Ντιόγκο αντιΝτρογκμπά, Τσεχ machine και άλλα...

Όλα ήταν φιξαρισμένα 8 μήνες πριν. Αεροπορικά, ξενοδοχεία, γήπεδο. Αυτή τη φορά η αποστολή δεν ήταν δημοσιογραφική. Ήταν το διήμερο του «φιλάθλου», ένα ταξίδι χωρίς το άγχος της δουλειάς, της πίεσης.

Γυρίζοντας στην Αθήνα, αποφασίσαμε να βάλουμε τις σκέψεις σε μία τάξη... Τι ξεχωρίσαμε λοιπόν από αυτό το διήμερο στο Μόναχο;

*Την επίσκεψη στο Νταχάου. Το στρατόπεδο συγκέντρωσης των Ναζί που λειτούργησε για 12 χρόνια και πήρε μαζί του δεκάδες χιλιάδες ψυχές... έτσι, χωρίς λόγο. Ανάμεσά τους και 1.100 Έλληνες. Τη στιγμή που βρίσκεσαι εκεί που κάποτε υπέφεραν στοιβαγμένοι, όταν μπαίνεις στο κρεματόριο, στους θαλάμους αερίων, στους φούρνους που έκαιγαν ανθρώπους, νιώθεις την απόλυτη ανατριχίλα. Αισθάνεσαι το νόημα της ελευθερίας. Αντιλαμβάνεσαι τη διαφορετικότητα της εποχής. Και μετά θυμάσαι ότι 440.000 Έλληνες έμειναν μετεξεταστέοι στο μάθημα Ιστορίας, για να προσγειωθείς στην πραγματικότητα. Πόσες φορές αλήθεια, έχετε μπει στον ίδιο χώρο με εκατοντάδες άτομα, όπως συνέβη στα κτίρια του Νταχάου, και να μην ακούγεται ούτε κιχ; Η σιωπή έσκιζε τον αέρα και λειτουργούσε σαν ένα είδος μνήμης και τιμής απέναντι στα θύματα των Ναζί και των νοσταλγών τους...

*Όταν μπαίνεις στο μετρό του Μονάχου πρέπει να θυμάσαι ότι η πόλη είναι γεμάτη Έλληνες. Περιστατικό πρώτο: Ένας εκ της παρέας ρίχνει μπινελίκια... αβέρτα ψάχνοντας τη σωστή διαδρομή. Μια κυρία περπατάει μπροστά και ρωτάει στα ελληνικά: «Γεια σας παιδιά, χρειάζεστε κάποια βοήθεια;».

*Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις τον... Τζίγκερ θα βρεις από κάτω! Καθ' οδόν για το «Allianz Arena»» που έγινε «Football Arena» για ένα βράδυ, δυο πιτσιρικάδες με φανέλες Μπάγερν μπαίνουν στο μετρό. Κι εκεί που έχεις μπει σε κλίμα τελικού, νομίζεις πως τα αυτιά σου κάνουν... πουλάκια. Οι πιτσιρικάδες τραγουδούν συνθήματα κατά του Βαρδινογιάννη! Ο ένας μάλιστα έπαιζε βασικός αμυντικός χαφ στην U17 της Μπάγερν και προήχθη στην τρίτη ομάδα!

*Τον βασικό πλέι μέικερ της Εθνικής Λιθουανίας, Καλνιέτις, να πηγαίνει με τη λήξη του αγώνα στον Μίκαελ Μπάλακ και να του ζητάει αυτόγραφο. Ο security τον απομάκρυνε προσωρινά, αλλά ο συμπαίκτης του Σάρας ήταν τόσο πεισμωμένος, που με τα πολλά, τα... κατάφερε.

*Τον τοίχο μηνυμάτων στο Φεστιβάλ Τελικού που διοργανώνει η UEFA την παραμονή του αγώνα. Ο τοίχος, μήκους τριάντα μέτρων και ύψους τριών, οι φίλαθλοι έγραφαν ό,τι ήθελαν. Άλλοι προβλέψεις, άλλοι το όνομά τους. Ένα ξεχώριζε όμως. Με τεράστια κόκκινα γράμματα έγραφε: «ΠΑΟΚ ρε μ...νιά»! Και πιο 'κει: «Ποια Μπάγερν και ποια Τσέλσι. ΠΑΟΚ». Και μερικά ακόμα... Δείτε τις σχετικές φωτογραφίες και θα καταλάβετε...

