Αντίο «Φούλη» κι ευχαριστώ!

Ηταν Ιανουάριος του 2001 όταν η μοίρα έφερε τον Νίκο Γεωργέα στην ΑΕΚ. Ημουν της άποψης πως οι χειμερινές προσθήκες γίνονται πάντα με αφορμή να... μπαλώσει μια ομάδα κάποια από τα κενά της, όμως στην περίπτωση του αγαπημένου «Φούλη» τα πράγματα ήταν διαφορετικά, πολύ διαφορετικά όμως...

Και φτάσαμε στο καλοκαίρι του 2012 για να υποχρεωθούμε σαν ΑΕΚ αλλά και εμείς σαν Ενωσίτες να πούμε αντίο σε έναν άνθρωπο που εννοείται πως δεν σκεφτόταν (και δεν σκεφτόμασταν) πως θα έρθει έτσι απλά και άσχημα το τέλος εποχής του στην ομάδα που αγάπησε και υπηρέτησε όσο λίγοι ποδοσφαιριστές.

Πέρασαν επί της ουσίας 11,5 χρόνια και θαρρώ πως δεν μπορεί να υπάρχει ΑΕΚτσής που να μην αναγνωρίζει πως είναι ο Γεωργέας ανήκει στην κατηγορία των ποδοσφαιριστών εκείνων που κατόρθωσαν με την πορεία τους να κερδίσουν την αγάπη, τον σεβασμό και την αναγνώριση από όλους... Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως το όνομά του έγινε (περίεργο και ταυτόχρονα όμορφο) σύνθημα στα χείλη των φίλων της Ενωσης.

Μπορεί η αγωνιστική του αξία ως ακραίο μπακ (τι κι αν αποκτήθηκε από την Καλαμάτα ενώ αγωνιζόταν στόπερ και κόφτης) να μην ήταν ανάλογη του Βασίλη Μπορμπόκη και του Μιχάλη Κασάπη, αλλά ανάλογη και μεγαλύτερη ήταν σίγουρα η καρδιά του για την ΑΕΚ και η ψυχή που κατέθετε στον αγωνιστικό χώρο όταν φορούσε την κιτρινόμαυρη φανέλα. Και μπορεί να είχαν αρκετοί αντιμετωπίσει στην αρχή τον αγαπημένο μας «φούλη» με την έκφραση: «ο Χριστός κι η Παναγία», όταν τον έβλεπαν να ξεκινάει στην ενδεκάδα, ωστόσο τα τελευταία χρόνια έλεγαν το ίδιο ακριβώς όταν άκουγαν πως δεν θα αγωνιστεί...

Σίγουρα δεν είναι το όνομα το βαρύ όπως του Νίκου Λυμπερόπουλου, ή του Τραϊανού Δέλλα, όμως αν κάποιος ρωτήσει τους παραπάνω δυο και όσους πέρασαν από τα αποδυτήρια της ΑΕΚ σ' αυτά τα 11,5 χρόνια παρουσίας του Γεωργέα θα σου πουν ότι στον «φούλη» αξίζει μεγαλύτερο ευχαριστώ και μπράβο για την προσφορά του στην ΑΕΚ απ' ότι σ' εκείνους! Διότι η συνεισφορά του εξω-αγωνιστικά (κυρίως στα αποδυτήρια) ήταν πολύ σημαντική στη διατήρηση ενός εξαιρετικού και οικογενειακού κλίματος.

Να θυμίσω πως το «φούλη» κόλλησε σαν παρατσούκλι στον Γεωργέα από τον Λυμπερόπουλο που συνηθίζει να... κόβει τις λέξεις και βέβαια προέρχεται από τη λέξη: αδερφούλη... Με χαρά και περηφάνεια αποδέχτηκε το συγκεκριμένο παρατσούκλι από τον καλό του φίλο ο αμυντικός της ΑΕΚ που έτσι συνήθιζε κι εκείνος να αποκαλεί τους... πάντες!

