Μπράβο ή αλίμονο στους νέους!

Ήταν όντως πολύ καλός τερματοφύλακας ο Νικοπολίδης και (τώρα που έχει κρεμάσει τη φανέλα με το Νο 71) θα γινόταν ακόμη καλύτερος σχολιαστής, εάν δεν ξεχνούσε να βάζει τόνους στις λέξεις τις οποίες χρησιμοποιεί στα μηνύματα του!

Αστειεύομαι, άλλωστε για ποδοσφαιριστής πληρωνόταν ο άνθρωπος και όχι για... επιτηρητής σε εξετάσεις επί της ελληνικής ορθογραφίας. Στο κάτω κάτω, σημασία δεν έχει ο τονισμός, αλλά ο τόνος τον οποίο έδωσε με το τελευταίο tweet του, το οποίο αναδημοσιεύω, προσθέτοντας (καθαρά για λόγους αισθητικής) τις οξείες που έλειπαν στο πρωτότυπο κείμενο: "H Εθνική ανδρών στις 8 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης, η Νέων στον τελικό. Ας δείξουμε εμπιστοσύνη στον Έλληνα ποδοσφαιριστή. Καλή τύχη σήμερα"!

Απ' το στόμα του Αντώνη και στου θεού το αυτί, πρώτα απ όλα. Απλώς σκέπτομαι ότι πέρα από τη βοήθεια του Πανάγαθου στον αποψινό τελικό με την Ισπανία, χρειάζεται να βάλουμε κι εμείς ένα χεράκι, ώστε αυτή η υπέροχη εθνική ομάδα των νέων (και όχι μονάχα στο ποδόσφαιρο, αλλά σε κάθε άθλημα) να μην πάει χαμένη ως γενιά και ως προοπτική.

Συν Αθηνά και χείρα κίνει, που έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι...

Έγραψε τις προάλλες ένα σχετικό θέμα (εδώ στο www.gazzetta.gr) ο Γιάννης Σερέτης και συνάμα εξελίσσεται μια ολόκληρη σπέκουλα γύρω από αυτό το ζήτημα, που μας ταλανίζει εδώ και δεκαετίες: πώς δηλαδή το ελληνικό αθλητικό σύστημα θα εξασφαλίσει ή έστω θα υποβοηθήσει την ομαλή εξέλιξη των ταλαντούχων και πολλά υποσχόμενων παικτών, που απογειώνονται ως παίδες, έφηβοι, παλαιότερα ελπίδες και τώρα νέοι, αλλά χαντακώνονται όταν ενηλικιωθούν και τους αναζητούμε πλέον με το κιάλι!

Η ιστορία είναι γεμάτη από διεθνείς επιτυχίες ελληνικών εθνικών ομάδων των μικρών ηλικιών κι αυτές (οι ομάδες) με τη σειρά τους είναι γεμάτες από παίκτες που μολονότι διέπρεψαν σε αυτό το επίπεδο, δεν κατάφεραν να σταδιοδρομήσουν ως άνδρες. Οι λόγοι; Πολλοί και διάφοροι: άλλοι δεν άντεξαν στις...κακουχίες της μετάβασης από το χόμπι ενός νεαρού στο επάγγελμα ενός άνδρα, άλλοι εζυγίσθησαν, εμετρήθησαν και ευρέθησαν ελλιπείς για τις απαιτήσεις του ανταγωνισμού σε υψηλό επίπεδο, άλλοι δεν πήραν ευκαιρίες, άλλοι (τις πήραν, αλλά) δεν τις εκμεταλλεύθηκαν, άλλοι αποδείχθηκαν πυροτεχνήματα κοκ...

