Nέοιιιιιιιι! Προ-σοοοοο-χή!

Tώρα είναι η ώρα των κλισέ. «Ελλάδα έχεις ταλέντο». «Πάντα είχαμε ταλέντα στο ποδόσφαιρο». «Οι πιτσιρικάδες δεν παίρνουν ευκαιρίες». «Γιατί να προτιμούμε τους Πίου;». Ευτυχώς που οι εφημερίδες έχουν βάλει ίσα με 150 πρωτοσέλιδα το μπαγιάτικο «Οι νέοι είναι ωραίοι», τόσο που βαρέθηκαν και τον έγραψαν στα παλιά τους τα κατάστιχα…

Οι νέοι, λοιπόν, πάντα… ήταν ωραίοι. Άλλες γενιές ομορφότερες, άλλες όχι και τόσο εντυπωσιακές εκ πρώτης όψεως. Ειδικά μετά την καθιέρωση του πολύτιμου πρωταθλήματος Νέων (ίσως το μοναδικό όφελος της θητείας Γκαγκάτση, πρώτη χρονιά το 2002, από το 2008 χωρίστηκε σε U-20 και U-17), το οποίο «υποχρέωσε» όλες τις ομάδες (ακόμη και τον… Λεβαδειακό που λέει ο λόγος) να δημιουργήσουν ποδοσφαιρικά τμήματα για το συγκεκριμένο τουρνουά, δόθηκαν πολύ περισσότερα και ενισχυμένα κίνητρα και στους προπονητές και στα παιδιά της επαρχίας και της Θεσσαλονίκης, εκεί, δηλαδή, όπου συνήθως «γεννιέται» ο Ελληνας παίκτης. Το πήραν πιο ζεστά και οι πρόεδροι με τους Πίου, ακόμη κι αυτοί, οι οποίοι ως μόνο μέλημά τους είχαν τη λεζάντα και το χρήμα από τη συμμετοχή στην Σούπερ Λίγκα με τα «βαρβάτα» για το μέγεθός τους τηλεοπτικά δικαιώματα.

Οι νέοι πάντα στέκονταν προσοχή. Πάντα υπάκουαν. Πάντα προσπαθούσαν πολύ έντονα, με κέφι, δίψα και με μεγάλη συνέπεια σ΄ αυτά που άκουγαν από τους γυμναστές και τους προπονητές τους. Η «μαγιά» μετά χαλούσε. Και είμαι πολύ περίεργος να δω αν ακόμη και σ΄ αυτή τη συγκυρία, το ποσοστό των παιδιών αυτής της Εθνικής που θα φτάσει ψηλά (δηλαδή μέχρι την Εθνική Ανδρών, αφού προοδεύσουν, αυτό είναι το κριτήριο και όχι σε ποια ομάδα θα μεταγραφούν) θα είναι υψηλότερο από το… προηγούμενο. Όχι ότι δεν συμβαίνει στο εξωτερικό. Οι υπερβολές από τους δημοσιογράφους είναι απίστευτες τούτες τις ώρες. Αν ρίξει κάποιος μια ματιά στην Ισπανία του 2007 που νίκησε στον τελικό τη γενιά των Νίνη, Παπασταθόπουλου, Μήτρογλου, Δημούτσου, Σιόβα, Γιάννη Παπαδόπουλου, θα διαπιστώσει ότι μόνο 3-4 έκαναν άλματα μέσα σ΄αυτά τα πέντε χρόνια. Μόνο 3-4!

Μα, το ζητούμενο (και εδώ εστιάζεται το λάθος της ελληνικής υπερβολής) δεν είναι να φτάσουν όλοι στο εξωτερικό, και στους «μεγάλους» του ελληνικού ποδοσφαίρου. Το ζητούμενο είναι να πάρουν μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής για να δοθεί η ευκαιρία στον καθένα να το παλέψει όπως ξέρει και μπορεί σύμφωνα με το γνωστό στίχο από το «όλοι έχουμε γραμμένο» του Νταλάρα… Και κυρίως: να εξελιχθεί σε μέλος ομάδων που θα παίζουν ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ!

