Συμφωνία Μέσι-Αργεντινής

«Ο μπαμπάς μου μου διηγούταν τι έκανε ο Μαραντόνα. Εγώ θα λέω στα παιδιά μου για τον Μέσι», έγραφε ένα σχετικά μικρό πανό χαμένο κάπου στις εξέδρες του «Μαλβίνας Αρχεντίνας». Μαζί του μικρότερα ή μεγαλύτερα μηνύματα γραμμένα πάνω σε ύφασμα ως αφιερώσεις σε εκείνον. Κείμενα που αναρτήθηκαν εκεί στη Μεντόσα για να πιστοποιήσουν τη συμφωνία «επανασύνδεσης» του Λιονέλ Μέσι με τους συμπατριώτες του. Αυτοί που τον κατηγόρησαν τόσες και τόσες φορές στο παρελθόν και κυρίως στο περσινό Κόπα Αμέρικα πως έβαζε πιο πάνω τη Μπαρτσελόνα από την Εθνική Αργεντινής, τώρα τον αποθέωναν με τα μάτια γουρλωμένα από ευχαρίστηση, βλέποντας τον να κάνει άνω κάτω την Ουρουγουάη.

Ο Λίο δημιούργησε στην αντίπαλη άμυνα την ανακατωσούρα, αυτή που λέει και το όνομα του (σ.σ.: Λίο στα ισπανικά σημαίνει μπέρδεμα). Ηταν τόσο καλός (στο β' μέρος) που δεν σήκωνε αμφισβήτηση πως πλέον μοιάζει έτοιμος από κάθε άποψη (σωματικά, νοητικά, ηλικιακά) να υλοποιήσει την προ λίγων ημερών εξαγγελία του («με στεναχωρεί που δεν έχω κάνει τους συμπατριώτες μου να πιστεύουν σε μένα και θα κάνω ό,τι μπορώ για να τους γεμίσω με χαρά και υπερηφάνεια»).

Οι πιο αισιόδοξοι το εξέλαβαν ως προαναγγελία κατάκτησης της μεγάλης κούπας το μεθεπόμενο καλοκαίρι λίγο πιο δίπλα από τη δική του γειτονιά. «Ημασταν καλοί, αλλά είναι ακόμα νωρίς να μιλάμε για το Μουντιάλ», δήλωσε με τη γνωστή του αυτοσυγκράτηση ο μεγάλος πρωταγωνιστής αφού είχε κάνει την υπόκλιση του μπροστά σε ένα κοινό που ζητούσε «κι άλλο κι άλλο» λες και επρόκειτο για συναυλία και όχι για ματς που μόλις είχε λήξει στα 90 και κάτι λεπτά του. Είχε δίκιο ο Μέσι. Οσο τέλειος κι αν ήταν με τα δύο γκολ του (και πάλι από φάουλ) και το ξεκίνημα του τρίτου, δεν μπορεί να πάρει μόνος του το τρόπαιο στη Βραζιλία. Θα απαιτηθεί ομαδική δουλειά.

Θα χρειαστούν άξιοι συμπαραστάτες. Από δαύτους εν μέρει έχει κάμποσους. Στο πάνω μισό του γηπέδου το ταλέντο ξεχειλίζει. Ο Ανχελ Ντι Μαρία ήταν καταπληκτικός με τις δύο ασίστ του και ο Σέρχιο Αγουέρο επίσης μέσα στις φάσεις και με ένα γκολάκι. Ο Γκονσάλο Ιγουαΐν μπορεί σίγουρα να αποτελέσει το θαναητφόρο «9» στην κορυφή, με τον Μέσι να παριστάνει το άτυπο «10άρι», όπως έκανε τόσο επιτυχημένα στο εν λόγω ματς. Λίγο πιο πίσω ο Χαβιέρ Μασεράνο στον κανονικό ρόλο του και όχι στον... ντεμέκ στη Μπαρτσελόνα (στο κέντρο της άμυνας), αυτόν που τον θέλει να τρέχει για όλους στη μεσαία γραμμή.