Από τότε που (ήμουνα νιος και γέρασα πια) καταπιάστηκα με το αθλητικό ρεπορτάζ, θυμάμαι ότι αυτό ήταν ανέκαθεν ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα. Συν τοις άλλοις η εν λόγω υπόθεση βόλευε και τον ... πατριωτισμό μας, υπό την έννοια ότι όλο κάποιοι μας έφταιγαν για τα χαμένα ταλέντα ή για το γεγονός ότι στην Ελλάδα αυτή η ταμπέλα παρέμενε πάνω σε πολλά υποσχόμενους αθλητές, ακόμη κι όταν ήταν ήδη σιτεμένοι!

Ε, μα γίνεται, βρε αδερφέ, να θεωρείται ακόμη ταλέντο ένας παίκτης που είναι 25 χρονών;

Οι συνήθεις ένοχοι για τη στασιμότητα των ταλέντων κάνουν ουρά και αποτελούν ένα πολύ βολικό άλλοθι: τη μια είναι οι ξένοι παίκτες, την άλλη οι κοινοτικοί (εξ ου και το σύνθημα "Έξω οι Γιούγκοι" που δονούσε τα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ,ενώπιον του τότε Υπουργού Πολιτισμού Γιώργου Λιάνη, το βράδυ της 22ας Ιουλίου του 1995, που η εθνική εφήβων του μπάσκετ στέφθηκε πρωταθλήτρια κόσμου) την τρίτη η απροθυμία των προπονητών και των διοικήσεων να ρισκάρουν την ευκαιρία σε έναν πιτσιρικά, έναντι του οποίου προτιμάται η εμπειρία ενός μεγαλύτερου. Μπορώ να θυμηθώ ένα σωρό ομάδες που μπήκαν στο τριπάκι του αφελληνισμού- με κορυφαίο παράδειγμα τον Αρη, στον οποίο πριν από 3-4 χρόνια ο Σηφάκης και ο Πρίττας έμοιαζαν σαν τις μύγες μέσ' στο γάλα- αλλά για κάθε αφελληνισμένο Αρη θα υπάρχει, επί παραδείγματι, ένας ελληνικότατος Ατρόμητος!

Τούτο δεν σημαίνει βεβαίως ότι ο τάδε Σπανός και ο δείνα Δώνης είναι ξενοφοβικοί, αλλά ότι επέλεξαν μια πολιτική, κόντρα στο κύμα και στο τέλος της ημέρας δικαιώθηκαν από τις εξελίξεις.

Αυτή η κουβέντα είναι μεγάλη και γίνεται σε όλα τα σπίτια: ακόμη και στις καλύτερες οικογένειες, όπως ο Ολυμπιακός, που εάν έπρεπε σώνει και καλά να έχει ένα ανεκπλήρωτο απωθημένο με τον Βαλβέρδε αυτό ήταν ο χαμηλός δείκτης ελληνικότητας της ενδεκάδας και το γεγονός ότι επί των ημερών του Ερνέστο, δεν παρουσίασε την προσδοκώμενη εξέλιξη ο Φετφατζίδης.

Το ζήτημα έχει διάφορες και διαφορετικές πτυχές, μία εκ των οποίων έβαλε η οικονομική κρίση της τελευταίας τριετίας: η μείωση των εσόδων και οι υποχρεωτικές εκπτώσεις στους προϋπολογισμούς των ομάδων (ΠΑΕ και ΚΑΕ) τις ανάγκασαν σε πολλές περιπτώσεις να δείξουν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στο νέο κύμα των αθλητών. Ξαφνικά τα ποδοσφαιρικά και μπασκετικά ρόστερ γέμισαν από άγνωστους νεαρούς που επιτέλους βρήκαν χώρο και χρόνο συμμετοχής: κυρίως όμως βρήκαν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη από τους προπονητές και τις διοικήσεις, ιδίως σε περιπτώσεις κατά τις οποίες το διακύβευμα δεν είναι υψηλό, όπως η διεκδίκηση ενός τίτλου ή η παραμονή στην κατηγορία...

