Μαλεζάς ή Σιόβας; Και οι τρεις!

Οι απώλειες ποτέ δεν είναι καλές. Αλλ’ η καθημερινή συζήτηση για τις απώλειες κάνει καλό. Συσφίγγει τους μάχιμους. Να δώσουν το παραπάνω. Επίσης, ενδέχεται ν’ αποπροσανατολίζει τους απέναντι. Γι’ αυτό είπε ο «Πάπε» Σούσιτς, ο κόουτς της Βοσνίας/Ερζεγοβίνης, ότι δεν πιστεύει τους ελληνικούς τραυματισμούς. Για να μη τους πιστέψουν κι οι παίκτες του…

Οι απώλειες είναι, επί της ουσίας, η εξής μία. Ο Κυριάκος. Τα υπόλοιπα, βρίσκονται. Δεν θα ‘ταν ούτε αυτή του Κυριάκου, εάν τουλάχιστον υπήρχε ο Αβραάμ. Ο συνδυασμός το κάνει θέμα. Ματς Εθνικής δίχως Παπαδόπουλο μέσα, κανένα Παπαδόπουλο, έχει να γίνει απ’ τον Φεβρουάριο του 2011 στη Λάρισα. Το φιλικό με τον Καναδά. Σε διοργάνωση, απ’ τον Νοέμβριο του 2009 στο Ντόνετσκ. Το ματς της πρόκρισης στη Νότια Αφρική. Η ομάδα έχει μάθει μ’ αυτούς. Με τον ένα, με τον άλλον, και με τους δύο.

Άσος ημίχρονο/άσος τελικό στο ματς Ελλάδα-Βοσνία σε απόδοση 3.00 στη vistabet

Ποιος να παίξει; Ο Μαλεζάς φαίνεται η λογική απάντηση. Μια οξύμωρη περίπτωση, αυτό το παιδί. Εχει ήδη πάει σε δύο top διοργανώσεις, ένα Παγκόσμιο κι ένα Ευρωπαϊκό, αλλ’ οι συμμετοχές του στους Ανδρες περιορίζονται, όλες κι όλες, σε δύο ασήμαντα φιλικά. Είναι, όμως, μέσα στη νοοτροπία. Στο πνεύμα. Και διαθέτει συγκρότηση, πολύ επάνω απ’ τον μέσον όρο. Ενας ψύχραιμα σκεπτόμενος στόπερ που δεν ιδρώνει, στη φωτιά. Και φέρει τις παραστάσεις απ’ το ζητούμενο επίπεδο. Με τον ΠΑΟΚ, στο Γιουρόπα Λιγκ. Τώρα δε, έρχεται από 7/7 παιγνίδια βασικός στη Μπουντεσλίγκα με τη Φορτούνα Ντίσελντορφ. Κι είναι, αν αυτό έχει μια κάποια σημασία, και ψηλέας…

Μαλεζάς ή Σιόβας, λοιπόν; Επειδή μετά τη μάχη όλοι στρατηγοί θα γίνουμε, ό,τι σκέπτομαι θέλω να το εκθέτω πριν τη μάχη. Για μένα, το ωφέλιμο θα ‘ταν να παίξουν και οι τρεις. Κεντρικός ο Μαλεζάς, στα δεξιά του ο Παπασταθόπουλος με το πόδι που τον βολεύει, στ’ αριστερά του Μαλεζά ο Σιόβας, κι αυτός με το πόδι που τον βολεύει. Ξέρουν να μαρκάρουν, ξέρουν να βγάλουν τη μπάλα από πίσω σωστά, όχι να τη διώχνουν απλώς, είναι αλληλοσυμπληρωματικοί στα χαρακτηριστικά.

Αλλ’ ο Φερνάντο Σάντος, εδώ, είναι δογματικός. «Δεν θα παίξουμε ποτέ με τρεις σέντερ-μπακ». Τον Πορτογάλο, δεν τον σέβομαι ως επαγγελματία. Μόνο. Δεν τον εκτιμώ, για το έργο του. Μόνο. Τον σέβομαι, τον εκτιμώ κι επιπλέον τον αγαπώ γι’ αυτό που είναι. Για το τι άνθρωπος είναι. Αλλ’ ο δογματισμός, δογματισμός! Ας είναι, δεν μπορείς να τον έχεις (κανένα άνθρωπο δεν μπορείς να τον έχεις) α λα καρτ. Μόνον ό,τι σ’ αρέσει επάνω του. Είναι όλο το πακέτο. Το παίρνεις ή το αφήνεις. Τον Φερνάντο Σάντος, τον «παίρνω» και με τα δυο μου χέρια.

