Η κάψα του «καπετάνιου», η αγγαρεία του Τζίγκερ!

Μεγάλη ημέρα για τον Παναθηναϊκό η 18η Ιουλίου 2012. Η ομάδα άλλαξε χέρια μετά από 33 χρόνια και δύο ημέρες.

Ηταν στις 16 Ιουλίου 1979, όταν ο Γιώργος Βαρδινογιάννης πήρε μαζί με την οικογένειά του το πλειοψηφικό πακέτο μετοχών και έγινε το αφεντικό της ομάδας μέχρι το 2000 που παρέδωσε την σκυτάλη στον ανηψιό του Γιάννη Βαρδινογιάννη.

Σαν έναν απολογισμό της οικογένειας μπορώ να πω ότι η μεγάλη, η τεράστια προσφορά είναι ότι έκαναν μέγεθος τον Παναθηναϊκό στην Ευρώπη. Και αυτό οφείλεται κατά βάση στον ιστορικό πρόεδρο της ομάδας τον μοναδικό και ανεπανάληπτο «Καπετάνιο». Οι δύο προκρίσεις στους ημιτελικούς του πρωταθλητριών και μετέπειτα τσάμπιονς λιγκ είναι τεράστιο επίτευγμα που τώρα φαίνεται. Το 1985 ο Παναθηναϊκός αποκλείστηκε από τον τελικό από την τεράστια-τότε- Λίβερπουλ και το 1996 επίσης οι «πράσινοι» αποκλείστηκαν από τον τελικό από τον σπουδαίο τότε Αγιαξ φθάνοντας μία ανάσα από την πρόκριση μετά τη νίκη με 1-0 στο Αμστερνταμ με το γκολ του Βαζέχα.

Ενδιάμεσα ο Παναθηναϊκός είχε και άλλες ευρωπαϊκές διακρίσεις. Για παράδειγμα έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα που συμμετείχε στο «νέο» τσάμπιονς λιγκ και έφθασε μέχρι τους «8» το 1992. Κρατάω ακόμα την σπουδαία πρόκριση επί της Γιουβέντους και την πρόκριση στους «8» στο ΟΥΕΦΑ στη συνέχεια , όπως και το ότι ο Γιώργος Βαρδινογιάννης έφερε στον Παναθηναϊκό τον Γιάννη Κυράστα, που επί ημερών του η ομάδα έπαιξε ίσως και την καλύτερη μπάλα της τελευταίας 15ετίας. Ακόμα ο «καπετάνιος» πήρε έξι πρωταθλήματα και εννέα κύπελλα. Λίγα , όμως,για το μέγεθος Βαρδινογιάννη και το μέγεθος Παναθηναϊκού.

Ο Τζίγκερ παρέλαβε μία ομάδα που είχε γίνει πολύ γνωστή στην Ευρώπη και ενώ τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 2000 αυτό διατηρήθηκε με τις τρεις συνεχόμενες προκρίσεις στους «8» του τσάμπιονς λιγκ και του ΟΥΕΦΑ, στη συνέχεια ξέφτισε, απαξιώθηκε. Οσο για πρωτάθλημα μόλις ένα το 2004.Και ο Παναθηναϊκός επρεπε να γίνει πολυμετοχικός , να πέσουν τα χρήματα από τον Πατέρα, τον Βγενόπουλο, τους Γιαννακόπουλους και τους άλλους μετόχους για να γίνει και πάλι «ευρωπαίος» με διακρίσεις και το 2009 και το 2010 και να πάρει και πάλι το πρωτάθλημα το 2010. Το συμπέρασμα είναι ότι η οικογένεια Βαρδινογιάννη έκανε μέγεθος τον Παναθηναϊκό στην Ευρώπη, τον καθιέρωσε στην ελίτ αν και ελληνική ομάδα(φυσικά προυπήρχε η τεράστια διάκριση με τον τελικό του Ουέμπλει το 1971, αλλά ήταν και η μοναδική και δεν είχε τότε συνέχεια), αλλά στην Ελλάδα ο Παναθηναϊκός έχασε την αίγλη του, συνήθισε το να είναι δεύτερος για δύο λόγους.

Πρώτον, διότι υπήρχαν χρονιές που το μπάτζετ δεν ήταν επιπέδου Παναθηναϊκού και κυρίως έγιναν αποτυχημένες επιλογές σε όλα τα επίπεδα και δεύτερον δεν μπόρεσε να αντιμετωπιστεί το παρασκήνιο του ποδοσφαίρου, που οργίασε υπέρ του Ολυμπιακού ειδικά από το 1996 και μετά. Φυσικά δεν γίνεται σύγκριση καν και μεταξύ του Γιώργου και του Γιάννη Βαρδινογιάννη. Ο πρώτος γούσταρε αυτό που έκανε, είχε κάψα με την ομάδα, έκανε και λάθη, αλλά και πολλά σωστά, έβγαινε μπροστά και είχε επικοινωνία και γκελ στον κόσμο.

Ο δεύτερος έκανε ρεκόρ άστοχων και λανθασμένων επιλογών από το αγωνιστικό κομμάτι μέχρι τους συμβούλους του και δεν γούσταρε αυτό που έκανε. Όταν ανέλαβε επί της ουσίας το έκανε με το ζόρι. Και το κυριότερο. Δεν είχε κανένα τρόπο να επικοινωνήσει με τον κόσμο. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους οργανωμένους που πάντα τους είχε απέναντι , αλλά και τον άλλο κόσμο της ομάδας, που ποτέ δεν επικοινώνησε μαζί τους, ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να τους φέρει κοντά στην ομάδα. Η διαφορά των 4.000 διαρκείας την περίοδο 2007-08(τελευταία του Τζίγκερ), με τα 30.000 διαρκείας την περίοδο 2008-09(πολυμετοχικότητα) είναι εμφανής και δίνει την απάντηση.

ΥΓ: Για τη νέα σελίδα της «Παναθηναϊκής Συμμαχίας» θα γράψω τις επόμενες ημέρες