Τα τμήματα υποδομών των συλλόγων παραμένουν .ένα απέραντο μελισσολόι. Απ' όποιο γήπεδο κι αν περάσει κάποιος θα δει πιτσιρικάδες να κλωτσάνε μια μπάλα ή να τη ρίχνουν στο καλάθι. Ακόμη και τώρα που οι γονείς ζορίζονται να πληρώσουν τους λογαριασμούς και τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ, θυσιάζονται ακόμη περισσότερο για να μη χαλάσουν τα αθλητικά χατίρια των παιδιών τους και μολονότι ξέρουν ότι θα τους λείψει, αφήνουν στην άκρη ένα τριαντάρι, ένα σαραντάρι ή ένα πενηντάρικο για τη μηνιαία συνδρομή στις ακαδημίες μιας ομάδας...

Δεν το υποθέτω αυτό, το ξέρω από πρώτο χέρι και είμαι βέβαιος ότι ο καθένας μας μπορεί να το επιβεβαιώσει, χώρια που μερικές φορές η κατάσταση φτάνει στα άκρα, διότι οι μπαμπάδες και οι μαμάδες βλέπουν στα πρόσωπα των παιδιών τους είτε την προοπτική μιας καριέρας την οποία δεν έκαναν οι ίδιοι ή τη μελλοντική ευκαιρία να βγάλουν λεφτά. Αυτή είναι η αρρωστημένη πλευρά της υπόθεσης, που δυστυχώς συναντάται συχνά στα γήπεδα, αλλά δεν έχει σχέση με το προκείμενο...

Επί του προκειμένου, βρίσκεται και συνεχίζεται η ατέρμονη κουβέντα για τους νέους και για το αν και κατά πόσον (πρέπει να) τους εμπιστεύονται και να τους στηρίζουν οι ομάδες στις οποίες αγωνίζονται: θα αναδειχθούν και σε συλλογικό επίπεδο (εφόσον το αξίζουν) ή θα περάσει λίγος καιρός από την επιτυχία τους στο Ταλλίν και θα βλέπουν πάλι τα φαντάσματα που κατέτρυχαν και τους προκατόχους σε αυτές τις εθνικές ομάδες; Πόσα από τα παιδιά που βρίσκονται τις τελευταίες μέρες στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων και από εκεί που (μερικά από δαύτα) δεν τα ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους, θα παραμείνουν σε υψηλό επίπεδο και δεν εννοώ (το επίπεδο) της αναγνωρισιμότητας, αλλά της βιωσιμότητας στην κεντρική ποδοσφαιρική σκηνή; Πόσοι εντέλει από τους υπέροχους νέους του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού, θα μείνουν στου Ρέντη και δεν θα πάρουν δυσμενή μετάθεση για καμιά Μαρκό ή για κανέναν Προφήτη Ηλία!

Τα ονόματα των ομάδων, είτε είναι τυχαία, είτε όχι, την ίδια λογική εξυπηρετούν: κάποια στιγμή που θεωρείται ότι φτάνει το πλήρωμα του χρόνου για να ξεκαθαρίσει η ήρα από το στάρι, οι (πάλαι ποτέ) ταλαντούχοι και πολλά υποσχόμενοι νεαροί γίνονται το απόβαρο στα ρόστερ των επαγγελματικών ομάδων και μην τους είδατε, μην τους απαντήσατε!

Εδώ βεβαίως παίζει κάποιο ρόλο και η στατιστική: το επισημαίνω αυτό διότι θυμάμαι ότι σε μια σχετική κουβέντα που άνοιξα πριν από πολλά χρόνια με τον γκουρού του μπάσκετ Θόδωρο Ροδόπουλο, μου είχε πει ότι ακόμη και από τις πιο επιτυχημένες εθνικές ομάδες των μικρών ηλικιών, το ζητούμενο είναι να σταδιοδρομήσουν σε υψηλό επίπεδο 4-5 παίκτες...

