Παίδες, θυμάστε την «Αλφαβήτα» της Εθνικής;

Ηταν χειρότερη η Εθνική από την Πολωνία; Όχι! Της κόστισε το «νεκρό» πρώτο 20λεπτο, οι διαιτητικές αποφάσεις και το χαμένο πέναλτι του Γιώργου Καραγκούνη, ο οποίος από σήμερα θα συγκατοικεί με τον Θοδωρή Ζαγοράκη στην κορυφή του πίνακα των παικτών με τις περισσότερες συμμετοχές στην ιστορία της εθνικής Ελλάδας και θα αφήσει κληρονομιά – θησαυρό στις επόμενες γενιές την αστείρευτη αγάπη και αφοσίωσή του στην αγαπημένη του ομάδα, την οποία όλοι οι Ελληνες παίκτες (ίσως και κάποιοι λιγοστοί φίλαθλοι) έμαθαν μετά το 2004 και τον Οτο Ρεχάγκελ να τοποθετούν στην πρώτη θέση της αξιακής τους κλίμακας.

Πήγε στράφι η καταπληκτική εμφάνιση του β΄ ημιχρόνου, το καθαρό μυαλό, η ηγεμονική εμφάνιση με δέκα παίκτες, η έξοχη εμφάνιση του «Σάλπι» και του Κυριάκου Παπαδόπουλου, οι σούπερ επιλογές του Σάντος στις αλλαγές, το ομαδικό πνεύμα, η προσήλωση στο πλάνο στο δεύτερο 45λεπτο, τα τεράστια ψυχικά αποθέματα.

Ηταν χειρότερη η εθνική από την Τσεχία; Όχι! Της κόστισε το «νεκρό» πρώτο δεκάλεπτο, τα χοντρά ατομικά σφάλματα στην άμυνα, το «τουρλουμπούκι» και η «θολούρα» στο δεύτερο ημίχρονο , οι λανθασμένες αλλαγές του Σάντος, ο οποίος είχε δώσει ρεσιτάλ στο πρώτο ματς στον συγκεκριμένο τομέα.

Πετάχτηκαν στα σκουπίδια το… μονότερμα εναντίον μιας ομάδας που μας έπαιζε μονότερμα επί 90 λεπτά (όχι στην παράταση!) το 2004, η καταπληκτική εμφάνιση του Μανιάτη που κατάπινε χιλιόμετρα και αντιπάλους δίνοντας διαδοχικές ευκαιρίες για δεύτερες και τρίτες επιθέσεις μετά τις τυφλές ή οργανωμένες αντεπιθέσεις των Τσέχων, η δίψα και η πίστη για δεύτερη διαδοχική ανατροπή από μια ομάδα που πια έχει σφραγίδα «πολύ σκληρής για να πεθάνει» στο DNA της!

Και αυτή ακριβώς η σφραγίδα που σφυρηλάτησε σταδιακά από το 2004 και έπειτα με εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα την παρουσία της στο Euro 2008, είναι που διατηρεί ζωντανές τις ελπίδες για απόψε. Διότι κατά τα λοιπά, με αμιγώς ποδοσφαιρικά, αγωνιστικά κριτήρια, η Ρωσία διαθέτει όλα εκείνα τα πλεονεκτήματα που την καθιστούν ακλόνητο φαβορί για την πρόκριση. Είναι σαφέστατα η ομάδα με το πλουσιότερο ρόστερ στον όμιλο, έχει τα δύο αποτελέσματα υπέρ της, διαθέτει μεσαία γραμμή (της Ζενίτ) που θα ζήλευαν ομάδες με ισχυρότερο brand name, έχει τη δυναμική και την αύρα της ομάδας που μπορεί να κάνει την έκπληξη στο εφετινό Euro χωρίς ξεκινώντας ως ένα… απλό αουτσάιντερ, έχει προπονητή αν μη τι άλλο αξιόλογο, οι οπαδοί της αναμένεται να είναι οκταπλάσιοι από τους Ελληνες στις κερκίδες.

