Rien n'est impossible!

«Ήταν καλύτερα από την συναυλία του Μισέλ Σαρντού στο Ζενίτ (τραγουδιστής σε γνωστό συναυλιακό χώρο του Μονπελιέ). Δεκαοχτώ χιλιάδες θεατές για μία πόλη που δεν της αρέσει το ποδόσφαιρο, που ο πρόεδρος της ομάδας είναι λίγο βλάκας και ο προπονητής πουλάει τα παιχνίδια δεν είναι καθόλου άσχημα».

Αυτόν τον τρόπο επέλεξε ο μεγαλομέτοχος της Μονπελιέ, Λουί Νικολάν, να τα χώσει στους οπαδούς το 2008 για το γεγονός ότι ελάχιστοι πατούσαν στο γήπεδο. Και ποιος μπορεί να τον κατηγορήσει, όταν φέτος με την ομάδα να κάνει πορεία πρωταθλητισμού, το τέλος της σεζόν βρήκε το «Μοσόν» με πληρότητα μόλις 53,1% και στην 19η θέση της σχετικής λίστας… Στην 2η κατηγορία, μάλιστα, τη σεζόν που ήρθε η άνοδος ο μέσος όρο εισιτηρίων ήταν 5.000 πάνω-κάτω.

Κι όμως, μόλις 3 χρόνια αργότερα κατάφερε όχι μόνο να ενώσει μία πόλη γύρω από την ποδοσφαιρική ομάδα (το Μονπελιέ έχει ακόμη την πρωταθλήτρια στο χάντμπολ, την 3η στο μπάσκετ, καλή ομάδα ράγκμπι, που είναι στην 4άδα και καλή ομάδα πόλο), αλλά να στρέψει όλα τα βλέμματα του κόσμου του ποδοσφαίρου πάνω της…

Μία ομάδα με το 13ο μπάτζετ στην Γαλλία, μικρότερο από όσο κόστισε στην Παρί η μεταγραφή του Παστόρε (36 έναντι 42 εκατ. ευρώ), που ξόδεψε μόλις 2 εκατ. ευρώ για μεταγραφές το περασμένο καλοκαίρι και που τα προγνωστικά στο ξεκίνημα της σεζόν την ήθελαν να φτάνει το πολύ στην 8άδα κατέκτησε το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία της! Μία κατάκτηση που ήρθε πέρα από κάθε φαντασία και όνειρο και όχι σε μία διοργάνωση όπως το Κύπελλο με νοκ άουτ αγώνες, αλλά στον… μαραθώνιο απέναντι σε ομάδες όπως η Παρί, η Λιλ και η Λιόν. Μία πορεία που δείχνει και το τεράστιο κατόρθωμα των «μονπελιεριέ» στην μεγαλύτερη έκπληξη στην Λιγκ 1.

«Όταν υπογράφεις στην Μονπελιέ γίνεσαι ένας μικρός Νικολάν», είχε δηλώσει ο Ρολάντ Κουρμπίς για την… πατρική φιγούρα της Μονπελιέ, τον μεγαλομέτοχό της. Ο Νικολάν αγόρασε την ομάδα το 1974 και μετά από 38 χρόνια την βλέπει στην κορυφή του γαλλικού ποδοσφαίρου. «Είμαι εξουθενωμένος. Αυτό που γίνεται με σκοτώνει. Πάλι καλά που δεν παίζουμε για τον τίτλο κάθε χρόνο. Ειλικρινά, θα προτιμούσα να ήμασταν 8οι αυτή τη στιγμή. Δε θα ήταν μια χαρά; Θα πρέπει, όμως, να αντεπεξέλθουμε στην κατάσταση. Ας προσπαθήσουμε να πάρουμε ένα καλό αποτέλεσμα με τη Λιλ. Έτσι, θα μπορέσουμε να τερματίσουμε 2οι» είχε δηλώσει μετά την εκτός έδρας νίκη 2-0 επί της Ρεν, με τον ίδιο να ακολουθεί για πρώτη φορά την ομάδα μακριά από το Μονπελιέ μετά από πάρα πολύ καιρό. «Φοβήθηκα» είχε πει όταν τον ρώτησαν γιατί δεν έκανε το ταξίδι στην Μασσαλία, στη νίκη τίτλου της ομάδας του 3-1, ενώ την τελευταία στιγμή αποφάσισε να μην μπει στο αεροπλάνο για το Παρίσι στην ισοπαλία που απέσπασαν οι «μονπελιερέ» 2-2 από την Παρί.

«Το μυστικό της επιτυχίας είναι να μην πιστεύεις ότι είσαι επιτυχημένος» είχε πει ο Τζέφρι Άρτσερ (Βρετανός πολιτικός και συγγραφέας) και ο Λουλού – για τους φίλους – ακολούθησε όλα τα στάδια αυταπάρνησης και προσπάθειας… προσγείωσης. «Η Μονπελιέ πρωταθλήτρια; Αδύνατον. Αυτό που ανησυχώ περισσότερο είναι ότι ίσως προκριθούμε στο Europa League και αυτό θα με ενοχλήσει γιατί η διοργάνωση είναι για τα σκουπίδια», είχε πει νωρίτερα στη σεζόν, όμως και ο ίδιος γνώριζε ότι τα πράγματα σοβαρεύουν.

