Στερνή μου γνώση να σ΄ είχα πρώτα…

Εχεις λεφτά; Κάνεις restart! Δεν έχεις λεφτά; Κάνεις διαχείριση! Δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό δεν έκανε τίποτα από τα δύο το καλοκαίρι. Ούτε επανεκκίνηση, ούτε σωστή διαχείριση. Και αυτό δεν θα άλλαζε αν είχε νικήσει (όπως άξιζε βάσεις απόδοσης) τον ΠΑΣ Γιάνινα και τον Πανθρακικό, ούτε θα αλλάξει αν αντικατασταθεί ο Ζεσουάλδο ή αν η ομάδα αλλάξει ως δια μαγείας πρόσωπο και αρχίζει να νικά από το ματς με τον Αστέρα Τρίπολης.

Κάνε εγγραφή στη unibet και πάρε μπόνους 100%

Ο Γιάννης Αλαφούζος έκανε τα πάντα για να σώσει την ομάδα από τη χρεοκοπία αρχικά και από την τιμωρία της UEFA σε δεύτερη φάση. Γι’ αυτό έχει πάρει (και αξίζει) τα μπράβο όλων, τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός φαινόταν εγκλωβισμένος στη διαμάχη Βγενό – Τζίγκερ και οι όλοι οι υπόλοιποι σφύριζαν αδιάφορα. Εκανε, όμως ταυτόχρονα δυο λανθασμένες επιλογές και «προδόθηκε» από και ακόμη, για την οποία δεν δικαιούται να τον κατηγορήσει κάποιος: έδωσε τα κλειδιά στον Φερέιρα που έφτιαξε μια ομάδα με έναν δημιουργικό μέσο, ο οποίος θεωρητικά είναι αμυντικός χαφ, τον οποίο δεν ήθελε στην ομάδα, «υποχρεώθηκε» να τον κρατήσει λόγω υψηλής αποζημίωσης και τελικά δεν τον… γουστάρει κιόλας. Αυτό αποδείχθηκε λάθος, αλλά για μένα δεν πρέπει να κατηγορηθεί ο Αλαφούζος. Είχε με τόσα να ασχοληθεί που αποφάσισε να μην μπλεχθεί άλλος με το ρόστερ, εκτός από τον «Ζεσού».

Για τις άλλες δύο επιλογές, όμως, φέρει ευθύνη: 1. Οι λανθασμένες εκτιμήσεις για την πρόοδο και την ανταπόκριση της «Παναθηναϊκής Συμμαχίας», οι οποίες τώρα τον έχουν φέρει στο σημείο να είναι απλήρωτοι οι παίκτες, να ψάχνει δάνειο και να μην μπορεί (αν ευτό κριθεί αναγκαίο) να κάνει αλλαγές τον Ιανουάριο στο – πανάκριβο για τα δεδομένα ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΠΑΟ – ρόστερ.

2. Η απόφαση να μην προχωρήσει με ένα πλάνο που θα στηριζόταν στη βάση «μισοί νέοι – μισοί παλιοί», αλλά να προχωρήσει στη λογική «χτίζω ομάδα πρωταθλητισμού που θα μπορέσει να το διεκδικήσει ώστε να έρθουν και οι φίλαθλοι κοντά στην ‘Παναθηναϊκή Συμμαχία’ λόγω των θετικών αποτελεσμάτων». Αποδεικνύεται ότι ένας Παναθηναϊκός «μικτός», με πολύ μικρότερο μπάτζετ και περισσότερους πιτσιρικάδες στην ενδεκάδα, ένας Παναθηναϊκός ο οποίος θα δημιουργούσε λιγότερες απαιτήσεις στους φίλους του, θα ήταν πιο «νορμάλ» για την εφετινή σεζόν στην εκκίνηση. Θα την είχε περάσει την Μάδεργουελ ένας τέτοιος Παναθηναϊκός με λιγότερες μεταγραφές και (επί παραδείγματι) βασικούς τον Μαυρία, τον Λαγό, τον Χουχούμη και τον Τριανταφυλλόπουλο, όχι ένας Παναθηναϊκός με τρεις δεξιούς μπακ, τρεις επιθετικούς που έχουν πετύχει ένα γκολ σε 810 λεπτά (κι αυτό από πέναλτι) και έναν δημιουργικό μέσο. Δεν θα τα είχε χάσει αυτά τα έσοδα που έχει και τώρα από το Europa League.

Μ΄ αυτή την επιλογή δεν θα είχε περάσει στο επίπεδο του «ελεήστε τον πτωχό», ούτε όμως θα είχε εδραιώσει στους φίλους του την πλαστή εικόνα μιας ομάδας που κρυφοκοιτάζει τον τίτλο και με τις μεταγραφές και ενός επιφανούς – «επώνυμου» οπαδού, ο οποίος όμως δεν είναι ο μεγαλομέτοχος – «λεφτάς» που θα βάζει από την τσέπη του τα εκατομμύρια. Ναι, το ξέρω, δεν καταθέτω προτάσεις. Ας γίνει το σημερινό Δ.Σ., ας δούμε την απόφαση για τον Φερέιρα που είναι υπό κρίση (και όχι στο απυρόβλητο) μετά το Μάριμπορ, και θα τις γράψω, ως τροφή για κουβέντα…

Υ.Γ.: Απαράδεκτες οι διαμαρτυρίες για την περιγραφή της Nova κατά τη διάρκεια του ματς και μάλιστα με την ατάκα «μήπως θα πρέπει να αντιδράσουν οι οπαδοί του ΠΑΟ;».

Απαράδεκτες και επικίνδυνες! Υπάρχει τρόπος για έκφραση της (όποιας) διαμαρτυρίας με άλλο τρόπο. Επίσης αδικαιολόγητα τα παράπονα για τον Σπάθα. Ναι, γελάσαμε στη φάση που δεν αφήνει το πλεονέκτημα στον Σπυρόπουλο (το αποτέλεσμα, βέβαια, θα ήταν το ίδιο, θα τον έκοβε ο Φυτανίδης και θα «γυρνούσε» ο ρέφερι τη φάση πίσω για φάουλ), αλλά δίνει ένα πέναλτι (σωστά), το οποίο εύκολα θα μπορούσε να «καταπιεί» αν είχε κακή πρόθεση απέναντι στον Παναθηναϊκό και τα παράπονα για το κλέψιμο του Μπέλιτς στον Ζέκα είναι συζητήσιμα, δεν εκφράστηκαν ποτέ από τον ίδιο τον ποδοσφαιριστή ή από συμπαίκτες του (γιατί και ο Ζέκα τραβάει με το χέρι του) και επουδενί στοιχειοθετούν σοβαρό λόγο για διαμαρτυρίες.

Όλα αυτά δεν καλύπτονται από το «4-12» στις τελικές προσπάθειες. Όταν μια ομάδα αδικείται, αυτό συμβαίνει είτε κάνει μία, είτε 51 τελικές προσπάθειες (έχει συμβεί πολλάκις με τις ελληνικές ομάδες στο Τσάμπιονς Λιγκ, όπου όμως δεν υπάρχει κακοπιστία έναντι των διαιτητών).

Αλλά, όταν πια η ανακοίνωση πριν από κάθε αγώνα για τα πεπραγμένα κάθε ρέφερι στο παρελθόν έχει καταστεί η συνήθεια που έγινε λατρεία, ακόμη και όταν αδικηθείς πραγματικά και δικαιούσαι να φωνάξεις, δεν θα πάρει κανείς σοβαρά την «δικαιολογημένη» διαμαρτυρία σου.

Follow me on Twitter: Seretinio