Η ώρα του Αλαφούζου

Δεν ήμουν χθες στην Κομοτηνή για να δω από κοντά τα πρόσωπα. Φαντάζομαι όλοι θα στενοχωρήθηκαν πολύ. Και δεν θέλω να φαντάζομαι ότι η στενοχώρια ήταν κάτι παροδικό και ότι στην πραγματικότητα όλοι σκέφτονταν τι έχει να γίνει την Τρίτη με τις αλλαγές στο διοικητικό συμβούλιο… Ειλικρινά, όμως, μόνο για έναν θα στενοχωριόμουν. Μόνο για τον Αλαφούζο. Για κανέναν άλλο. Για τον Αλαφούζο και τους οπαδούς. Μόνο αυτοί «πληρώνονται» μόνο με το τρίποντο. Μόνο η δική τους αμοιβή είναι η χαρά της νίκης.

Εχει κάνει πολλά λάθη ως τώρα και χαίρομαι που είμαι από τους ελάχιστους που (του) τα έχουν γράψει. Και για τις εκτιμήσεις ως προς τη «Συμμαχία» και για τις διαμαρτυρίες κάθε λίγο και λιγάκι (όπως επί παραδείγματι μετά το 0-1 με τον Λεβαδειακό), τις οποίες θα «καταπιεί» ο λύκος του μύθου που φυλούσε τα πρόβατα, όπως φάνηκε και με την (ορθή) δυσαρέσκεια του Παναθηναϊκού για το πρόγραμμα που κατάρτισαν η Nova και η Λίγκα, ή με το «15-1» στη συζήτηση για την (παράνομη) αναδιάρθρωση της Λίγκας από την επόμενη σεζόν. Αλλά δεν μου έχει δώσει ούτε ένα δείγμα γραφής ότι δεν παίζει καθαρά και με μοναδικό κίνητρο το συναίσθημα.

Από την αρχή δεν θέλησε να περάσει μίζερη εικόνα προς τα έξω. Δεν ήθελε να περάσει εικόνα «Μάρθας Κλάψα». Κάθε φορά που κάποια εφημερίδα ανέφερε κάτι για τα χρέη της ομάδας που δεν αναφέρονται σε οφειλές προς παίκτες αλλά σε όλους τους υπόλοιπους πιστωτές της, εκνευριζόταν. Κι ας ήξερε ότι αυτή είναι η αλήθεια. Κι ας είχε συνειδητοποιήσει ότι οι περισσότεροι φίλοι του Παναθηναϊκού, μετά την παραμονή Μπουμσόνγκ – Κατσουράνη (βαριά συμβόλαια), τις μεταγραφές και τον εύκολο αποκλεισμό μιας «λίγης» ομάδας θεωρούσαν ότι η Πανάθα πάει για πρωτάθλημα και ο Αλαφούζος είναι ο νέος «λεφτάς» μεγαλομέτοχος.

Δεν επιχείρησε ποτέ σοβαρά και μεθοδικά να αναστρέψει επικοινωνιακά αυτή την εικόνα. Ηταν επιλογή του. Πίστεψε ότι η θετική αύρα θα φέρει πιο κοντά στη Συμμαχία περισσότερους φίλους του Παναθηναϊκού συγκριτικά με την στρατηγική με σύνθημα «ελεήστε τον πτωχό πλην τίμιο». Δεν επιβεβαιώθηκε. Αλλα συνεχίζει!

