Το πολύ το tiqui taka...

Αυτό το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα είναι απολαυστικό. Σίγουρα δεν παίζουν καλή μπάλα όλες οι χώρες, αλλά στην πλειονότητα τους, έχουν όρεξη και τα παιχνίδια κυλούν με- κάτι περισσότερο από- ικανοποιητικό ρυθμό. Ταχύτητα, καλές ενέργειες, αρκετά γκολ (ακόμα δεν υπάρχει 0-0 και μόλις σε τρία ματς δεν έγινε goal-goal). Ενα πράγμα μόνο απουσιάζει: οι σπουδαίοι προπονητές.

Στους πάγκους δεν υπάρχουν μεγάλα ονόματα. Για παράδειγμα, εκείνος με το πιο γεμάτο βιογραφικό είναι ο Τζιοβάνι Τραπατόνι που κουμαντάρει ωστόσο, το ανίσχυρο ΕΪΡΕ. Απ' όλους τους εκλέκτορες ξεχωρίζει λοιπόν ο Βιθέντε Ντελ Μπόσκε. Ο «ταβερνιάρης» είναι ο μόνος με Τσάμπιονς Λιγκ (δύο) και έχει μαζέψει και κάμποσους εγχώριους τίτλους με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Μην ξεχνάμε βέβαια πως είναι αυτός που οδήγησε την Ισπανία στην κατάκτηση του Μουντιάλ.

Ο προκάτοχος του, ο Λουίς Αραγονές όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, φωνάζει πως εκείνος ήταν που έβαλε τις βάσεις γι αυτό το οικοδόμημα. Σίγουρα ο «παππούς« της προπονητικής δεν έχει άδικο. Από το 2005 δούλευε πάνω σε αυτό το αδιάκοπο passing game, το οποίο και παρουσίασε για πρώτη φορά επισήμως στο Μουντιάλ του 2006. Δύο χρόνια αργότερα στο EURO, αυτό το παιχνίδι με τις απίστευτα πολλές πάσες είχε πλέον ωριμάσει και είχε και ονοματεπώνυμο: ήταν το περίφημο «TIQUI TAKA» που έδωσε στους Φούριας Ρούχας και την κούπα.

Ο Ντελ Μπόσκε που διαδέχτηκε τον Αραγονές, φέρθηκε έξυπνα. Αφού άφησε στην άκρη τον όποιο προπονητικό εγωισμό του (όλοι τον έχουν και θέλουν να βάλουν τη δική τους πινελιά), δεν άλλαξε απολύτως τίποτα. Μονάχα τον ψυχολογικό τομέας και το διάβασμα των αντιπάλων ανέλαβε και άφησε τους παικταράδες που έχει στη διάθεση του, να συνεχίσουν πάνω σε αυτό το επιτυχημένο μοντέλο.

Κόντρα στην Ιρλανδία το «tiqui taka» άγγιξε την απόλυτη υπερβολή. Οι Ισπανοί άλλαξαν 898 πάσες (815 σωστές)! Ο διευθυντής αυτής της ορχήστρας εντός γηπέδου είναι ο Τσάβι, ο οποίος με τη σειρά του έκανε ρεκόρ στην ιστορία του θεσμού, κάνοντας 136 πάσες (μόνο οι εννέα εξ αυτών λανθασμένες). Αυτό το παιχνίδι με τις κοντινές πασούλες το εφάρμοσε με μία πολύ κοντινή παραλλαγή του στη Μπαρτσελόνα ο Πεπ Γκουαρδιόλα (δείτε σχετική ανάλυση για τη Μπάρτσα: http://www.gazzetta.gr/podosfairo/article/item/284367-mpartsa-toy-pep-i-pep-tis-mpartsa), με τον Ντελ Μπόσκε μάλιστα να κλέβει από εκεί την ιδέα με το «ψευτο-εννιάρι», ρόλο που είχε κόντρα στην Ιταλία ο Σεσκ Φάμπρεγας.

Η αλήθεια είναι πως πολλές φορές αυτό το πράγμα κουράζει. Ακόμα και εγώ που το γουστάρω, πιάνω την ώρα του παιχνιδιού τους τον εαυτό μου να αναζητάει ένα μακρινό σουτ, μία γρήγορη επίθεση και όχι το να μπουν με τη μπάλα στα δίχτυα, όπως παλεύουν να κάνουν συνήθως οι Ισπανοί. Ελα όμως που με αυτό τον τρόπο έχουν δημιουργήσει ένα είδος σχολής με τα καλά και τα κακά της. Το δόγμα της φιλοσοφίας τους ορίζει να έχουν εκείνοι τη μπάλα, ώστε να μην τους κάνει επιθέσεις ο αντίπαλος. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα με την Ιρλανδία. Εκεί οι Ισπανοί είχαν το τόπι στα πόδια τους για 40 καθαρά λεπτά, ενώ οι Ιρλανδοί μόλις 15 λεπτά. Οπότε αυτομάτως μείωσαν δραματικά τις πιθανότητες να δεχτούν γκολ.

Σίγουρα αυτό που παίζουν δεν έχει την ταχύτητα του ολλανδικού παιχνιδιού με τους εξτρέμ, στερείται της δύναμης του αγγλικού physical game και απέχει από τον γερμανικό ορθολογισμό της ελεγχόμενης επίθεσης. Ωστόσο, αυτό το ενίοτε κουραστικό για τον φίλαθλο παιχνίδι, αυτός ο μονόλογος του «tiqui taka», είναι ό,τι πιο κοντά στο ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο των Οράνιε που δίδαξε κάποτε ο Ρίνους Μίχελς, με τη διαφορά όμως ότι οι Ισπανοί στο τέλος το συνδυάζουν και με τις μεγάλες κούπες που εκείνη η παρέα του Γιόχαν Κρόιφ δεν μπόρεσε να κερδίσει ποτέ.