Ζώντας τον θρίαμβο από τον... πάγκο (vids)!

Οι Έλληνες χοροπηδούσαν έξω από το Εθνικό Στάδιο Βαρσοβίας τραγουδώντας «Μέρκελ ετοιμάσου έρχεται η σειρά σου»... Κατεβαίνοντας τις σκάλες της εξόδου, ο αρχισυντάκτης του gazzetta, Μιχάλης Τσαμπάς θυμήθηκε γελώντας ότι στο κινητό του έχει αποθηκευμένο ένα sms του υπογράφοντα...

Ήταν Πέμπτη μεσημέρι, λίγες ώρες πριν την πτήση για Βαρσοβία: «Να πάμε ή να μην πάμε;». Αμαρτία εξομολογημένη δεν είναι αμαρτία, έτσι; Παρέα θα πηγαίναμε για το ματς με την Ρωσία, αλλά οι αλλαγές της τελευταίας στιγμής στις ώρες πτήσης μας υποχρέωναν να είμαστε αεροδρόμιο στις 4 το πρωί σχεδόν απευθείας απ' τη δουλειά, ενώ θα γυρίζαμε στις 2 το πρωί της Κυριακής μετά τον αγώνα.

Βάρβαρες ώρες ακόμα και για ξενύχτηδες σαν εμάς, ένα εκ προοιμίου χαμένο ματς και μία πόλη που δεν είναι και το μεγαλύτερο αξιοθέατο της Ευρώπης. Μήπως χάναμε τον χρόνο μας; Μια... λάθος απάντηση θα αρκούσε για να τραβάμε σήμερα τα μαλλιά μας... Ήταν μόλις το δεύτερο ματς Euro που θα είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε από την πλευρά του θεατή. Το πρώτο ήταν το Τσεχία-Ελλάδα 0-1...

Τα (όνομα και πράγμα) μαγικά χαρτάκια!

Η καλή τύχη μας έστειλε κι ένα ακόμα απροσδόκητο δώρο. Το εισιτήριο που είχαμε ήταν κάπου στο... πουθενά μέχρι που 5 ώρες πριν το παιχνίδι μια... μοιραία συνάντηση με τον φίλο Νίκο μας έστειλε με δύο εισιτήρια ακριβώς πίσω από τον πάγκο της Εθνικής.

Είδαμε το παιχνίδι μαζί με τον Βαζέχα και τον γιο του, με τα τρία καραγκουνάκια, την θρυλική μαμά του κυρά Ξένια, και την σύζυγό του, το μικρό αδελφάκι του Σηφάκη, μια φίλη του Νίνη, και πολλούς άλλους συγγενείς παικτών που ζούσαν το παιχνίδι με τρομερή ένταση... Δεν υπάρχει ωραιότερο συναίσθημα από το να νιώθεις ευτυχία από μόνος σου και να την εισπράττεις επί δέκα από τους γύρω σου...

Η «11άδα» που δεν θα ξεχάσουμε...

Ήμασταν τόσο κοντά ώστε να καταγράφουμε κάθε ατάκα, κάθε κίνηση από τον πάγκο αλλά και μέσα από το γήπεδο. Χαρήκαμε όσο κάθε Έλληνας, έχοντας το προνόμιο να νιώθεις «δίπλα» σου όλους αυτούς που έβγαλαν τους Έλληνες στους δρόμους... Τι θα θυμόμαστε λοιπόν, για πάντα;

* Τον εκστασιασμένο Καραγκούνη να στέλνει φιλιά στην κόρη του από το 87', να τρέχει να δώσει νερό στον Μανιάτη, τον Βόκολο να ωρύεται στον Φύσσα: «Πες του να σταματήσει ρε παιδί μου, θα τον αποβάλλει» επειδή ο Κάρα γκρίνιαζε σε κάθε απόφαση του διαιτητή! Τον Χαλκιά να προσπαθεί να τον συγκρατήσει για να μην διαμαρτύρεται και τον Γκέκα να γελάει πονηρά βλέποντας τον αρχηγό να χτυπιέται σαν χταπόδι!

* Τον Λυμπερόπουλο να έχει μαζέψει στις καθυστερήσεις την πιτσιρικαρία γύρω του και να κάνει σαν τρελός σε ένα κόρνερ που παραχωρήσαμε στο φινάλε...

* Τον Σάντος στη λήξη να χοροπηδάει σαν παιδί και να χτυπάει την καρδιά του, εκεί που βρισκόταν το ελληνικό εθνόσημο... Και τον Κάρα να τον παίρνει αγκαλιά σαν να ήταν πατέρας του...

* Τους 30.000 Ρώσους να μην υπάρχουν στο γήπεδο μετά το 60' και τους 2.000 Έλληνες να τους έχουν πάρει παραμάζωμα στη μάχη της εξέδρας...

