Ο ξινός, ταξιδευτής Ζοσέ

Παίζει και να τον... κράζω κάθε φορά που αντικρίζω την αλαζονεία στο μειδίαμα που πάει να σχηματιστεί στα χείλη του και την υπεροψία να γεμίζει τη ματιά του. Το παραδέχομαι: τον Ζοσέ Μουρίνιο δεν τον συμπαθώ. Σε κάθε δημοσιογραφική κουβέντα-κόντρα στη δουλειά, πάντοτε σχεδόν ενστικτωδώς έπαιρνα το μέρος του Πεπ Γκουαρδιόλα. Είναι που δεν γουστάρω τον τρόπο που διαχειρίζεται τις καταστάσεις: στην ήττα και στη νίκη.

Δεν μου αρέσει γενικότερα ο τρόπος που αντιμετωπίζει το άθλημα έξω από τις γραμμές του γηπέδου με τα διαβόητα mind games. Οτι είχε το ταλέντο σε αυτά, το είχε από τότε που ήταν στην Πορτογαλία, αλλά η μαθητεία του στο Νησί κόντρα στον Αλεξ Φέργκιουσον, τον εξέλιξε σε... βασικότερο του βασιλέως!

Ωστόσο, εδώ υπάρχει ένα τεράστιο κοντράστ. Την ότι ακριβώς στιγμή που έγραφα τα αποπάνω, σκεφτόμουν το πόσο επιτυχημένος είναι και το πόσο διαφορετικά λειτουργεί το μυαλό του πάνω στο ποδόσφαιρο, όταν φυσικά αυτό έχει να κάνει με το γνήσιο του θέματος, δηλαδή αυτού που βλέπουμε στο χορτάρι. Δεν θα αναφερθώ σε τίτλους, διάρκεια παραμονής στην κορυφή και τις ομάδες που έχει κατευθύνει. Αλλο είναι αυτό που με διέγειρε να ασχοληθώ με τούτο τον εκκεντρικό τύπο, ο οποίος έκανε κάτι που μπορεί από μόνο του να δώσει εξηγήσεις στο πόσο μεγάλος προπονητής είναι.

Την περασμένη Παρασκευή ο Ζοσέ άφησε τον Αΐτορ Καράνκα να παριστάνει τον κόουτς σε όσους μη διεθνείς είχαν απομείνει στη Βαλδεμπέμπας (σ.σ.: το προπονητικό κέντρο της Ρεάλ) και το βράδυ βρέθηκε στα επίσημα του «Μάξιμιρ». Τι πήγε να κάνει στο Ζάγκρεμπ; Να παρακολουθήσει από κοντά τον Λούκα Μόντριτς (στο Κροατία-Σκόπια). Προσέξτε! Οχι κάποιον παίκτη που θέλει να αποκτήσει, αλλά κάποιον που ξέρει, τον έχει δει πολλάκις με την Τότεναμ, του έκανε, τον αγόρασε και τον έχει ήδη χρησιμοποιήσει.

Εκεί βρίσκεται η διαφορά του από άλλος πολύ καλούς προπονητές. Αυτή που τον κάνει να ξεχωρίζει και τον τοποθετεί στους κορυφαίους. Ο Μουρίνιο πήγε στο Ζάγκρεμπ για να δει έναν άλλο τρόπο που πιθανός θα μπορούσε να παίξει ο Μόντριτς. Εκεί όπου είναι ο ηγέτης και παίζει ακόμα και σαν 10άρι. Ηθελε να τον δει με μία διαφορετική ματιά, να πάρει ίσως κάποια ιδέα για μία έξτρα χρησιμότητα του Κροάτη μέσου. Και δεν ήταν η πρώτη φορά. Ο Ζοσέ βλέπει μπάλα όσο λίγοι. Γουστάρει, τρελαίνεται, παθιάζεται.

Οπως τότε που πιο πιτσιρικάς έκανε τον κατάσκοπο των αντιπάλων. Αυτό το κουσούρι δεν του έφυγε. Δεν βαρέθηκε να ταξιδεύει και να παρακολουθεί το τόπι να κυλάει σε διαφορετικά μέρη και με διαφορετικούς τρόπους. Τον είδα στο EURO σε ένα σωρό ματς. Τον είδα πριν το EURO σε ένα φιλικό Γερμανία-Γαλλία, όπου ήθελε να δει τον Καρίμ Μπενζεμά. Λες και δεν τον βλέπει κάθε μέρα στις προπονήσεις. Τον είδα στο Ετιχάντ» (Σίτι-Σαουθάμπτον) αμέσως μετά την κλήρωση του Τσάμπιονς Λιγκ.. Αλήθεια ξέρετε πολλούς να έχουν τέτοια λόξα; Και ας τον αντιπαθώ λοιπόν. Και ας συνεχίζω να τον κράζω που έχει αυτά τα ξινισμένα μούτρα. Με τη δουλειά του με υποχρέωσε να τον αποθεώσω και γι αυτό τον θαυμάζω και τον παραδέχομαι διπλά...