Πιο Bianconero δε γίνεται...!

Ο υπογράφων έχει δει κι άλλες φορές στο παρελθόν τη Γιουβέντους στο Τορίνο και η πιο πρόσφατη ήταν τον Μάη του 2010. Μαζί με τον πρόεδρο από το Gruppo Greco, τότε. Προτελευταία αγωνιστική, αντίπαλος η Πάρμα και η απόφαση πάρθηκε εύκολα. «Είναι η χειρότερη Γιουβέντους της ιστορίας μας. Δεν πρέπει να τη δούμε από κοντά;», η ερώτηση και η απάντηση: «Εννοείται». Έχουμε και τα... βίτσια μας ως Γιουβεντίνοι, τι να κάνουμε; Πήγαμε και η ομάδα του Τζακερόνι δεν μας διέψευσε, δυστυχώς... Ετρωγε τρία γκολ από το ημίχρονο...

Τώρα, δύο χρόνια μετά, αντί για δύο ήμασταν τέσσερις (αριθμός μια χαρά με δεδομένο ότι η ζήτηση ήταν για 500.000 εισιτήρια σύμφωνα με την επίσημη Γιουβέντους) και δεν πηγαίναμε να δούμε τη χειρότερη ομάδα της ιστορίας μας αλλά την πρωταθλήτρια! Αυτή που έβαλε τέλος στον εφιάλτη που ξεκίνησε το 2006, αυτή που έγραψε ιστορία παίρνοντας το Scudetto αήττητη σε πρωτάθλημα 38 αγωνιστικών.

Το γεγονός ότι αυτή η Γιούβε είναι πραγματικά πολύ καλή, αποδείχθηκε και κατά την προσγείωση στο Μιλάνο. Από όλο το αεροπλάνο ο υπάλληλος του Malpensa σταμάτησε στην αίθουσα παραλαβής αποσκευών μόνο τον Νίκο και του ζήτησε διαβατήριο, ταυτότητα κλπ... Λεπτομέρεια: Ο Νίκος ήταν ο μόνος στην πτήση που φορούσε μια φανέλα του club με τη λέξη JUVE με μεγάλα γράμματα μπροστά... Αν ήταν Μίλαν ή Ιντερ ο τύπος δεν το μάθαμε αλλά οι απόψεις διίστανται ακόμη.

Από το Malpensa αμέσως οδικώς για Τορίνο, το οποίο πάντα είναι όμορφο αλλά αυτή τη φορά ήταν πανέμορφο. Σε κάθε πολυκατοικία, σε κάθε σπίτι, σε κάθε μπυραρία, σε κάθε πλατεία έβλεπες σημαίες της Γιουβέντους, φανέλες, κασκόλ, οπαδούς να φωνάζουν συνθήματα. «Γίνεται πανικός εδώ και δύο μέρες, υπάρχει 100% πληρότητα σε όλα τα ξενοδοχεία. Οι περισσότεροι δεν έχουν εισιτήριο αλλά θέλουν να είναι εδώ», μάς έλεγαν οι Ιταλοί και αφού τακτοποιήθηκε ο καθένας στο ξενοδοχείο του, ακολούθησε η κλασική εξόρμηση στην Pub 1870 για λίτρα μπύρες.

Παντού άνθρωποι με τη φανέλα της Γιούβε, τα αυτοκίνητα με τις σημαίες να περνάνε από κάθε δρόμο και να κορνάρουν συνεχώς και τη θερμοκρασία να είναι στους 25 βαθμούς Κελσίου στη 01:00 μετά τα μεσάνυχτα, για να αναρωτιέσαι αν όντως είσαι στο Τορίνο... Την απάντηση την πήραμε το επόμενο πρωινό, την Κυριακή, όταν έπεφτε το ψιλόβροχο. Αυτός ο μουντός καιρός που προσωπικά λατρεύω και που τώρα που η Αθήνα αρχίζει να γίνεται ηφαίστειο θα σκέφτομαι κάθε μέρα.

Τα λεωφορεία από Porta Susa για το γήπεδο ήταν τίγκα στον κόσμο από τις 11:30 το πρωί ενώ ξεχωριστή ήταν η στιγμή στο μετρό όταν ένας παππούς οπαδός της... συμπολίτισσας άρχισε να λέει σε κάτι πιτσιρικάδες για την μεγάλη Τορίνο που χάθηκε στη Superga, για να πάρει στο τέλος την απάντηση: «Ok, a casa e vaffanculo»! Αφιξη στο Juventus Stadium κατά τις 12:15 και εκεί καταλάβαινες αμέσως ότι δε χρειαζόταν να γίνει αγώνας αλλά κατευθείαν η απονομή.