Γι΄ αυτό τη χάρηκα και την πίστεψα αυτή την εθνική από την αρχή. Γιατί την είδα πώς έπαιξε με τους Ισπανούς και τους Πορτογάλους στον όμιλο. Γιατί χθες στο πρώτο ημίχρονο (11 εναντίον 11) είχε κατοχή, κίνηση χωρίς τη μπάλα, ανεβασμένη αμυντική τετράδα, πρέσινγκ σωστό, ελάχιστους κινδύνους. Ηταν μια μοντέρνα ομάδα. Μακριά από το ταμπούρι. Μακριά από την παθητική νοοτροπία. Μακριά από το «όλοι πίσω και πάμε με αντεπιθέσεις για το αποτέλεσμα». Μπήκαν να παίξουν τη μπάλα τους. Και ένας από τους λόγους που ήταν καλύτεροι από τους Αγγλους δεν ήταν μόνο το ταλέντο τους. Ηταν και το «ψήσιμό» τους. Το είχαμε πει πριν από την έναρξη του τουρνουά στην Εσθονία: ήταν η πρώτη φορά που είχα δει τους 9/14 της ομάδας. Όχι, τον Λυκογιάννη δεν τον είχα δει, ούτε τον Τριανταφυλλόπουλο, ούτε τον Μαρινάκη, ούτε τον Διούδη. Από Καπίνο, Σταφυλίδη, Κουρμπέλη, Μπουγαϊδη, Μπάλλα, Γιαννιώτα, Κατίδη, Διαμαντάκο, Μπακασέτα είχα γεύση.

Ξέρατε κάποιο αγγλάκι; Όχι. Κάνε «γαλλάκι»; Όχι. Αλλά αυτοί δεν έχουν ανάγκη. Λεφτά υπάρχουν εκεί. Λεφτά υπάρχουν και στον Ατρόμητο και στον Αστέρα Τρίπολης και στην Ξάνθη για τα δεδομένα της εποχής. Αλλά αυτό δεν εμπόδισε αυτές τις ομάδες να αξιοποιήσουν (σε κάποιο βαθμό) τους πιτσιρικάδες τους. Μην περιμένετε πολλά από τον Ολυμπιακό, ο Φετφατζίδης ακόμα στον πάγκο είναι κι αν δεν υπήρχε ο Σάντος θα έπαιρνε μόνο τα 20λεπτα και τα 30λεπτα. Και ο Παναθηναϊκός με την καλύτερη (μαζί με του Αρη) παραγωγή ταλέντων στην Ελλάδα τα τελευταία 15 χρόνια, πρόβλημα έχει στην αξιοποίησή τους. Διότι δεν είναι «αξιοποίηση» η υπογραφή επαγγελματικού συμβολαίου για να χαρεί ο μικρόςμαζί με την οικογένειά του σαν να περνά τις πανελλήνιες στα 18 και να γράψουν οι εφημερίδες τα αποθεωτικά τους!

Αξιοποίηση είναι να ΕΤΟΙΜΑΣΕΙΣ για να βάλεις βασικό τον Σκόνδρα, τον Μανωλά, τον Ποτουρίδη, τον Θανάση Καραγκούνη, τον Καρέλη, τον Αποστολόπουλο, τον Ταχτσίδη, τον Βέλλιο, τον Φορτούνη, όλα αυτά τα 21-22άρικα της προηγούμενης «Ελπίδων». Και, δυστυχώς, αυτό μπορούν να το κάνουν ΣΩΣΤΑ και με συνέπεια μόνο οι «μικροί» και οι «μικροεμεσαίοι». Δυσκολεύονται ακόμη και ο ΠΑΟΚ με τον Αρη που έχουν τα καλύτερα φυτώρια την τελευταία πενταετία!

Εχω όμως, μια ελπίδα αναμμένη. Ότι αυτή η γενιά των προπονητών, η γενιά των παικτών των 90’s δηλαδή, αλλά και η επόμενη του 2004, θα είναι πολύ πιο σοβαρή, καταρτισμένη, «καθαρή», ασυμβίβαστη, τολμηρή και κεφάτη. Αυτή είναι η προσδοκία μου. Να φτιάξουν μια δική τους dream team, όπως συμβαίνει τώρα και στο ελληνικό μπάσκετ που ανέθρεψε και παρουσιάζει τη δική του απάντηση σ’ ένα μισοκακόμοιρο πρωτάθλημα.

Αν καταφέρουν να αφήσουν στην άκρη τον εύκολο ρολίσκο του διαχειριστή και να αναλάβουν τον πρωταγωνιστικό και δύσκολο, του δημιουργού, θα δουν κάποια από τα παιδιά να βρίσκουν την υγειά τους μακριά από εδώ: αυτή είναι μια πολυτέλεια που δεν είχαν οι παίκτες μέχρι και τη γενιά των 90’s…

Υ.Γ 1. Δεν με νοιάζει το αποτέλεσμα στον τελικό. Με νοιάζει να παίξουν όπως στο β΄ ημίχρονο με την Ισπανία στον όμιλο (χάσαμε 1-2). Κι ας χάσουν (δεν θα χάσουν)…

Υ.Γ. 2. Τρεις είναι οι «κλασάτοι» της ομάδας για την ηλικία τους. Καπίνο, Κατίδης, Σταφυλίδης. Αλλά το Νο 1 εξαγώγιμο ελληνικό ποδοσφαιρικό προϊόν μην ξεχνάμε ότι είναι οι στόπερ…

Follow me on twitter: Seretinio