Μέχρι εκεί όλα είναι τέλεια. Από εκεί και πίσω όμως ξεκινούν οι αμφιβολίες. Ο Φερνάντο Γκάγο μπορεί να δείχνει ανεβασμένος στη Βαλένθια, αλλά δεν είναι του ίδιου επιπέδου με τους άλλους που βρίσκονται μπροστά του. Το ίδιο και όλοι ανεξαιρέτως οι αμυντικοί. Ο Πάμπλο Σαμπαλέτα είναι σταθερός του «6» στα δεξιά, με τους Εσεκίελ Γκαράι (Μπενφίκα) και Φεδερίκο Φερνάντες (αναπληρωματικός στη Νάπολι) να συνθέτουν ένα αμυντικό δίδυμο ανίκητο στον αέρα, μα τρικυμιώδες όταν η μπάλα είναι κάτω. Αριστερά ο 22χρονος Μάρκος Ρόχο (Σπόρτινγκ. Λισσαβώνας) χωρίς παραστάσεις σε υψηλό επίπεδο, αλλά με τα ανεβάσματα του, δείχνει να είναι ο πιο φέρελπις όλων στα μετόπισθεν, ενώ στο τέρμα ο -με εξαιρετικά ρεφλέξ, μα συχνά πυκνά γκαφατζής- Σέρχιο Ρομέρο όσο να ναι μία ανασφάλεια την αφήνει.

Αυτή ήταν η 11άδα που παρέταξε ο Αλεχάντρο Σαμπέγια. Αυτός είναι θεωρώ ο μετά τον Μέσι πιο δυνατός κρίκος αυτής της Αλμπισελέστε. Επειτα από πολλά χρόνια και διάφορους καλούς ή κακούς προπονητές, ο Σαμπέγια δείχνει ικανός να φτιάξει επιτέλους μία ΟΜΑΔΑ που θα... μακιγιάρει μέσω του συνόλου τις όποιες μουτζούρες και αδυναμίες της. Μία ομάδα που θα έχει μία εύρυθμη λειτουργία σαν αυτή που επέδειξε κόντρα στην Ουρουγουάη, όπου σε συνδυασμό με τις ατομικές ενέργειες από τη μέση και μπροστά, θα μπορεί να κάνει τη διαφορά και να σηκώσει και πάλι ένα τρόπαιο. Το τελευταίο ήταν το Κόπα Αμέρικα του 1993 και έκτοτε τζίφος. Οταν είσαι όμως η Αργεντινή με τόσους και τόσους παικταράδες δεν υπάρχει λογική στο να απέχεις από τις διακρίσεις για σχεδόν 20 χρόνια και να δέχεσαι ηχηρές σφαλιάρες όπως εκείνη από τη Γερμανία (4-0) στο Μουντιάλ του 2010.

Για όσους λοιπόν μεγαλώσαμε και μάθαμε να υποστηρίζουμε τη δεύτερη (μαζί με την Ελλάδα) γαλανόλευκη της καρδιάς μας χάρη στα σλάλομ του Ντιεγκίτο. Για εμάς που αισθανόμαστε τυχεροί που δεν χρειαζόμαστε κανέναν να μας διηγηθεί τα κατορθώματα του Μαραντόνα ή του Μέσι γιατί είχαμε την τύχη να πέσουμε στην κατάλληλη εποχή για να τα χορτάσουμε από μόνοι μας, αυτή η Αλμπισελέστε μας χρωστάει κάτι. Και αυτό το «χρέος» μόνος ένας μπορεί να αναλάβει να το σβήσει. Και όταν (και εφόσον) ο Μέσι πάρει από το χέρι αυτή την ομάδα και την ανεβάσει στην κορυφή, τότε θα μπορέσουμε όλοι χωρίς τύψεις και ενοχές περί βλασφημίας στα... θεία του ποδοσφαίρου και τον Ντιέγκο, να τον τοποθετήσουμε δικαίως στο πλευρό του μοναδικού έως τώρα Θεού της μπάλας. Μέχρι τότε βέβαια ο δρόμος είναι μακρύς και σκοτεινός. Ωστόσο, αυτή η παράσταση κόντρα στην δυνατή Ουρουγουάη δείχνει πως πλέον υπάρχει ένα φως σε αυτό το τούνελ...