Οι κατακόρυφες εξέδρες σε φτιάχνουν ακόμη περισσότερο, η ακουστική του είναι απίστευτη καθώς νομίζεις ότι είναι μέσα 200.000 και όχι 40.000 κι όταν έπαιξε από τα μεγάφωνα το Thunderstruck των ACDC όλοι στο πόδι καθώς με αυτό μπαίνει για προθέρμανση η ομάδα. Η πρώτη αποθέωση ήρθε, ο Μπονούτσι ξεσήκωνε τον κόσμο συνεχώς με τις χειρονομίες του και ο Μπουφόν χοροπηδούσε μαζί με τον κόσμο ανταποκρινόμενος στο «Gigi Buffon salta con noi» αλλά και στο... «Chi non salta rossonero è è»!

Στην αναγγελία προπονητή και 11άδας οι Κόντε και Ντελ Πιέρο άκουσαν το όνομα τους πιο δυνατά από όλους, το γκολ του Μαρόνε στο 10' απλά έκανε ακόμη πιο πανηγυρικό το κλίμα και στο 28' ήρθε αυτό το πλασέ του Ντελ Πιέρο για το 2-0, κάνοντας μας όλους να νιώθουμε ακόμη πιο τυχεροί γιατί μπορεί και να είδαμε (την Κυριακή θα το ξέρουμε) το τελευταίο του γκολ. Χαλαρό το πρώτο ημίχρονο αγωνιστικά, πολύ δυνατό στην εξέδρα καθώς τα συνθήματα ξεκινούσαν από την Curva Sud και ακολουθούσε όλο το υπόλοιπο γήπεδο.

Ολα καλά, όλα χαρούμενα, μέχρι που ήρθε το 56ο λεπτό και τα συναισθήματα μπερδεύτηκαν αλλά με έναν πολύ ωραίο τρόπο. Η ταμπέλα του 4ου σηκώνεται και αυτός που βγαίνει είναι το Νο10... Ο αρχηγός. Είναι η στιγμή που τα δάκρυα έρχονται από μόνα τους και είμαι σίγουρος πως κλαίγαμε και οι 40.000 εκείνη τη στιγμή. Ορθιοι και οι -μετρημένοι- 22 οπαδοί της Αταλάντα χειροκροτούσαν καθώς ο Ντελ Πιέρο έβγαινε από τον αγωνιστικό χώρο αφού πρώτα τον αγκάλιασαν συμπαίκτες, αντίπαλοι, διαιτητής και αμέσως μετά οι Κόντε και Μπουφόν.

Ο αρχηγός πάει στον πάγκο και ακολουθεί κάτι που δεν ξέρω αν έχει γίνει ποτέ για κανέναν άλλον σε κανονική ροή παιχνιδιού. Επί 14 λεπτά, ναι, 14 λεπτά, όλο το γήπεδο είναι στο πόδι και απλά χειροκροτεί! Χειροκροτεί συνεχώς, όλο και πιο δυνατά, με δάκρυα στα μάτια και με το ψιλόβροχο να επανέρχεται λες κι έκλαιγε και ο Θεός, αν δεν είναι ο Ντελ Πιέρο Αυτός. Ο αρχηγός σηκώνεται από τον πάγκο, στην Curva Sud του φωνάζουν να πάει εκεί και αμέσως ξεκινάει για το πέταλο, για να κάνει τελικά τον γύρο του γηπέδου. Τι έγινε σε εκείνα τα 14 λεπτά μέσα στις τέσσερις γραμμές δεν το πρόσεχε κανένας γιατί δεν υπήρχε καμία άλλη αντίδραση παρά μόνο το συνεχές δυνατό χειροκρότημα για τον Capitano. Φανέλες, σημαίες, κασκόλ, καπέλα, ό,τι είχε ο καθένας το πετούσε προς τον Αλεξ καθώς αυτός έκανε τον γύρο του γηπέδου, τα δάκρυα δεν σταματούσαν με τίποτα και μετά το «un capitano, c'e solo un capitano», ήρθε το «grazie di tutto, Del Piero grazie di tutto» που εκείνη τη στιγμή ήθελες να μπεις στο γήπεδο, να τον αγκαλιάσεις και να του φωνάξεις «grazie» πρόσωπο με πρόσωπο όσο πιο δυνατά μπορείς!

Το 2-1 που ακολούθησε δεν ενδιέφερε κανέναν αλλά όταν ήρθε το πέναλτι στο 91' οι εξέδρες υπέδειξαν τον εκτελεστή. «Μπαρτσάλι, Μπαρτσάλι...», φωνάζουν όλοι, ο Πίρλο του κάνει νόημα να πάει στη βούλα και αυτός το κάνει και σκοράρει. Επρεπε, γιατί με εξαίρεση τους τερματοφύλακες ήταν ο μόνος που δεν είχε βρει δίχτυα φέτος.

