O Aθηναϊκός στο Ολντ Τράφορντ! (vids)

Ήταν στις 2 Οκτωβρίου του 1991 όταν μία μικρή ελληνική ομάδα από τον Βύρωνα έκανε τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον να μην πιστεύει στα μάτια του. Ο Αθηναϊκός, έχοντας πάρει το 0-0 στη Λεωφόρο πήγε στο Ολντ Τράφορντ με ψυχή, άντεξε ένα ενενηντάλεπτο, αλλά λύγισε στην παράταση, όπου και δέχτηκε δύο γκολ. Ο φύλακας-άγγελος εκείνης της ομάδας, ο Νίκος Σαργκάνης, θυμάται μέσω του gazzetta.gr τις μεγάλες μάχες του Κυπέλλου Κυπελλούχων, μεταφέρει αναμνήσεις και συναισθήματα και αναφέρεται στο διαφορετικό παρόν.

Όταν πήρατε το 0-0 στη Λεωφόρο, πώς ήταν η ψυχολογία σας;
«Μόνο που κληρωθήκαμε με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αισθανόμασταν ευτυχισμένοι που θα είχαμε τη δυνατότητα για πρώτη φορά ελληνική ομάδα να παίξει μαζί της. Από εκεί και πέρα ήταν πρόκληση ο αγώνας αυτός, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Και εμείς δεν βάλαμε στο μυαλό μας ότι θα μπορούσαμε να την αποκλείσουμε, αλλά ήταν μια επιβράβευση για την προσπάθεια που κάναμε όλη τη χρονιά και για την καλή μας πορεία. Τα παιδιά μπήκαν μέσα ευχαριστημένα και χαρούμενα. Μετά το 0-0 στη Λεωφόρο άρχισαν κάποια λαμπάκια να ανάβουν, ότι μπορεί να γίνει και το θαύμα. Σίγουρα στον επαναληπτικό τα πράγματα δεν ήταν καθόλου εύκολα, αλλά εκεί νομίζω, στον κανονικό αγώνα, τα καταφέραμε μια χαρά. Μετά μπήκαν τα δύο στόπερ, άρχισαν οι πόνοι από θλάσεις και κράμπες και δεν μπορούσαν να συνεχίσουν, οπότε στην παράταση ήταν αρκετά εύκολο το έργο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Για εμάς ήταν μια γιορτή».

Ποιο ήταν το πρώτο συναίσθημα που νιώσατε όταν μπήκατε στο Ολντ Τράφορντ;
«Πραγματικά, με λόγια δεν μπορούμε να μεταφέρουμε αυτά που συναντήσαμε εκεί σε όποιον δεν έχει μπει σε αυτό το γήπεδο. Με το που μπαίνει μέσα βλέπεις ένα μεγαλοπρεπές μουσείο και εμείς βάλαμε και το σημαιάκι του Αθηναϊκού εκεί μέσα. Αυτό που θυμάμαι ήταν ότι έκανα κάποιες ερωτήσεις στους δημοσιογράφους μέσω του ξεναγού γιατί υπάρχουν αδειανές θέσεις στα επίσημα. Και αυτό που μου είπαν είναι ότι εδώ, οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές που έχουν παίξει στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έχουν τη θέση τους πάντα κρατημένη, είτε έρθουν είτε δεν έρθουν».

Εσείς ήσασταν από τους πλέον έμπειρους αυτής της ομάδας, αναλάβατε την καθοδήγηση;
«Εντάξει, είχα περισσότερες παραστάσεις και από τα παιχνίδια της Εθνικής με παίκτες μεγάλους, όπως και ο Δημόπουλος και ο Κόλεφ με την Εθνική Βουλγαρίας. Αλλά σας είπα, τα παιδιά ζούσαν το όνειρο της χρονιάς και εμείς ήμασταν δίπλα τους. Είχαμε θυμάμαι μία πολύ μεγάλη ευκαιρία με τον Τζαλακώστα, αλλά όταν βρέθηκε απέναντι σε αυτό το θηρίο τον Σμάιχελ έχασε την ψυχραιμία του και το γκολ!».

Σας έχει σημαδέψει η αναμέτρηση;
«Είχα την τύχη να αγωνιστώ και με τον Παναθηναϊκό και με τον Ολυμπιακό και κάναμε μεγάλες επιτυχίες, όπως και με την Εθνική. Αυτή ήταν για μένα όμως μία πολύ μεγάλη στιγμή της καριέρας μου και ειδικότερα στο τέλος της. Μεγάλη στιγμή».

Συναντάτε κόσμο που να θυμάται ακόμα αυτό το ματς;
«Νομίζω ότι στον Αθηναϊκό και σε όλο το Βύρωνα αυτό το ματς δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Όποτε βρισκόμαστε με τα παιδιά του Αθηναϊκού έχουμε να λέμε ότι παίξαμε με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και καταφέραμε να μην δεχτούμε γκολ σε 180 λεπτά».

Με τα τωρινά δεδομένα στο σύγχρονο ποδόσφαιρο υπάρχει περίπτωση να δούμε ποτέ κάτι ανάλογο;
«Δυστυχώς, με τα σημερινά δεδομένα έχω να πω ότι οι μεγάλοι μίκρυναν και οι μικροί χάθηκαν. Δεν ξέρουμε στη συνέχεια τι μας επιφυλάσσει αυτή η συγκυρία του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά θα πρέπει να έχουμε μεγάλη υπομονή για να δούμε τι εξέλιξη μπορούν να πάρουν αυτά τα πράγματα. και για τα ελληνόπουλα φωνάζουμε καιρό τώρα ότι έχουμε ταλέντο, είναι καιρός τώρα να φανεί αυτό».