Αριστερός, επαναστάτης, ασυμβίβαστος...

Η πρώτη εικόνα ήταν έτσι και αλλιώς παράξενη για Γερμανό ποδοσφαιριστή. Μακρύ μαλλί, ακόμη πιο μακριά φαβορίτα, αριστερός και στο γήπεδο, ως εξτρέμ κι εκτός από αυτό, λόγω πολιτικών πεποιθήσεων.

Στην Γερμανία της δεκαετίας του 80' όπως αντιλαμβάνεστε ήταν δύσκολο στην από εδώ πλευρά του τείχους να γίνει κατανοητό και αποδεκτό το δεύτερο, έστω κι' αν μιλάμε για ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια, της Γκλάντμπαχ, μίας εκ των καλύτερων ομάδων του γερμανικού ποδοσφαίρου εκείνης της εποχής.

Κάπως έτσι λοιπόν εξηγεί ο μύθος ή μήπως η πραγματικότητα ότι οι φοβερές του ντρίπλες δεν έγιναν ποτέ με τη φανέλα της Εθνικής Γερμανίας, στην οποία δεν κλήθηκε ούτε μία φορά.

Δεν πτοήθηκε ούτε άλλαξε κάποια από τις...συνήθειές του, ούτε όταν το κομματικό όργανο του Βαυαρικού υπερσυντηρητικού CSU τον κατηγόρησε για κομουνιστική προπαγάνδα στα γήπεδα. Βλέπετε πέρα από κουμουνιστής ήταν και παραμένει ασυμβίβαστος και αυτό ήταν που του έδωσε το προσωνύμιο «επαναστάτης».

Αλλωστε αυτό το... πλήρωσε πολλές φορές και ως προπονητής. Οπως στην Τενερίφη από την οποία έφυγε δύο εβδομάδες μετά την αλλαγή στον προεδρικό θώκο της ομάδας. Οταν την ισπανική ομάδα ανέλαβε ο ακροδεξιός πρόεδρος Βίκτορ Ασάνιο, ο Λίνεν δεν είχε θέση σε αυτήν. Ο ίδιος πάντως δεν θεωρεί τον εαυτό του κομουνιστή, αλλά δημοκράτη και ριζοσπαστικό. Λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι είχε έντονη δραστηριότητα στο Κίνημα Ειρήνης και συμμετείχε στην οργάνωση «Peace List» με την οποία κατέβηκε στις Ευρωεκλογές του 1984.

Ασυμβίβαστος και τύπος που τα έλεγε πάντα έξω από τα δόντια. Το θυμάται καλά αυτό και ο Ότο Ρεχάγκελ τον οποίο ο Λίνεν είχε μηνύσει. Αιτία ένας πολύ σοβαρός (ανατριχιαστικός) τραυματισμός του Λίνεν από παίκτη της Βέρντερ Βρέμης, ο οποίος σύμφωνα με τον Λίνεν είχε πάρει εντολή από τον τότε προπονητή της Βέρντερ, Ότο Ρεχάγκελ να τον.... τελειώσει.

Ο Λίνεν αρκετές φορές αποδείχτηκε ασυμβίβαστος και ως προπονητής. Πολλές φορές αποχώρησε από τους πάγκους των ομάδων που προπονούσε λόγω διαφωνίας στη φιλοσοφία με την διοίκηση.

Ποτέ δεν υπήρξε μονοδιάστατος, ποτέ δεν έπαιξε μόνο ένα πράγμα, ποτέ δεν έβαλε μόνο νέους, ή μόνο έμπειρους. Είχε δύο καλούς επιθετικούς στο ρόστερ του, έπαιζε 4-4-2 (όπως στον Πανιώνιο του Τζεμπούρ και του Χούτου), είχε έναν καλό επιθετικό στο ρόστερ (έπαιζε 4-2-3-1) όπως στον Πανιώνιο πριν πάρει τον Χούτο.

Πίστευε σε κάποιον νέο παίκτη, τον έβαζε να παίξει αμέσως (όπως έκανε με τον Μανιάτη που τον καθιέρωσε ως δεξί μπακ), δεν θεωρούσε ότι υπάρχουν καλοί νέοι παίκτες στην ομάδα, προχωρούσε με τους έμπειρους.

Γενικά ο Λίνεν δεν είχε ποτέ καλούπια. Πάντα προσαρμόζονταν κι' αν υπάρχει ένας λόγος να είναι ικανοποιημένοι οι φίλοι της ΑΕΚ από την πρόσληψή του είναι ότι στην καριέρα του ως προπονητής όποτε ανέλαβε μία αποστολή αυτοκτονίας να σώσει μία ομάδα που κινδύνευε με υποβιβασμό, πάντα τα κατάφερε.

Και δεν την έκανε λίγες φορές αυτήν την δουλειά. Την έκανε το 1997 με την Χάνσα του Ρόστοκ, την έκανε το 2003 με την αγαπημένη του Γκλάντμπαχ που την πήρε στα μέσα της σεζόν κάτω από την ζώνη και κατάφερε να την οδηγήσει στην 11η θέση, αλλά και με το Ανόβερο το οποίο ανέλαβε τον Μάρτιο του 2003 και κατάφερε να το ανεβάσει από την τελευταία θέση στην 14η μέσα σε τρεις μήνες.

Τι θα κάνει στην ΑΕΚ; Το σίγουρο είναι ότι δεν θα αποχωριστεί το αγαπημένο μπλοκάκι του και τα σοφιστικέ γυαλιά του, τα οποία αποτέλεσαν το σήμα κατατεθέν του στην Ελλάδα.

Καλώς επέστρεψε λοιπόν στο ελληνικό ποδόσφαιρο και καλή του επιτυχία...