Λένε πολλοί ότι με εξαίρεση εκείνο το γκολ του «Σέβα» στο «Γ. Καραϊσκάκης» που μας είχε θέσει εκτός Μουντιάλ το 2006, αυτή η Εθνική δεν έχει χάσει ποτέ σε «μια κι έξω» παιχνίδι, ακόμη κι όταν ζητούσε μόνο ένα αποτέλεσμα, φέροντας ως πιο πρόσφατο παράδειγμα το 2-0 επί της Κροατίας στο ίδιο γήπεδο με τα γκολ του Σαμαρά και του Γκέκα που μας χάρισε την πρωτιά και πιθανότατα την πρόκριση, δεδομένου ότι στα μπαράζ για το Euro το πράγμα θα ήταν πολύ πιο δύσκολο.

Εχω την εντύπωση, όμως, ότι αν απόψε η εθνική δεν προηγηθεί, Τρίτη ευκαιρία για το «πάμε γερά παλικάρια, να το γυρίσουμε», όπως με την Πολωνία και την Τσεχία, δεν θα έχει. Απόψε ο δρόμος για την πρόκριση περνά από το υπέρ μας 1-0.Οχι με βιασύνη. Με μέθοδο. Όχι μόνο με πάθος. Αλλά και με μυαλό. Εχω τόση εμπιστοσύνη στη συσπείρωση και στους ψυχικούς δεσμούς αυτής της ομάδας που ρισκάρω να γράψω ότι αν προηγηθούμε, θα πανηγυρίσουμε!

Διότι οι διεθνείς είναι «μπουκωμένοι» με την αίσθηση της αδικίας. Από τους εαυτούς τους και από τη διαιτησία, η οποία σήμερα περιμένω ότι θα είναι άψογη αν κρίνω από την παρουσία, τα σφυρίγματα και το στυλ του Ερικσεν στο Γερμανία – Ολλανδία (αρκεί να μην τον τσιτώσουν με τις διαμαρτυρίες για κάνα πλάγιο, κάνα φάουλ ή κάνα κόρνερ).

Αλλά για να προηγηθούμε, πρέπει να επιστρέψουμε στα… βασικά. Στο «για να φάμε γκολ πρέπει να φτύσουν αίμα!». Από εκεί αρχίζουν όλα απόψε, από εκεί άρχιζαν όλα και στα δύο προηγούμενα ματς, αλλά το... λησμονήσαμε. Όχι, δεν χρειάζεται ρίσκο απόψε. Τα ρίσκα τα πήραμε με τους Πολωνούς και τους Τσέχους. Απόψε ο οδηγός είναι η πεπατημένη. Η παλιά καλή και δοκιμασμένη συνταγή της υπομονής, της πίεσης, της συγκέντρωσης, της αποφυγής φτηνών λαθών στην άμυνα, και ταυτόχρονα της αναζήτησης με προσήλωση σκακιστή κάθε «σπυριού» ευκαιρίας που θα βρεθεί στον δρόμο μας. Μιας ασίστ, ενός στημένου, μιας αντεπίθεσης, ενός σουτ με καλές προϋποθέσεις, ενός κυνηγητού της φάσης που θα οδηγήσει τους Ρώσους στο μοιραίο σφάλμα (σουτάρετε παίδες, μην διστάζετε, δεν είμαστε Μπαρτσελόνα!).

Σήμερα δεν είναι η ώρα της αλλαγής, για να εμφανίσουμε μια εθνική που θα «παίξει ποδόσφαιρο» (όπως με την Πολωνία), ή θα κυριαρχήσει (όπως με την Τσεχία). Σήμερα για προκριθούμε πρέπει να επιστρέψουμε στην δική μας «Αλφαβήτα»!

* Follow me on twitter @Seretinio