*Την... πόλη σε κατάθλιψη μετά τη λήξη του τελικού. Μια βόλτα στα κεντρικά σημεία αρκούσε για να διαπιστώσεις ότι έπνιγαν τον πόνο τους συντροφιά με μπύρες. Χωρίς έκτροπα όμως. Αποδέχονταν τη μοίρα τους, φωνάζοντας που και πού ένα... ξεψυχισμένο «Bayern-Bayern». Περπατώντας ανάμεσά τους, έβλεπες την πίκρα, αλλά και την αίσθηση του «ένας αγώνας ήταν, δεν θα πεθάνουμε κιόλας».

*Το πέναλτι... Τιτίκας του Ρόμπεν. Άδικο έχει ο Αλέφαντος που τον βάφτισε έτσι; Είχαμε την... έμπνευση μάλιστα να το τραβήξουμε και σε video, το χειρότερο πέναλτι όλων των εποχών κατά τη διάρκεια τελικού. Δείτε το από μία άλλη κάμερα, μαζί με τις αντιδράσεις των Άγγλων...

*Ώρα 2 το πρωί, μετά τον τελικό: Τρώγοντας ένα παγωτό, με μια παρέα ηλικιωμένων Άγγλων, ένας Γερμανός σταματάει μπροστά τους. «Ωχ, θα έχουμε φασαρίες;», σκεφτόμαστε... ελληνικά. Ο τύπος απλώνει το χέρι, δίνει χειραψία και στους τέσσερις Άγγλους, τους λέει: «Συγχαρητήρια, είστε πρωταθλητές». Και φεύγει. Πώς;

*Τους Άγγλους να πίνουν, να πίνουν, να πίνουν. Αν ο Ντι Ματέο έδινε τη φανέλα με το όνομα Drogba στον Ντιόγκο δεν θα το καταλάβαιναν. Φτάνοντας στο γήπεδο, το 80% ήταν μεταξύ μέθης και αποσύνθεσης και ένα 20% απλά σε κατάσταση ευφορίας.

*Τον Τοροσίδη να κάνει παρέλαση δίπλα στον Κομπανί και στον Φαν Πέρσι! Που; Στο μουσείο του Champions League, όπου εκτίθενται οι φανέλες όλων των αρχηγών των ομάδων που συμμετείχαν φέτος στη διοργάνωση.

*Τους κονφερανσιέ του αγώνα. Έναν Γερμανό κι έναν Άγγλο που στα δύο γκολ έδωσαν το δικό τους σώου. «Τόμας»... ρωτούσε... «Μίλερ» σειόταν το γήπεδο. «Δεν σας άκουσα... Τόμας...» και ξανά «Μίλερ»... Πόσο είναι το σκορ; Μπάγερν «Un» (ένα), Τσέλσι «nilll» (μηδέν). Η Αρένα ήταν έτοιμη να γιορτάσει μέχρι που «χτύπησε» ο Ντρογκμπά...

*Ντρογκμπά; Μπακ με τη Μπαρτσελόνα, χαφ, εξτρέμ, περί τα δέκα των εκ είκοσι κόρνερ της Μπάγερν αποκρούστηκαν από δική του παρέμβαση. Και ενώ επιθετικά ήταν άφαντος, στο πρώτο «μπλε» κόρνερ το έσταξε. Το πέναλτι ήταν η επιστροφή των δανεικών της Μόσχας και του Κόπα Άφρικα. Ήταν σαν να διαβάζεις ιστορία του Έρικ Καστέλ που περνάει από χίλια κύματα πριν φτάσει στον θρίαμβο. Η έκσταση που έβγαζε μπροστά στην εξέδρα των Άγγλων, μιλούσε από μόνη της. Πενήντα φωτορεπόρτερ τον κυνηγούσαν παντού. Εδώ δεν έχει μεταφορική έννοια ότι τα φλας ήταν στραμμένα πάνω του...

