Η χειρότερη Αγγλία

Πάντοτε ζήλευα την τρέλα τους για το τόπι. Οι Αγγλοι είναι οι μοναδικοί παγκοσμίως που σε ποσοστό 92% θα δέχονταν να μην κάνουν σεξ για έναν ολόκληρο μήνα μόνο και μόνο για να πανηγυρίσουν μία νίκη της Εθνικής, έστω και αν πρόκειται για απλό φιλικό. Εχουν λατρεία αποδεδειγμένη για τα Λιοντάρια. Εχουν βέβαια και τα κολλήματα τους. Από τα μισά και κάτι του 19ου αιώνα, τότε που έβαλαν τους κανόνες στο άθλημα, νομίζουν πως παίζουν την καλύτερη μπάλα απ' όλους και αυτό δεν το διαπραγματεύονται.

Πρόκειται για μία άποψη που τρέφουν βαθιά μέσα τους όλοι τους εκεί στο Νησί και τη διατήρησαν στο πέρασμα των δεκαετιών. Οταν το 1954 η πρ ωταθλήτρια Αγγλία νίκησε την Χόνβεντ των Πούσκας, Μπόζικ, Κόκσις, Τσίμπρο, Λόραντ, οι εφημερίδες του Νησιού έγραψαν με τεράστια γράμματα για την υπερπρωταθλήτρια όλης της υφηλίου. Και ήταν μόνο ένα φιλικό. Ετσι συμβαίνει όμως όταν λατρεύεις... εθελοτυφλείς.

Σε αυτό το EURO ωστόσο, ακόμα και οι τρελο-Αγγλοι είναι συνοφρυωμένοι. Δυστυχώς για εκείνους, για όσους τους υποστηρίζουν και εκτός Νησιού, αλλά και για όσους γουστάρουν πραγματικά το ποδόσφαιρο, ο Ρόι Χόντγκσον έχει στη διάθεση του το χειρότερο ρόστερ που έχουν παρουσιάσει σε μεγάλη διοργάνωση τα Λιοντάρια. Είναι ίσως η πρώτη φορά που δεν τους έχει συμπεριλάβει κανείς στα φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου (το να το πάρουν δίνει απόδοση 13,00 τη στιγμή που η Ισπανία έχει 3,30, η Γερμανία 4,00 και ακόμα και η Ρωσία 12,00), κάτι που στο παρελθόν συνέβαινε πάντοτε: Ασχέτως εάν (πλην του 1966) δεν τα κατάφερναν ποτέ.

Σίγουρα οι τραυματισμοί (Κέιχιλ Λάμπαρντ, Μπάρι) έπαιξαν τον ρόλο τους και η ομάδα αποδυναμώθηκε και κυρίως με την τιμωρία του Γουέιν Ρούνεϊ (τιμωρημένος για τις δύο πρώτες αγωνιστικές). Και όλοι τους όμως να ήταν παρόντες, η άποψη μου δεν θα άλλαζε. Αυτή η Αγγλία είναι η χειρότερη από πλευράς ταλέντου που θυμάμαι. Από τον Στάνλεϊ Μάθιους (ο πρώτος που βραβεύτηκε με την Χρυσή Μπάλα) έως τον Πολ Σκόουλ πάντοτε υπήρχε πολύ ή μέσο ταλέντο στο ρόστερ.

Δυστυχώς με την Αγγλία ισχύει το κάθε πέρσι και καλύτερα. Προσωπικά δεν είμαι φαν της. Εχω ωστόσο, παροδικά λατρέψει στα 80ς τον Γκάρι Λίνεκερ, τον Τζον Μπαρνς, τον τον Μάρκ Χέιτλι, τον Μπράιαν Ρόμπσον, τον Πίτερ Μπίρτσλι, στα 90ς τον Ντέιβιντ Πλατ, τον Κρις Γουόντλ, τον Πολ Πιρς, τον Πολ Γκασκόιν και στα 00ς τον Φρανκ Λάμπαρντ και τον Πολ Σκόουλς. Εάν εξετάσει όμως προσεκτικά κάποιος τα ρόστερ θα διαπιστώσει πως η ποιότητα από τότε που έχει μπει ο 21ος αιώνας, μειώνεται ολοένα και περισσότερο.

Και αυτό έχει μία και μοναδική εξήγηση. Την αθρόα εισροή ξένων στο Νησί από το 1992 και την καταβολή της Πρέμιερλιγκ. Σίγουρα αυτή έχει συμβάλει απίστευτα πολύ στο να βελτιωθεί το παιχνίδι, αλλά ουδέν καλό αμιγές κακού. Οπως συμβαίνει πάντοτε σε αυτές τις περιπτώσεις- όπως συνέβη π.χ. και πριν από χρόνια στο ελληνικό μπάσκετ- τα Αγγλάκια δεν βρίσκουν εύκολα θέση στις ομάδες: ούτε καν στις μικρομεσαίες. Για του λόγου το αληθές, σε αυτό το EURO οι περισσότεροι παίκτες (79) αγωνίζονται στην Αγγλία ((71 Πρέμιερλιγκ, 8 Τσάμπιονσιπ) και μάλιστα με διαφορά από τη δεύτερη Γερμανία (48) ή την Ισπανία (33) και την Ιταλία (31).

Οπότε οι Αγγλοι έχουν μεν την τιμή να μπορούν να φωνάζουν πως έχουν το πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα του κόσμου, αλλά θα πληρώσουν το τίμημα. Και αυτό φάνηκε με το καλημέρα. Μπορεί να πήραν ισοπαλία από τη Γαλλία, μα το έκαναν όχι σαν Αγγλία. Τουλάχιστον όχι σαν την Αγγλια που εγώ έμαθα μεγαλώνοντας να σέβομαι. Δεν έπαιξε μπάλα, δεν προσπάθησε τόσο για τη νίκη όσο για τη μη ήττα. Σύμφωνοι, με αυτά τα όπλα που έχει, με αυτά θα πρέπει να παλέψει. Ισως να τα γράφω πρώιμα και να με διαψεύσει. Να φτάσει ακόμα και μέχρι την κούπα. Αλλά είπαμε: σε καμία περίπτωση το παιχνίδι της τωρινής ομάδας, δεν θα αντιπροσωπεύει αυτό που μάθαιναν τον 19ό αιώνα στα πανεπιστήμια του Νησιού οι πρώτοι ποδοσφαιριστές: citius altius fortius (γρηγορότερα, ψηλότερα δυνατότερα) και όχι κλεφτοπόλεμο...