Πάντα έφταιγαν όλοι οι άλλοι...

Σε ένα πρωτάθλημα της φτώχειας, ενέργειες σαν αυτές του Δημήτρη Παπαδόπουλου μετά την επίτευξη του γκολ, έρχονται δικαιολογημένα να γίνουν talk of the town! Το γεγονός μιλάει από μόνο του: Ένας παίκτης που έγινε γνωστός χάρη στον Παναθηναϊκό, που είχε πετύχει 52 γκολ στην Α' Εθνική, όλα με τη φανέλα του Παναθηναϊκού, που βγάζει χρήματα μέχρι το τέλος της καριέρας του αξιοποιώντας εκείνες τις εκπληκτικές σεζόν, δικαιούται (αφού έκανε αυτό για το οποίο πληρώνεται, δηλαδή να σκοράρει) να γυρίσει προς την εξέδρα και να πανηγυρίσει βρίζοντας; Τι ακριβώς μπορεί να σκέφτεται εκείνη τη στιγμή κάποιος που, όπως λένε οι γνωρίζοντες, δηλώνει Παναθηναικός και μάλιστα ουκ ολίγες φορές βρέθηκε στο ΟΑΚΑ να δει παιχνίδια του τριφυλλιού;

Το over 2,5 γκολ στο ματς Μάριμπορ-Παναθηναϊκός προσφέρεται σε απόδοση 2.25 στη unibet

Η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια και εδώ ισχύει ό,τι και στην περίπτωση μιας γυναίκας. Άβυσσος η ψυχή του… ποδοσφαιριστή! Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει αν ήταν αυθόρμητο, προμελετημένο ή… εν βρασμώ ψυχής που λένε και στα δικαστήρια. Κι επειδή εδώ δεν κάνουμε δικαστήριο, κι είναι προφανές και αυταπόδεικτο το λάθος του «κατηγορούμενου», αξίζει να ρίξει μια ματιά κανείς και στην άλλη όψη του νομίσματος.

Αλήθεια, πώς γίνεται στον Παναθηναϊκό να φταίνε πάντα οι άλλοι; Φέρτε ένα αντιπαράδειγμα στο μυαλό σας: Στο μπάσκετ του Παναθηναϊκού υπήρξε έστω ένας την τελευταία 15ετία που να χειρονομήσει στην εξέδρα; Έστω να μιλήσει άσχημα για τη διοίκηση, το προποονητικό τιμ; Να πει άσχημα λόγια για τον κόσμο ή τον τρόπο που λειτουργεί η ομάδα;

Πάμε και πιο πίσω. Πριν τη δεκαετία του 2000 γιατί δεν υπήρχαν «Παπαδόπουλοι» στον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό;

Μήπως τελικά έχει ονοματεπώνυμο η γεννεσιουργός αιτία των απωθημένων που βγάζουν πρώην πράσινοι; Φυσικά και έχει: Είναι ο Γιάννης Βαρδινογιάννης και η αυλή του. Η μεγαλύτερη κατάρα που χτύπησε τον Παναθηναϊκό εδώ και δεκαετίες και δεν τον… αφήνει να ησυχάσει ούτε αφ' ότου έφυγε. Ο Τζίγκερ (και όχι όλη η οικογένεια του) λειτούργησε εν πολλοίς σαν την καμμένη γη. Τα δέντρα θέλουν χρόνια για να ξαναγίνουν ψηλά και πράσινα μετά το πέρασμα της λαίλαπας.

Ο Παπαδόπουλος βεβαίως έκανε ένα μοιραίο λάθος: Ξέσπασε σε… λάθος τόπο και λάθος χρόνο για όσα κουβαλούσε μέσα του. Με τον Τζίγκερ και τους αυλικούς του τα έχει. Αυτούς που μέχρι και πριν μόλις λίγους μήνες, όταν ο ίδιος έψαχνε έναν τρόπο να ξεφύγει από τον βάλτο, είδε πρωτοσέλιδο εφημερίδας που θεωρητικά πρόσκειται στον Παναθηναϊκό να τον βαφτίζει ουσιαστικά «στημένο» για εκείνο το χαμένο πέναλτι απέναντι στον Ολυμπιακό (1-1 στο Καραϊσκάκη).

Όπως ακριβώς υπονοούσε και τότε. Όπως έκανε και πολύ πριν το χαμένο πέναλτι, στις διαπραγματεύσεις για το νέο του συμβόλαιο. Δημοσιογράφοι-υπάλληλοι της διοίκησης, αναλάμβαναν να τον ξεσκίσουν και να περάσουν μηνύματα περί αχαριστίας και… ευρω-λαγνείας. Όπως έγινε και με τον Κυργιάκο. Με τον Νικοπολίδη. Με τον Μπασινά. Με τον Λυμπερόπουλο. Με τον Σεϊταρίδη. Ακόμα και με τον Καραγκούνη που τελικά έφυγε και γύρισε επειδή η τρέλα του για τον Παναθηναϊκό ξεπερνούσε τον επαγγελματισμό του. Όλοι - και πολλοί άλλοι ακόμα… - είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό.

Άλλος μπορεί να έβραζε εσωτερικά κι άλλος να το εξωτερίκευε. Ο Λυμπερόπουλος (που τιμωρούσε κάθε φορά τον Παναθηναϊκό για το λάθος του) και ο Μπασινάς το κρατούσαν μέσα τους, ο Νικοπολίδης και ο Παπαδόπουλος το έδειχναν. Για έναν… περίεργο λόγο όμως, όλοι ένιωθαν να έχουν απωθημένα με τον Παναθηναϊκό. Με τον κόσμο του; Όχι βέβαια!

Αυτό εννοούσε και ο Παπαδόπουλος όταν αφιέρωνε το γκολ στο «υγιές κομμάτι των Παναθηναϊκών, αυτοί καταλαβαίνουν τι εννοώ». Το λάθος του «Παπ» ήταν ότι εκεί που ούρλιαζε, όταν σκόραρε μετά από 38 μήνες αφλογιστίας, καθόταν το υγιές κομμάτι! Οι «εμπρηστές» της καμμένης γης ήταν σπίτι τους ή σε κάποιο γραφείο απολαμβάνοντας τη στιγμή. Κι είναι σίγουρο ότι μετά το παιχνίδι όλο και κάποιο τηλέφωνο θα έγινε για να θυμηθούν τα… παλιά: «Είδες Γιάνννη τελικά που τα λέγαμε; Πολύ κωλόπαιδο ο Δημήτρης»… Ο Άγγελος, ο Σωτήρης, ο Νίκος, ο Αντώνης, ο Γιούρκας, ο Γιώργος. Πάντα έφταιγαν όλοι οι άλλοι. Η, μήπως όχι;

ΥΓ. Ο Σισέ θα πανηγύριζε ποτέ προκλητικά μπροστά στην εξέδρα του Παναθηναϊκού; Ο Ζιλμπέρτο; Ο Λέτο; Κάποιος άλλος παίκτης από την περίοδο της πολυμετοχικότητας; Όποια συνέντευξη τους κι αν… διαβάσεις, ύμνους θα δεις για τον Παναθηναϊκό. Γιατί άραγε; Τροφή για σκέψη…