*Τον τρελό Έλληνα που όταν οι Γερμανοί έπιασαν έναν ελληνικό ρυθμό συνθήματος, αυτός τραγουδούσε «Τριφυλλάρα βάλε ένα γκολ, ένα γκολ» και όταν έχανε τις ευκαιρίες ο Μάριο Γκόμεζ τον έκραζε λέγοντας του ότι δεν είναι και Σισέ!

*Το στυλ... Ολυμπιακό της Τσέλσι. Μη βιαστείτε να το συγκρίνετε με το ποδοσφαιρικό τμήμα. Πιο πολύ έφερνε στον τρόπο που άρπαζε τα ματς ο μπασκετικός Ολυμπιακός. Το 0-1 στη Σιένα, με αντεπίθεση στο τέλος θύμιζε την πρώτη νίκη της Τσέλσι επό της Μπάρτσα. Ο τελικός είχε εξίσου κοινά σημεία. Η Τσέλσι στα σκοινιά σε όλη τη διάρκεια, όπως και ο Ολυμπιακός με την ΤΣΣΚΑ. Ντρογκμπά σε ρόλο Σπανούλη και Τσεχ α λα Πρίντεζης. Στο τέλος όμως, ποιος σήκωσε την κούπα; Ήταν η χρονιά των αουτσάιντερ!

*Το γήπεδο. Απλά το καλύτερο στον κόσμο. Εξίσου μεγαλοπρεπές με το Γουέμπλεϊ εξωτερικά, ολοκαίνουργιο σε σχέση με τα επιβλητικά Καμπ Νου και Μπερναμπέου, αλλά τη διαφορά κάνει η εξωτερική του εμφάνιση. Και μέσα είναι το απόλυτα ποδοσφαιρικό γήπεδο. Είχαμε και τέλειες θέσεις, τι άλλο θέλαμε...

*Το κλάμα του Μπάστιαν Σβαϊστάιγκερ. Τραυματίας στο δεύτερο μέρος της παράτασης, έτρεχε ασταμάτητα και του έλαχε ο κλήρος της πιο επώδυνης εκτέλεσης. Σε ποιον; Στο σπλάχνο της Μπάγερν, σε αυτόν που περίμενε μια ζωή αυτή τη στιγμή. Επί 40 λεπτά στο τέλος δεν τον πλησίαζε κανείς. Σαν στρουθοκάμηλος είχε χώσει το κεφάλι του στο έδαφος σα να αναρωτιόταν «γιατί σε μένα»;

*Η απάντηση βρισκόταν έντεκα μέτρα μακριά του. Γιατί ο Ντρογκμπά ήταν η ιστορία που αγαπούμε όλοι στο ποδόσφαιρο, αλλά αληθινός MVP του τελικού και της διοργάνωσης ήταν ο Πιετρ Τσεχ. Αυτός, ο άνθρωπος αυτός... Ένα ρομπότ μεταμορφωμένο σε γκολκίπερ που έκρυβε την εστία. Έξι πέναλτι, δύο αποκρούσεις, μία στο δοκάρι από δική του ελάχιστη παρεμβολή, και άλλα τρία που έφυγαν ελάχιστα δίπλα από τα χέρια του. Ο τίτλος που άρμοζε σε αυτόν τον τελικό ήταν ένας: Πιετρ, you are Τσεχ machine!


Άλλοι μπορούν να το λένε επειδή ανέβηκαν κάποτε στο... περιβόητο κότερο. Είμαστε τυχεροί με την παρέα μου που μπορούμε να αναφωνήσουμε «Ήμουν κι εγώ εκεί» (ιδού και η σχετική φωτό για το μπλουζάκι, εσείς αγνοήστε τον υπογράφοντα και... χαζέψτε με το γήπεδο).

Καλά να είμαστε και... ραντεβού στο Λονδίνο το 2013. Όποιος πάει στον τελικό του Champions League, αντιλαμβάνεται ότι... κανείς δε μπορεί να πάει μόνο σε έναν. Αν πέσεις στον κουβά με το μέλι...