* Τον Κατσουράνη να έχει κάνει έξαλλους όλους τους συμπαίκτες του στο πρώτο ημίχρονο με τις παρατηρήσεις του. Στο δεύτερο, σαν κάποιος να τον άγγιξε με μαγικό ραβδί στην ανάπαυλα, βγήκε άλλος άνθρωπος. Σταμάτησε τα λάθη του, έπαιζε και δεν μιλούσε!

* Τον «Κάρα» πάλι, μετά το άστοχο ρωσικό σουτ στο 94', πριν εκτελέσει το άουτ της λήξης ο Σηφάκης να σκαρφαλώνει στο κάγκελο και να τρελαίνεται!

* Το σφιχταγκάλιασμα Τοροσίδη-Καραγκούνη στη λήξη. Θυμάστε σε ποιες ομάδες είναι αρχηγοί; Θέλετε κι άλλη απόδειξη μερικοί ότι πάνω από την Εθνική δεν υπάρχει τίποτα;

* Τον Σαμαρά να φτιάχνει τις ωραιότερες ντρίμπλες του τουρνουά, τον Κυριάκο Παπαδόπουλο να καταπίνει σαν αυγό επιθετικούς των 20-30 εκ. ευρώ, τον Σηφάκη να κάνει ονειρική εμφάνιση...

* Τον Σάντος να έχει το σθένος να συνειδητοποιήσει τα λάθη των πρώτων αγώνων και να παρουσιάζει ένα μαεστρικό αμυντικό στήσιμο.

* Τον κόσμο να μην φεύγει μισή ώρα μετά το τέλος και να τραγουδάει: «Δεν φεύγουμε από 'δω άμα δεν σηκώσουμε το ευρωπαϊκό»!

* Τον καπετάν Κάρα να γράφει στο λεπτό που ακολούθησε του πέναλτι που δεν δόθηκε, τις πιο ιστορικές γκριμάτσες του τουρνουά! Πρώτα τράβηξε τα μαλλιά του, έπειτα σταυροκοπήθηκε, μετά έτρεξε στα επίσημα ψάχνοντας μάλλον τον Πλατινί και κραυγάζοντας «Κλέφτες, κλέφτες». Κι όταν βγήκε, αφού στόλισε τον τέταρτο λέγοντας του «ντροπή σας ρε», πήγε στην άκρη του πάγκου βρήκε μια κάμερα μπροστά του, έβαλε τη φάτσα του μπροστά και φώναζε: «Δείξτε τα ρε, δείξτε τα».

Είμαστε καμπόσοι με μια... ψυχάρα τόση!

Σημασία Γιώργο έχει ότι τα δείξατε εσείς. Σε εμάς, στους μυαλοπώληδες, στα media, στον κόσμο που χλευάζει με status και tweets, στους Ευρωπαίους που περνάνε όλους τους Έλληνες για τεμπέληδες, χαραμοφάηδες, ανίκανους. Το μικρό βασίλειο των 10 εκατομμυρίων αντιστέκεται ακόμα. Κερδίζοντας πάλι την αφάν γκατέ 145 εκατομμυρίων κατοίκων. Όπως έκανε πριν ένα μήνα ο μπασκετικός Ολυμπιακός με το «καμάρι» της Ρωσίας, όπως έκανε το 2009 και το 2007 ο Παναθηναϊκός επί της ΤΣΣΚΑ, όπως η Εθνική Ελλάδος το 1987 στο ΣΕΦ, το '89 στο Ζάγκρεμπ. Το 1994 με τον Μαχλά στο ΟΑΚΑ, το 1979 με τον Νικολούδη στη Λεωφόρο. Όλα τυχαία; Λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν, αλλά η ψυχή, η θέληση, το φιλότιμο, η αυταπάρνηση και η μαγκιά δεν χρεοκοπούν σε αυτή τη χώρα ποτέ!

ΥΓ1. Στις 12 το βράδυ να σπρώχνεις... πούλμαν μαζί με 40 άτομα επειδή κόλλησε στα χαλίκια; Αν έχεις προκριθεί στους «8» του Euro ακόμα κι αυτό το αντιμετωπίζεις σαν μια ωραία περιπέτεια. Τι σου είναι το... αποτέλεσμα ε;

ΥΓ2. Η επιτυχία αξίζει δεκαπλάσια μπράβο, ακριβώς γιατί και στα τρία παιχνίδια, η Ελλάδα κυνηγήθηκε από τη διαιτησία, με ακυρωμένα γκολ, πέναλτι που δεν δόθηκαν, ανύπαρκτες κόκκινες. Με τη Γερμανία μήπως θα σφυρίξει η Μάρκελ;

ΥΓ3. Παρασκευή λοιπόν, ξανά. Στις 21:45, στο πανέμορφο Γκντανσκ της Πολωνίας. Να πάμε ή να μην πάμε;