Α, για να μην το ξεχάσω, άλλωστε είναι ένας πολύ σοβαρός λόγος για τον οποίο χάθηκαν πολλά ταλέντα. Για την ακρίβεια, ξεστράτισαν, διότι πήραν ψηλά τον αμανέ, κορδώθηκαν από τα κομπλιμέντα, νόμιζαν ότι με την επιτυχία (που βεβαίως ποτέ δεν είναι παντοτινή) θα έπιαναν διαβίου τον παπά από τα γένια και τώρα τους ψάχνουν ο Χαρδαβέλας και η Νικολούλη! Όπως μου είχε πει και ο Ντούσαν Ιβκοβιτς (σε μια συνέντευξη που κάναμε όταν ήταν προπονητής στην ΑΕΚ και στρατολογούσε ή διαπαιδαγωγούσε τους Ντικούδηδες, τους Ζήσηδες, τους Μπουρούσηδες κοκ) "το πρόβλημα με τα νέα παιδιά είναι ότι από νωρίς μοστράρουν με σούπερ κινητό, λουξ αυτοκίνητο και μεγάλο ακίνητο, έχουν άλλη γκόμενα κάθε βράδυ, πάνε από μπαρ σε μπαρ, βλέπουν τις φάτσες τους στα εξώφυλλα των περιοδικών και χάνουν τον μπούσουλα τους"!

Τώρα που τα γράφω όλα αυτά, να κάτι με το οποίο ήρθε το θέμα κι έδεσε με την προβληματική η οποία αναπτύσσεται.. Στην αθλητική ιστοσελίδα www.dailygoal.gr που (καλοτάξιδη να' ναι) σαλπάρισε πριν από λίγες ώρες για τους αθλητικούς ωκεανούς, ο συνάδελφος Βασίλης Κιντής αφού μελέτησε τη στατιστική των ομάδων της Super League,έβγαλε το εξής πολύ ενδιαφέρον πόρισμα: Από τους 18 ποδοσφαιριστές της εθνικής νέων (κάτω των 19 ετών, για να μην ξεχνιόμαστε), πέντε δεν έπαιξαν καθόλου, ενώ οι υπόλοιποι 13 αριθμούν 134 συμμετοχές και 5 γκολ Αναλυτικά το ποιόν ενός εκάστου εξ αυτών στο πρωτάθλημα της σεζόν 2011-12:

Κώστας Ρουγκάλας (Ολυμπιακός):-
Μπάμπης Λυκογιάννης (Ολυμπιακός):-
Δημήτρης Διαμαντάκος (Ολυμπιακός):-
Κώστας Τριανταφυλλόπουλος (Παναθηναϊκός):-
Νίκος Μαρινάκης (Παναθηναϊκός): -

Στέφανος Καπίνο (Παναθηναϊκός): 12 συμμετοχές
Χάρης Μαυρίας (Παναθηναϊκός): 21 συμμετοχές, 1 γκολ
Σπύρος Φουρλάνος (Παναθηναϊκός): 3 συμμετοχές
Μαυρουδής Μπουγαϊδης (ΑΕΚ): 5 συμμετοχές
Κώστας Σταφυλίδης (ΠΑΟΚ): 11 συμμετοχές
Γιώργος Κατίδης (Άρης): 12 συμμετοχές
Γιάννης Γιαννιώτας (Άρης):19 συμμετοχές, 3 γκολ
Σωκράτης Διούδης (Άρης): 9 συμμετοχές
Δημήτρης Κουρμπέλης (Αστέρας Τρίπολης): 15 συμμετοχές
Τάσος Μπακασέτας (Αστέρας Τρίπολης): 9 συμμετοχές, 1 γκολ
Παναγιώτης Μπάλλας (Ατρόμητος): 14 συμμετοχές
Βασίλης Μπούζας (Πανιώνιος): 2 συμμετοχές
Ανδρέας Μπουχαλάκης (Εργοτέλης): 2 συμμετοχές

ΥΓ: Καλή συνέχεια και καλή τύχη σε αυτά τα παιδιά, απόψε και σε ολόκληρη τη ζωή τους...