«Λύμπε», ο… Ελ Σιντ της ΑΕΚ!

Είναι μερικά παιχνίδια που εύχεσαι να μην τελειώσουν ποτέ… Τέτοια ήταν και η αναμέτρηση μεταξύ της ΑΕΚ και του Ατρομήτου όπου είδαμε 5 γκολ, πολλές φάσεις εκατέρωθεν αλλά κυρίως από την άριστη επιθετική λειτουργία και ανάπτυξη της ομάδας του Γιώργου Δώνη και τελικά ευτυχώς για μας νικήτρια την Ενωση με 3-2.

Θαρρώ ότι τα συγκεκριμένα ματς δημιουργούν ποδοσφαιρόφιλους, είναι από εκείνες τις αναμετρήσεις που φτιάχνουν φιλάθλους και όχι οπαδούς χωρίς να έχω κάτι με τον όρο οπαδό μια και πρόκειται για μία έννοια που με αφορούσε απόλυτα προτού ασχοληθώ με την αθλητική δημοσιογραφία.

Στο αγωνιστικό σκέλος είναι δεδομένο πως η καλύτερη ομάδα στον αγωνιστικό χώρο στο σύνολο του αγώνα ήταν ο Ατρόμητος. Και αντικειμενικά πρόκειται για μία από τις καλύτερες στη διαδικασία των πλέι οφ αν εξαιρέσω τον αγώνα στο Περιστέρι με τον ΠΑΟΚ που και πάλι καλύτερος ήταν από τον αντίπαλό του, αλλά δεν διεκδίκησε όσο έπρεπε τη νίκη.

Η ομάδα του Δώνη στο πρώτο 45λεπτο -χάρη και στις επιλογές της 11άδας από τον Κωστένογλου- πραγματικά ισοπέδωσε αγωνιστικά την ΑΕΚ και δεν θα ήταν υπερβολή αν το σκορ στο ημίχρονο έβρισκε την ομάδα του Περιστερίου με δυο και τρία γκολ διαφορά. Ωστόσο δυο φορές ο Μήτρογλου και μία ο Καραμάνος έχασαν αυτά που συνήθως λέμε: άχαστα!

Προφανώς στην ανάπαυλα οι παίκτες του Ατρομήτου με το 0-1 υπέρ τους σκορ θεώρησαν πως όλα έχουν τελειώσει αφού διαπίστωναν στη διάρκεια του ματς πως οι παίκτες της ΑΕΚ δεν μπορούσαν να αντιδράσουν. Ετσι μπήκαν με… νεκρά στο ματς και έχασαν το… φως τους! Σε διάστημα 20 λεπτών και με την βοήθεια των αλλαγών του «Κωστέ» η Ενωση είχε γυρίσει το ματς και ταυτόχρονα έβαζε τις βάσεις για να κάνει ένα απίθανο πάρτι έστω με λίγους, μόλις 7.000 με 8.000 καλεσμένους…

Και όμως ο Ατρόμητος αντέδρασε και πήρε μετά το τρίτο γκολ και πάλι τα ηνία του ματς. Κατάφερε να το γυρίσει τούμπα, να ξεπεράσει το σοκ του 3-1, να φτάσει στη γρήγορη μείωση του σκορ και να απειλήσει με ισοφάριση. Ευτυχώς για την ΑΕΚ ο Μήτρογλου δεν ήταν στην καλή του μέρα πετώντας στα σκουπίδια κάθε ευκαιρία (και είχε τουλάχιστον τρεις ανεπανάληπτες) για να σκοράρει είτε στο πρώτο 45λεπτο είτε στο δεύτερο…

Στην Ενωση πρέπει να πανηγυρίσουν και να χαρούν για τη νίκη που τους έφερε στους 6 βαθμούς, αλλά ταυτόχρονα πρέπει να εμπεδώσουν πως έχουν μοναδική ευκαιρία στο Περιστέρι με νίκη να καταφέρουν να μετατρέψουν σε τελικό το ματς της προτελευταίας αγωνιστικής με τον ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ. Δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί αυτή η ομάδα να κάνει 3η σερί νίκη, αλλά με σύμμαχο την ψυχολογία πρέπει να το κάνει.