Αυτή η πατριαρχική φιγούρα ήταν που ένωσε πάντες και μαζί με τον Ζιράρ κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα εξαιρετικό σύνολο. Μία οικογένεια, κάτι που φάνηκε και από κάποια επεισόδια ανάμεσα σε Ζιρού και Μπελχαντά που ξεπεράστηκαν στο… άψε σβήσε. Αυτό που δεν είχαν ούτε η Παρί ούτε η Λιλ, που μπορεί να έχουν περισσότερο ταλέντο, περισσότερα χρήματα και περισσότερες λύσεις. Τα αστέρια της ομάδας τσακώθηκαν δύο φορές, μία στο γήπεδο στο εντός έδρας παιχνίδι με την Αζαξιό για το ποιος θα εκτελέσει το πέναλτι (οι δυο τους είχαν κάνει συμφωνία να τα χτυπάνε εναλλάξ και ο Ζιρού πήγε να σπάσει την σειρά) και μία δημόσια, όταν μετά την ισοπαλία με την Εβιάν (2-2) ο Μπελχαντά κατηγόρησε τον συμπαίκτη του, λέγοντας ότι θα έπρεπε να είχε πάρει την ευθύνη για την εκτέλεση του πέναλτι στις καθυστερήσεις.

Ο Μαροκινός είχε αποβληθεί λίγο νωρίτερα, το πέναλτι εκτέλεσε ο Καμαρά και Άντερσεν απέκρουσε. Ο Γάλλος επιθετικός αρνήθηκε να απαντήσει, όμως έδειξε την δυσαρέσκειά του. Η αντίδραση του Ζιράρ ήταν άμεση. Ο Γάλλος πήρε μία πρωτοφανή για τα δεδομένα των «μονπελιερέ» απόφαση και οι προπονήσεις ήταν πλέον «κλειστές». «Υπάρχει μία συνομωσία για να χάσουμε το πρωτάθλημα», είπε στηρίζοντας τους παίκτες του και ποντάροντας στον εγωισμό τους.

Το 60% του ρόστερ προέρχεται από τις ακαδημίες, στις οποίες ο Νικολάν δίνει τεράστιο βάρος. Αυτός ήταν και από τους βασικούς λόγους που τον οδήγησαν στην πρόσληψη του Ζιράρ, ο οποίος νωρίτερα ήταν στις μικρές ομάδες της Γαλλίας, το 2009. Όταν, μάλιστα, οι υπόλοιποι διεκδικητές του τίτλου έκαναν μεταγραφές τον περασμένο Ιανουάριο και η Μονπελιέ καμία, ο Νικολάν ρωτήθηκε γι’ αυτό. Οι Παριζιάνοι μόλις είχαν αποκτήσει τον Μάξγουελ από την Μπαρτσελόνα και η απάντησή του ήταν αφοπλιστική. «Μάξγουελ; Αυτός δεν είναι καφές;». Φυσικά, κάθε συζήτηση σταμάτησε εκεί!

Η Μονπελιέ αυτή τη φορά άντεξε στην πίεση, κάτι που δεν είχε συμβεί ούτε στην πρώτη της σεζόν ξανά στην Λιγκ 1 το 2009-10, όταν στο τέλος με παίκτες όπως οι Σπάχιτς (τώρα Σεβίλλη), Τίνο Κόστα (τώρα Βαλένθια) και Μοντάνιο (τώρα Ρεν) έμεινε στην 5η θέση και κέρδισε θέση για το Europa League. Πέρυσι ήταν στην κορυφή μέχρι τον Φεβρουάριο, όταν άρχισε να καταρρέει για να τερματίσει στην 14η θέση και να σώσει την χρονιά με την παρουσία της στον τελικό του Λιγκ Καπ (ήττα 1-0 από Μαρσέιγ). Φέτος, όμως, όλα άλλαξαν.

Ένας νεαρός οπαδός έχει κάνει το… ταξίδι από τις φτωχογειτονιές του Μονπελιέ στην άλλη άκρη της πόλης, όλοι παλεύουν να φτάσουν στα εκδοτήρια, φωνάζοντας συνθήματα. Το κλίμα ευφορίας είναι τέτοιο, που τίποτα δεν μπορεί να χαλάσει την γιορτή. Ούτε οι μαυραγορίτες, ούτε τα καπνογόνα των Ultras που κάνουν αποπνικτική την ατμόσφαιρα. Σύντονα ο νεαρός βρίσκεται ανάμεσα σε… μυστήριους, που κλέβουν εισιτήρια από όποιον βρουν μπροστά τους, όμως σώζεται από την παρέμβαση της αστυνομίας.