Λήξη, ετοιμασίες για την εξέδρα της απονομής και η κάθοδος του Αντρέα Ανιέλι στον αγωνιστικό χώρο με μικρόφωνο για να μιλήσει στον κόσμο προκαλεί νέο παραλήρημα. Ειδικά όταν ο πρόεδρος είπε ότι «ο Αλεσάντρο είναι και πάντα θα είναι ο αρχηγός μας», όλοι περιμέναμε την ανακοίνωση για επέκταση του συμβολαίου του για ακόμη ένα χρόνο για να γκρεμιστεί το Juventus Stadium σε δευτερόλεπτα αλλά τελικά ο Ανιέλι, που αποθεώθηκε κι αυτός, ευχαρίστησε τους πάντες για το Scudetto, έδωσε το σύνθημα για τον τελικό του Coppa Italia και ουσιαστικά υποσχέθηκε ότι τα καλύτερα έρχονται τα προσεχή χρόνια...

Στην τελετή της απονομής ο πρόεδρος της Lega αποδοκιμάζεται έντονα, οι παίκτες μπαίνουν ένας-ένας με βάση τον αριθμό της φανέλας, προτελευταίος βγαίνει ο Κόντε για τον οποίο η λατρεία των τιφόζι είναι απίστευτη και τελευταίος ο Ντελ Πιέρο για να σηκώσει ακόμη μία κούπα και να δώσει το έναυσμα για το πάρτι που ακολούθησε. Ο Μπουφόν έχοντας δώσει ακόμη και το σορτς στον κόσμο να ανεμίζει μία-μία τις τεράστιες σημαίες που έβαλαν στον αγωνιστικό χώρο οι αρχηγοί των ultras στην Curva Sud, ο Κόντε να κάνει τον γύρο του θριάμβου με την οικογένεια του, οι υπόλοιποι να ακολουθούν...

Αποχώρηση από το Juventus Stadium αρκετή ώρα μετά, με τα αυτοκίνητα να κορνάρουν, τα συνθήματα να διαδέχονται το ένα το άλλο και εσύ να καταλαβαίνεις ότι αυτό είναι η Γιούβε: Συννεφιασμένο Τορίνο, σημαίες να ανεμίζουν παντού και... Campioni d' Italia!

Από εκείνη τη στιγμή και μέχρι τα μεσάνυχτα δεν υπήρχε -κυριολεκτικά- δρόμος στο Τορίνο στον οποίο να μη γίνεται χαμός από οπαδούς καθώς η ομάδα ξεκίνησε με το ανοιχτό πούλμαν και την κούπα την παρέλαση της στην πόλη ως πρωταθλήτρια. Γύρω στο μισό εκατομμύριο κόσμου υπολόγισαν τα ιταλικά ΜΜΕ ότι ήταν στο Τορίνο και αποθέωνε τον Κόντε και τους παίκτες του, με τις κόρνες να ακούγονται συνεχώς, το «siamo noi, siamo noi, i campioni dell' Italia siamo noi» να κυριαρχεί και τις σημαίες σε όλη την πόλη να είναι χιλιάδες. Ανάμεσα τους και οι τρεις του Gruppo Greco στην Piazza San Carlo και στο Palazzo Madama όπου κορυφώθηκαν οι πανηγυρισμοί!

Το γεγονός ότι στον δρόμο προς την επιστροφή στο ξενοδοχείο, σχεδόν ξημερώματα, η τελευταία φωνή που ακούστηκε ήταν ενός που φώναζε μόνος του «un capitano, c'e solo un capitano» και αμέσως μετά «siamo noi, i campioni dell' Italia siamo noi», μόνο έκπληξη δεν ήταν. Η Γιουβέντους, άλλωστε, θα κατακτήσει κι άλλους τίτλους. Θα κάνει κι άλλες φιέστες και σίγουρα κάποια στιγμή, άμεσα ή σε λίγα χρόνια, θα βρει τον επόμενο ηγέτη της, το επόμενο ίνδαλμα, τον επόμενο αρχηγό. Τίποτα όμως δε θα μπορεί να αλλοιώσει το παραμικρό από τα συναισθήματα που προκάλεσε αυτό το σαββατοκύριακο σε όποιον Γιουβεντίνο ήταν στο Τορίνο.

Γιατί, πολύ απλά, ήταν ένα σαββατοκύριακο με χαρά (φιέστα) και λύπη (αντίο αρχηγέ). Ενα σαββατοκύριακο, δηλαδή, ασπρόμαυρο. Bianconero... Ακριβώς όπως έπρεπε!

Υ.Γ.: Εύχομαι κάθε Ελληνας οπαδός οποιασδήποτε ευρωπαϊκής ομάδας να καταφέρει να είναι στο γήπεδο στο «αντίο» του αγαπημένου του ποδοσφαιριστή και μάλιστα αυτό να συνδυάζεται με φιέστα για την κατάκτηση τίτλου. Γιατί τότε θα καταλάβει ότι όσο κι αν προσπαθείς, ορισμένα συναισθήματα δεν μπορείς να τα περιγράψεις 100% μέσα από ένα κείμενο, όσες λέξεις κι αν έχεις διάθεση να γράψεις. Απλά τα ζεις...