Ζιοβάνι, Βαζέχα, Ρίμπο ή Σαβέφσκι;

Τα ονόματα που χρησιμοποιώ στον τίτλο, είναι ενδεικτικά. Προφανώς στην κουβέντα για το ποιος είναι ο καλύτερος ξένος που πέρασε από τα ελληνικά γήπεδα, εκτός από τον Ζιοβάνι, τον Βαζέχα, τον Ρίμπο και τον Σαβέφσκι, χωράει ο Τζόρτζεβιτς, ο Ζάετς, ο Σαμπανάτζοβιτς, ο Μπορέλι, ο Καρεμπέ, ο Σισέ, ο Πάμπλο Γκαρσία κι' αν πάμε πιο πίσω θα προσθέσουμε κι' άλλους και η λίστα θα μπορούσε να φτάσει ακόμη και τους 50 υποψήφιους.

Αν πάμε τώρα να αναδείξουμε τον καλύτερο δεν υπάρχει περίπτωση να μην μπλέξουμε; Ποιά είναι τα κριτήρια για τον καλύτερο; Αν για παράδειγμα ψάξουμε το μεγαλύτερο όνομα που πέρασε από τα ελληνικά γήπεδα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι ήταν ο Ριβάλντο. Παίκτης που είχε κατακτήσει την “χρυσή μπάλα” και που σχεδόν μόνος του οδήγησε την Βραζιλία σε κατάκτηση Μουντιάλ, δεν έχει περάσει άλλος από την Ελλάδα.

Ως όνομα λοιπόν το μεγαλύτερο που έπαιξε ποτέ μπάλα στην Ελλάδα ήταν ο Ριβάλντο, κατά την άποψή μου όμως, δεν μπορεί να είναι αυτός ο καλύτερος ξένος που έπαιξε στο ελληνικό πρωτάθλημα.

Να βρούμε ένα άλλο κριτήριο για να αναδείξουμε τον καλύτερο; Ποιός ήταν ατομικά ο καλύτερος παίκτης που έπαιξε μπάλα στο ελληνικό πρωτάθλημα; Εδώ, κολλάει ο Ζιοβάνι. Ο Βραζιλιάνος δεν ήταν ο ιδανικός παίκτης για το σύνολο, δεν άλλαξε καν επίπεδο τον Ολυμπιακό, αλλά τα πράγματα που είδαμε στο ελληνικό πρωτάθλημα από αυτόν ήταν εκπληκτικά.

Μόνο με τον Χατζηπαναγή μπορούμε να τον συγκρίνουμε σε ποιότητα ποδοσφαίρου. Σημειώνω ότι δεν πρόλαβα Δομάζο, για τον οποίο έχω ακούσει διάφορα, αλλά δεν τον είδα. Και ο Ζιοβάνι όμως παρά το γεγονός ότι προσέφερε πολλά σε επίπεδο θεάματος, τα περισσότερα από κάθε άλλο ξένο ποδοσφαιριστή δεν θα τον ψήφιζα ως κορυφαίο ξένο που έπαιξε στην Ελλάδα.

Ως τέτοιο θα διάλεγα έναν από τους Τζόρτζεβιτς, Βαζέχα και Σαβέφσκι. Και οι τρεις βέβαια έχουν το μεγάλο πλεονέκτημα ότι έπαιξαν μπάλα στην Ελλάδα για πάρα πολλά χρόνια, περισσότερα από όλους όσους προανέφερα. Και πιθανόν αυτή η μεγάλη διάρκεια σε επηρεάζει. Αλλα όπως και να το κάνουμε το ποδόσφαιρο, εκτός από σταριλίκι, εκτός από θέαμα, εκτός από τεχνική κατάρτιση είναι και ουσία, είναι και τίτλοι.

Αυτοί οι τρεις λοιπόν θα μπορούσες να πεις ότι κυριάρχησαν στην εποχή τους.

Ο Βαζέχα ήταν αυτός που έφτιαξε τον... μύθο του Παναθηναϊκού στην Ευρώπη. Είναι αυτός που με τα κατορθώματά του, τον μετέτρεψε σε “Πρέσβη”, και όχι τυχαία είναι αυτός που σημάδεψε την μεγάλη στιγμή της ομάδας του Παναθηναϊκού με το “διπλό” στο Αμστερντάμ κόντρα στον Αγιαξ στον πρώτο ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ.

Ο Τζόρτζεβιτς είναι αυτός που οδήγησε τον Ολυμπιακό σε 11 πρωταθλήματα. Και δεν έπαιξε απλώς σε αυτά τα 11, αλλά ήταν σε όλα ένας από τους τρεις τέσσερις καλύτερους παίκτες του Ολυμπιακού. Οσο κι' αν ψάξουμε άλλον ξένο με τέτοια προσφορά και τέτοιους αριθμούς δεν θα βρούμε.

Οσο για τον Σαβέφσκι, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτός ήταν ο βασικός λόγος που η ΑΕΚ άλλαξε επίπεδο στα τέλη της δεκαετίας του 80. Αλλωστε με το που ήρθε πήρε τίτλο και φυσικά ήταν ο πρωταγωνιστής και στα τέσσερα τελευταία πρωταθλήματα που έχει κατακτήσει η Ενωση.

Και επειδή πολλοί θα πείτε ότι “σιγά τα τέσσερα πρωταθλήματα;”, δεν μετράει μόνο ο αριθμός, αλλά και με ποιόν τα πέτυχες. Η ΑΕΚ έχει συνολικά στην ιστορία της 11 πρωταθλήματα και τα 4 από αυτά είναι του Τόνι. Η ΑΕΚ πριν έρθει ο Τόνι είχε 10 χρόνια να πάρει πρωτάθλημα και από τότε που πήρε το τελευταίο με τον Σαβέφσκι πρωταγωνιστή έχουν περάσει 18 χρόνια χωρίς τίτλο.

Με λίγα λόγια στα τελευταία 30 χρόνια η ΑΕΚ την δεκαετία του Σαβέφσκι πήρε τέσσερα πρωταθλήματα, ενώ τα υπόλοιπα 20 χρόνια πριν και μετά τον Τόνι δεν πήρε κανένα!!!

Μεγαλύτερο όνομα λοιπόν Ριβάλντο, καλύτερος ατομικά Ζιοβάνι, αλλά καλύτερος ξένος που έπαιξε στην Ελλάδα, Βαζέχα, Τζόρτζεβιτς, ή Σαβέφσκι. Οποιον κι' αν διαλέξετε λίγο πολύ μέσα είστε.