Οι Βόσνιοι, σήμερα, είναι τα παιδιά του πολέμου στο προσκήνιο. Η γενιά των νηπίων όταν απλώθηκαν οι φλόγες, ενηλικιώθηκαν κι έγιναν οι πρωταγωνιστές. Ξενιτεύτηκαν, ή γεννήθηκαν στο εξωτερικό επειδή οι γονείς είχαν κιόλας ξενιτευτεί, σκληραγωγήθηκαν, μεγαλώνοντας έβγαλαν στην επιφάνεια το γονίδιο της μπάλας, όπου γης. Ο Μπέγκοβιτς, ο βασικός τερματοφύλακας της Στόουκ, έπαιξε Εθνική Νέων…με τον Καναδά. Ο Μούιτζα, Ελπίδων στην Κροατία. Ο Πιάνιτς, Παίδων και Νέων στο Λουξεμβούργο. Ο Μεντούνιανιν, Ελπίδων στην Ολλανδία. Ο Μπέσιτς γεννήθηκε στο Βερολίνο, ο Μισίμοβιτς στο Μόναχο.

Τώρα, πήραν την κατάσταση στα χέρια. Παρήλθε η γενιά του Σαλιχάμιτζιτς, του Μπάλιτς και του Μπόλιτς, του Μπάρμπαρεζ, του Πάπατς, του Γιάχιτς, του Μπαϊράμοβιτς, του Μουσλίμοβιτς, του Ράχιμιτς. Τώρα, είναι αυτοί. Την τελευταία φορά που τους αντιμετωπίσαμε (προκριματικά EURO 2008), αυτοί ακόμη ήταν Ελπίδες. Ο Τζέκο, ο Ιμπίσεβιτς, ο Σαλίχοβιτς, ο Ιμπριτσιτς. Ο Ιμπίσεβιτς, το πρώτο γκολ του στη μεγάλη Εθνική το είχε βάλει στην Αθήνα. Εγιναν Ανδρες, δίπλα στον Σπάχιτς. Και στον Μισίμοβιτς, ένα βιρτουόζο που ο Γκέκας έχει πει «μ’ έβγαλε πρώτο σκόρερ» τη σεζόν που έπαιξαν μαζί στη Μπόχουμ.

Το κυνηγάνε, με ένταση. Τους είχα κάνει στο Ντα Λουζ πριν τρία χρόνια, πλέι-οφ για το Μουντιάλ με την Πορτογαλία. Εσπασαν τα δοκάρια, εκείνη τη νύχτα στη Λισσαβώνα. Αποκλείστηκαν. Πέρυσι, ξαναβρήκαν τους Πορτογάλους στα πλέι-οφ για το EURO. Αποκλείστηκαν, πάλι. Κάποια φορά, πολύ πιθανόν αυτή τη φορά, θα προκριθούν. Η επιμονή του πεινασμένου πάντοτε, αργά ή γρήγορα, τον οδηγεί στην τροφή.

Είναι ωραία ομάδα. Και δεν είναι, εννοείται, ομάδα για να φοβάται κανείς. Εντός ή εκτός έδρας. Το νούμερο-10 δεν νοείται να φοβάται το νούμερο-29. Το ένα Μουντιάλ και τα τρία σερί Ευρωπαϊκά δεν νοείται να φοβάται…το τίποτα. Το 4-1-0 (στα μεταξύ μας παιγνίδια) δεν νοείται να φοβάται το 0-1-4. Το αντίστροφο, ίσως. Λέγεται και διεθνής προσωπικότητα. Σε απλά ελληνικά, βαριά φανέλλα.

Αν η διευκρίνιση του αυτονόητου χρειάζεται, προφανέστατα δεν αποκλείω το να ηττηθεί η Εθνική. Any given Sunday που έλεγε κι ο Αλ Πατσίνο στην Κάμερον Ντίαζ, any given Friday στην περίπτωσή μας, ακόμη και το Λουξεμβούργο μπορεί να νικήσει στην Ελβετία. Πολύ περισσότερο, η Βοσνία/Ερζεγοβίνη στην Ελλάδα. Ποδόσφαιρο είναι.

Το «δεν φοβάμαι» έχει να κάνει με τη συνέπεια της ελληνικής ομάδας, στον χρόνο. Με την αξιοπιστία της. Όχι με το ένα αποτέλεσμα, στη βραδυά.