Από τους παίκτες που ξεχώρισαν για την ΑΕΚ -πλην του τεράστιου Λυμπερόπουλου που θα αναφερθώ παρακάτω σχετικά- είναι αναμφισβήτητα ο Χοσέ Κάρλος (που θεωρώ πως αν το ματς δεν στράβωνε προφανώς και δεν θα τον βλέπαμε) ο οποίος έκανε από τα καλύτερά του ματς με την κιτρινόμαυρη φανέλα, αλλά και ο Γρηγόρης Μάκος του β΄ ημιχρόνου. Ο διεθνής Ελληνας μέσος ήταν συγκλονιστικός στο δεύτερο 45λεπτο και ο λόγος που η ΑΕΚ κατάφερε να γυρίσει το ματς τελειώνοντας πριν καν αρχίσει κάθε προσπάθεια αντεπίθεσης του αντιπάλου.

Ο δε Βίκτωρας Κλωναρίδης πλέον μπαίνει στο ματς και με δυο – τρεις κινήσεις του, ακόμη κι αν δεν έχουν καθοριστική σημασία για το παιχνίδι, καταφέρνει να ανεβάσει όλη την ομάδα και την εξέδρα ψυχολογικά. Κάτι πολύ σημαντικό…

Για τον ποδοσφαιριστή Νίκο Λυμπερόπουλο τι να πρωτογράψει κανείς. Χάρηκα που τον είδα να πανηγυρίζει τόσο έξαλλα στο πρώτο του γκολ (2-1) και κατάλαβα γιατί πλέον όλοι στα αποδυτήρια της ΑΕΚ πιστεύουν πως μπορούν να βγουν πρώτοι στα πλέι οφ. Πρόκειται για τον Ελ Σιντ της Ενωσης… Με αυτόν μπροστά και πάντα ηγέτη πιστεύουν όλοι ότι είναι ανίκητοι και ταυτόχρονα το περνάνε και στον αντίπαλο! Εννοείται πως για τις επιλογές του Νίκου Κωστένογλου έχω πολλές, μα πάρα πολλές ενστάσεις.

Οφείλω όμως να του αναγνωρίσω ότι έκανε τα σωστά και κανονικά από τον πάγκο και ταυτόχρονα να θυμίσω σε όλους πως δεν είμαστε προπονητές και ούτε κάθε μέρα στα Σπάτα για να βλέπουμε και να αντιλαμβανόμαστε την κατάσταση στην οποία βρίσκεται κάθε παίκτης. Γι’ αυτό και μπορεί ναι μεν να μην καταλαβαίνω πολλές από τις επιλογές του, να μη δέχομαι κάποιες, αλλά ο εκάστοτε προπονητής ξέρει πάντα λίγο καλύτερα και περισσότερα από όλους μας. Και στην τελική έκανε το 2 στα 2 και συνεχίζουμε…

Πάντως για τον Βάργκας πολύ σωστά έκανε και δεν τον ξεκίνησε στο παιχνίδι έπειτα από την άρνησή του να μην παίξει με τον Παναθηναϊκό.

Υγ: Μπροστά στο επεισόδιο μεταξύ Δώνη και Δημητριάδη δεν ήμουν για να πω την αλήθεια. Μου μετέφεραν πάντως πως υπήρξε μεγάλη ένταση στο ημίχρονο μεταξύ τους, λίγο έλειψε να έρθουν στα χέρια και μου εξήγησαν πως ακούστηκαν πολλά και βαριά… γαλλικά από την πλευρά του τιμ μάνατζερ της ΑΕΚ. Δεν ξέρω αν ισχύει σε απόλυτο βαθμό αυτό που υποστηρίζει ο προπονητής του Ατρομήτου ότι του είπε ο Δημητριάδης, προφανώς και αυτό το γνωρίζουν όλοι όσοι ήταν μπροστά, άρα και άνθρωποι της Ενωσης. Όπως και να ‘χει είναι τουλάχιστον τραγικό πλέον να υπάρχουν στο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου τέτοια γεγονότα. Είμαι απόλυτα εναντίον αυτών των τακτικών και των ανθρώπων που τις εκφράζουν. Είμαι απόλυτα απέναντι σε κάθε Τάσο Μητρόπουλο και Βασίλη Δημητριάδη. Δεν βλέπω πώς κερδίζουν και τι ακριβώς οι ομάδες τους… Πρέπει επιτέλους να καταλάβουν ότι δεν χρειάζονται στο ποδόσφαιρό μας, δεν τους θέλουμε, δεν προσφέρουν τίποτα!