ψυχολογία εκατομμυρίων ανθρώπων που αντιμετώπιζαν τον καρκίνο με σύμμαχό τους το ζωντανό παράδειγμα του Αρμστρονγκ.

Αυτή η ιστορία παραδίδει ένα μεγάλο μάθημα στην ελληνική κοινωνία. Οι Αμερικάνοι δεν δίστασαν να "σταυρώσουν" ένα από τα μεγαλύτερα αθλητικά σύμβολα που γέννησαν ποτέ. Τον ξεπάτωσαν στην έρευνα, βρήκαν τα στοιχεία, τεκμηρίωσαν τις κατηγορίες και τον πετούν στα σκουπίδια. Του ξηλώνουν όλα τα μετάλλια. Η Ελλάδα τα δικά της "νοθευμένα" παιδιά δεν βρήκε ποτέ το κουράγιο να τα μετατρέψει σε παράδειγμα προς αποφυγή. Δεν τόλμησε καν να τα αποκαθηλώσει. Αντιθέτως ακόμη τους δίνει μισθό, τα αφήνει να φορούν τα γαλόνια του Στρατού της, τους έχει αφήσει τις άδειες ΠΡΟΠΟ για να ζουν καλά, ακόμη και στέγη συνεχίζει να παρέχει εδώ και χρόνια σε αυτά, δηλαδή από μια σουίτα στον Αγιο Κοσμά. Με απλά λόγια, συνεχίζει να πριμοδοτεί την ντόπα.

Η Ελλάδα δεν τόλμησε να ερευνήσει, έκλεισε τα μάτια σε ένα σωρό απτές αποδείξεις και αδιάσειστα στοιχεία για την παράνομη δράση όλων αυτών που κρέμασαν τα αγορασμένα μετάλλια στο στήθος. Η Ελλάδα αποφάσισε να στείλει στη νεολαία της το "πάρε ντόπα, δεν τρέχει τίποτα, θα βγάλεις ένα σωρό λεφτά, κι αν τύχει και σε πιάσουν οι "κακοί" οι ξένοι, θα κάνουμε το κορόιδο, δεν θα πάθεις τίποτα" μήνυμα.

Αυτή η ιστορία, της αποκαθήλωσης του Αρμστρονγκ, παραδίδει στην Ελλάδα ακόμη ένα μεγάλο μάθημα για το πώς θα έπρεπε να συμπεριφέρεται στους απατεώνες, ή έστω στους μεγαλύτερους απατεώνες. Ακόμη ένα μεγάλο μάθημα που η Ελλάδα θα επιμείνει να μη διαβάσει. Την επόμενη φορά που ένα δικό της παιδί θα πιαστεί ντοπαρισμένο, θα είναι πάλι οι κακοί οι ξένοι που μας κυνηγάνε οι φταίχτες, δεν θα φταίει ο δικός μας ο απατεώνας που μας εξαπάτησε.