Δεν ξέρω, ίσως να είναι καλύτερα έτσι για τον Παναθηναϊκό μετά απ΄ αυτή την ήττα. Για να καταλάβουν όλοι ότι ο ΑΥΤΟΣ ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να πάρει το πρωτάθλημα. Θέλετε και για εξωαγωνιστικούς λόγους; Να τους βάλω κι αυτούς μέσα. Για να καταλάβουν όλοι (και κυρίως αυτή η απίθανη ράτσα παικτών, ίσως και… άλλων που γκρίνιαζαν χθες για τις… αλλαγές του Φερέιρα) ότι ο Παναθηναϊκός περνά ένα κρίσιμο μεταβατικό στάδιο. Ότι βρίσκεται στην εντατική σε οικονομικό επίπεδο και εξασφαλίζει τη ζωή του μήνα με το μήνα, μέρα με την ημέρα. Το ξέρουν οι υπάλληλοι της ΠΑΕ που πληρώθηκαν τελευταία στιγμή, χάρη στις εισπράξεις από το ματς με τη Μάλαγα. Το ξέρει και ο Φερέιρα που ναι, μπορούσε να κάνει καλύτερη διαχείριση στο ελάχιστο μπάτζετ για τις μεταγραφές παίρνοντας έναν γκολτζή φορ (Μπλάνκο, Γκέκας ήταν ελεύθεροι με το φτωχό μου το μυαλό και πολύ πρόχειρα, χωρίς έρευνα, χωρίς να υποδύομαι τον σκάουτ), αλλά επειδή συζητά καθημερινά μαζί του, γνωρίζει από πρώτο χέρι τα προβλήματα. Στο ποδόσφαιρο, όμως, ούτε το boss ούτε ο προπονητής παίζουν μπάλα. Οι παίκτες κάνουν (κύριε Μουρίνιο που είσαι στο -8 ήδη…) τον προπονητή και μάγκα και λακαμά.

Ναι, λοιπόν, ίσως να έχει έρθει η ώρα που – εκτός από τα στελέχη της ΠΑΕ που θα το καταλάβουν από πρώτο χέρι την Τρίτη με τις αλλαγές – θα αντιληφθούν και οι παίκτες ότι υπάρχει ένας τύπος και πολλοί οπαδοί που δεν δέχονται το επιχείρημα «μου χρωστούν πολλά, άρα δεν μπορούν να έχουν και απαιτήσεις». Δεν το λέει κανένας τους. Όμως «υποδόρια» αυτή η σκέψη υπάρχει στο μυαλό πολλών. Σίγουρα δεν θα σκέφτονται πολλοί έτσι, άλλωστε υπάρχουν και πολλοί νέοι, οι οποίοι έχουν πολύ κέφι για να αναδειχθούν μέσα απ΄ αυτή τη δύσκολη κατάσταση. Ισως έχει έρθει η ώρα να καταλάβουν ότι ακόμη και σ’ αυτόν τον πτωχό Παναθηναϊκό η συντριπτική πλειονότητα παίρνει (θα τα πάρει αργά ή γρήγορα) χρήματα τα οποία δεν θα έβρισκε αλλού. Η’ μήπως κάνω λάθος; Γιατί μου έχει «κολλήσει» η ατάκα του Μπουμσόνγκ στην «Figaro»: «ήθελα να παίξω σε μια από τις τοπ-6 ομάδες της Γαλλίας, αλλά έβρισκα κλειστές πόρτες παντού»…

Y.Γ. Sorry, αλλά δεν θεωρώ τον Ζεσουάλδο υπεύθυνο για τη χθεσινή αποτυχία. Και το έχετε καταλάβει, ότι δεν ανήκω στην κατηγορία εκείνων που τον θεωρούν «τον πιο σημαντικό άνθρωπο στον Παναθηναϊκό», «Θεό της προπονητικής», «σοφό που φτιάχνει ομάδες» και άλλα υπερβολικά γραφικά. Ναι, ίσως οι αλλαγές του δεν βοήθησαν (όπως στο ματς με τον ΠΑΣ που ΠΑΛΙ χάθηκε από τις χαμένες ευκαιρίες). Ναι, ίσως δεν είχε προετοιμάσει την ομάδα για τον κίνδυνο που είχε δημιουργηθεί (και με τις ευκαιρίες του Πανθρακικού στο πρώτο μέρος). Αλλά όταν μια ομάδα χάνει επτά σοβαρές ευκαιρίες για γκολ σε ένα ματς, στα δικά μου μάτια δεν ευθύνεται ο κόουτς. Είτε λέγεται Φερέιρα, είτε Πριτσαπίδουλας.

Follow me on Τwitter: Seretinio