Αυτή είναι η περιγραφή ενός φοιτητή της πόλης, που αποφάσισε να πάει στο «Μοσόν» για το τελευταίο εντός έδρας παιχνίδι της σεζόν με τη Λιλ. «Συνήθως δεν είναι έτσι. Το στάδιο είναι μισο-γεμάτο τις περισσότερες φορές. Σήμερα, όμως, όλοι θέλουν να είναι εδώ. Μπορούμε να κερδίσουμε το πρώτο μας πρωτάθλημα σήμερα», είχε πει. Έτσι ήταν, έστω και αν και η Παρί κέρδισε με την σειρά της την Ρεν και ο τίτλος κρίθηκε στην τελευταία αγωνιστική.

Ήταν το πρώτο sold out στο «Μοσόν» μετά από σχεδόν 3 χρόνια. Όλοι ήθελαν να είναι εκεί, ενώ όσοι δεν μπόρεσαν να βρουν εισιτήριο, παρακολούθησαν το παιχνίδι από την Place de Comedie, όπου στήθηκαν γιγαντοοθόνες. Οι πανηγυρισμοί ξεκίνησαν αμέσως μετά το τέλος του αγώνα, που βρήκε την Μονπελιέ νικήτρια 1-0. Οι σκηνές θύμιζαν φιέστα πρωταθλήματος. Τέτοια ήταν η βιασύνη τους, τέτοια η κάψα τους, τέτοια η χαρά τους. Κανένας δεν περίμενε ότι θα χαθεί το πρωτάθλημα την τελευταία αγωνιστική. Μέχρι τις 4 τα ξημερώματα πανηγύριζαν οι «μονπελιερέ». «Ανατρίχιασε όλο μου το σώμα. Δεν έχω ξαναδεί τέτοια ατμόσφαιρα εδώ», είπε ο Ζιρού, με την δική του ασίστ στον Αΐτ Φανά να κρίνει το παιχνίδι στο 3’ των καθυστερήσεων.

«Δεν πρόκειται να πάρουμε το πρωτάθλημα γι’ αυτό σταματήστε. Η Μονπελιέ πρωταθλήτρια Γαλλίας; Αν ήμουν η Μαρσέιγ, η Παρί, η Λιόν, η Λιλ ή η Ρεν θα έχωνα ένα λουκάνικο στον κ… μου. Τι ντροπή θα ήταν κάτι τέτοιο γι’ αυτούς», είχε πει ο Νικολάν, για να δηλώσει μετά τη νίκη επί της Λιλ, «αυτή είναι η ευκαιρία μας, γιατί τα επόμενα 7 χρόνια η Παρί θα κυριαρχήσει». Το παιχνίδι στο «Αμπέ Ντεσάμπ» αποδείχθηκε επεισοδιακό, με τους οπαδούς της Οσέρ να διαμαρτύρονται για τον υποβιβασμό της ομάδας τους μετά από 32 ολόκληρα χρόνια, διακόπτοντας το παιχνίδι, που τελείωσε με 45’ καθυστέρηση, 3 φορές. Κι όμως, αυτό δεν στάθηκε ικανό να αποπροσανατολίσει και να βγάλει εκτός ρυθμού τους παίκτες του Ζιράρ. Μπήκαν δυνατά στο παιχνίδι, βρέθηκαν πίσω στο σκορ στο 21’, ισοφάρισαν στο 32’ και τελικά έφυγαν με νίκη 2-1 με δύο γκολ του Ουτάκα. Έδειξαν χαρακτήρα και πάθος.

Στην Place de Comedie το σκηνικό ήταν το ίδιο με πριν μία εβδομάδα. Η φιέστα ξεκίνησε με το δεύτερο γκολ του Ουτάκα, χιλιάδες κόσμου βρέθηκαν εκεί για να πανηγυρίσουν υπό τους ήχους του «Where the Streets Have No Name» των U2. «Έναν μικρό βαθμό με την Οσέρ και ένα… ισπανικό», είχε πει ο Νικολάν όταν τον ρώτησαν τι θέλει μετά το παιχνίδι με την Λιλ! Ο μεγαλομέτοχος της Μονπελιέ, μάλιστα, υποσχέθηκε ότι σε περίπτωση που η ομάδα του κατακτήσει τον τίτλο θα κουρέψει τα μαλλιά του μοϊκάνα, στο στυλ του Ζερεμί Μενέζ! Για να πω την αλήθεια, αμφότερες οι σκηνές είναι άκρως τρομακτικές και ακατάλληλες για ανηλίκους…

Μόλις μία φορά η Μονπελιέ βρέθηκε εκτός των πρώτων 2 θέσεων της βαθμολογίας φέτος. Ήταν η πιο σταθερή και δίκαια έφτασε στην κατάκτηση του τίτλου. Δικαίωμα στο όνειρο έχουν όλοι. Σε μία εποχή, όμως, που τα χρήματα «μιλούν» όσο ποτέ στο ποδόσφαιρο, η Μονπελιέ απέδειξε ότι δεν είναι μόνο τα όνειρα δικαίωμα, αλλά και η πραγμάτωσή τους. Μία μικρή γαλλική ομάδα δείχνει τον δρόμο. Τίποτα δεν είναι απίθανο στο ποδόσφαιρο.