Η μιζέρια του Calcio

Πριν 2-3 δεκατίες ήταν μακράν το κορυφαίο πρωτάθλημα. Ηθελες να δεις παικταράδες και ματσάρες; Δεν είχες άλλη επιλογή. Μπορεί το ιταλικό στιλ και το catenazzio κυρίως στα ευρωπαϊκά ματς να ξενέρωναν αρκετούς, όμως η ποδοσφαιρική Ιταλία ήταν η μεγαλύτερη πασαρέλα αστέρων.

Παίκτες-θρύλοι οι οποίοι είχαν απόκτηθεί από όλες τις μεγάλες ομάδες της χώρας, οι οποίες δεν περίμεναν να ξεπεταχθεί κάποιο λαυράκι από τις ακαδημίες αλλά που όταν έκανε την εμφάνισή του ένας υπερ-παίκτης δεν το συζητούσαν πολύ, πήγαιναν και απλά τον έφερναν στην Ιταλία.

Δεν χρειάζεται καν αναφορά στις υπερομάδες της Μίλαν και της Γιουβέντους που είχαν σχεδόν πάντα στη σύνθεσή τους παίκτες παγκόσμιας κλάσης. Ακόμα και η τρίτη δύναμη, Ιντερ, έπαιρνε ό,τι καλύτερο μπορούσε και τη φανέλα της έχουν φορέσει ονόματα που σήμερα προκαλεί θλίψη να τα σκέφτεσαι.

Και δεν ήταν μόνο αυτές, το πρωτάθλημα ήταν γεμάτο με ονόματα, η Νάπολι, η Ρόμα, η Λάτσιο, η Σαμπντόρια, η Ουντινέζε, έχουν κάνει μεγάλες ομάδες ή τουλάχιστον είχαν μεγάλους παίκτες στη σύνθεσή τους.

Κάθε πέρυσι και καλύτερα. Τα τελευταία χρόνια το calcio πάει από το κακό στο χειρότερο. Και άσχετα με τα σκάνδαλα που το ταλαιπωρούν σε μόνιμη βάση τα τελευταία χρόνια. Πλέον, όταν παίζει ένα σενάριο και τελικά γίνεται μία μεταγραφή και σε αυτά έχει να κάνει με Ιταλία, ένα είναι το σίγουρο. Θα είναι για να πώληση και όχι για αγορά.

Σταθερά τα τελευταία χρόνια όποιο ταλέντο ψήνεται και ωριμάζει στην Serie A αμέσως φεύγει για Ισπανία και Αγγλία. Τώρα και για την Γαλλία, κάτι το οποίο αποτέλεσε αφορμή για το άρθρο. Τιάγκο Σίλβα και Λαβέτσι είναι από τα αστέρια που κοσμούσαν το Campionato, όμως Μίλαν και Νάπολι πλέον έχουν την ανάγκη το χρήμα που προσφέρει η Παρί και οι παίκτες παρουσιάζονται.

Και είναι σίγουρα γεγονός πως οι Ιταλοί πολύ συχνά πιάνουν κορόιδο τις ομάδες από τις άλλες χώρες με τα deal που πετυχαίνουν, όμως αυτό δεν αλλάζει την μαζική έξοδο παικταράδων από την Serie A. Το 2006 έφυγε ο Σεβτσένκο για την Τσέλσι, πριν τρία χρόνια την έκανε και ο Κακά, ενώ στη συνέχεια αποχαιρέτισαν Μπαλοτέλι, Ετό, Αλέξις Σάντσες, Παστόρε αλλά και ο μουντιαλικός τερματοφύλακας, Σαλβατόρε Σιρίγκου, όπως και ο Μότα τον χειμώνα.

Και δεν είναι μόνο αυτό, εκτός από αυτούς που φεύγουν, οι υπόλοιποι παικταράδες που υπάρχουν γίνονται αμέσως υποψήφιοι για αποχώρηση, με τους Πάτο, Μαϊκόν και Σνάιντερ να είναι τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα αφού έχουν γραφτεί πάρα πολλές φορές για μεταγραφή στο εξωτερικό.

Μοναδικά τεράστια ονόματα που έχουν έρθει στην Ιταλία τα τελευταία χρόνια είναι ο Σαμουέλ Ετό ο οποίος ήταν μέρος του deal για τον Ιμπραΐμοβιτς και ο ίδιος ο Ιμπρα, που μετά από έναν χρόνο στην Μπαρτσελόνα επέστρεψε στην Serie A. Ο Σνάιντερ δεν μπαίνει σε αυτή την κατηγορία, γιατί ήρθε σαν αποτυχημένος από την Ρεάλ Μαδρίτης και έφτιαξε το όνομά του στο Campionato με τον Μουρίνιο.

Κάθε πέρυσι και καλύτερα. Οι ιταλικές ομάδες αποδυναμώνονται σταθερά και τα χρήματα από τα μεγάλα deal δεν χρησιμοποιούνται σχεδόν ποτέ για να καλυφθούν τα κενά που δημιουργήθηκαν. Δυστυχώς, αυτό δεν είναι απλά μία εκτίμηση αλλά η πραγματικότητα, αφού ο καθρεύτης που λέγεται Ευρώπη δείχνει κρύσταλλο τη διαφορά αγωνιστικού επιπέδου ανάμεσα στα ιταλικά κλαμπ και αυτά της Ισπανίας και της Αγγλίας που έχουν τη δυνατότητα να κάνουν κάθε χρόνο μεταγραφές 80 εκατ. ευρώ.