Πώς να ξεχάσει κανείς εκείνο το ματς στην Νέα Σμύρνη, θαρρώ πως ήταν Οκτώβριος του 2005, ο Γεωργέας αλώνιζε σε όλο το γήπεδο, έτρεχε σαν το... σκυλί μέσα στη βροχή και έκανε ένα σούπερ ματς με τον κόσμο να χορεύει και να τραγουδάει το όνομά του, «Γεωργέα, Γεωργέα, τα φυτά στην Καλαμάτα είναι ωραία» και εκείνος με κάτω το κεφάλι να ακούει, να χαμογελάει αλλά να παραμένει ταπεινός...

Δεν θα κάτσω να γράψω για τις άσχημες στιγμές πόνου όπως εκείνη στη Νεάπολη που κινδύνευσε να χάσει τη ζωή του, ούτε για το σμπαραλιασμένο γόνατο με το οποίο έπαιζε τόσα ματς κάθε χρόνο για την ΑΕΚάρα του, ούτε για τις κακές μέρες του, θέλω να θυμάμαι πάντα το χαμόγελό του εντός κι εκτός αγωνιστικών χώρων. Με πονηριά μεν αλλά αθώα και πάντα με σκοπό το γέλιο και των άλλων.

Μέσα απ' την καρδιά μου οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Νίκο Γεωργέα για την πίστη που έδειξε και το σεβασμό στην ιδέα ΑΕΚ. Για την καρδιά και τη ψυχή που κατέθετε στον αγωνιστικό χώρο για κάθε έναν Ενωσίτη που τον παρακολουθούσε. Συγνώμη ρε Νικόλα που δεν έφυγες όπως σου άξιζε, όπως θα ήθελες και με τον κόσμο να υποκλίνεται για χάρη σου. Τα έφερε έτσι ο καιρός που και αυτοί που είναι τώρα στην ομάδα (αν και έπρεπε να σου είχαν συμπεριφερθεί πιο σωστά και να σου τηλεφωνούσαν έστω) να αναγκάζονται να ΜΗΝ σε κρατάνε...

Υγ: Μία τέτοια μέρα που αντιλαμβάνεσαι πως τελειώνει για (και από) την ΑΕΚ ένα σπάνιο παιδί σαν τον Νίκο Γεωργέα είναι τουλάχιστον ντροπή και ηλίθιο να ασχοληθεί κανείς με κάποιον Κωστάκη που πήγε στον Ολυμπιακό. Αν δεν υπήρχε άλλωστε το επώνυμο, η ιστορία του επωνύμου που κουβαλάει (Μανωλάς) δεν θα ασχολούμασταν καν... Απλά να θυμηθούν κι οι «ΑΕΚάρες» που έλεγαν πριν λίγο καιρό «προδότη» τον Ρέφικ Τζιμπούρ και τον έβριζαν στο γήπεδο επειδή τον ΔΙΩΞΑΜΕ σαν ΑΕΚ τότε του Σταύρου Αδαμίδη και να κρίνουν από την ενέργεια του Μανωλά για να καταλάβουν και να το εμπεδώσουν επιτέλους τι σημαίνει να προδίδεις. Αλλωστε στην Αλγερία ο Τζιμπούρ δεν μεγάλωσε με την αφίσα του Μαύρου στο δωμάτιό του, ενώ ο Κωστάκης πρέπει (δεν μπορεί) να είχε αυτή του Στέλιου...

Yγ2: Εννοείται πως επέλεξα τη φωτογραφία στην οποία ο Νίκος Γεωργέας πανηγυρίζει το γκολ που σημείωσε με την κιτρινόμαυρη φανέλα στην Λάρισα για το Κύπελλο το οποίο κατέκτησε εκείνη τη σεζόν! Πρόκειται για το δεύτερο τέρμα του στην καριέρα του με την ΑΕΚ (και όχι το μοναδικό όπως λανθασμένα είχα γράψει νωρίτερα) αφού είχε σκοράρει και στις 27 Φεβρουαρίου του 2011 στο Παγκρήτιο με αντίπαλο τον Εργοτέλη στη νίκη της Ενωσης με σκορ 3-2...