Εκείνες οι νύχτες πέρασαν...

Ένα μικρό βήμα για τους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ, ένα μεγάλο βήμα για τους «32» του Γιουρόπα Λιγκ. Αλλωστε και το ματς αυτό καθαυτό στο Μονπελιέ, οριακά αντιστοιχούσε σε επίπεδο, όχι Τσάμπιονς, μόνο Γιουρόπα Λιγκ. Αλλά, όπως και μετά Μπρατισλάβα τις προάλλες, θα μου επιτρέψετε την εμμονή να προτιμώ τις άσχημες νίκες από τις όμορφες ήττες.

Μία ομολογία. Δεν είδα καθόλου γαλλικό πρωτάθλημα, πέρυσι. Νοερά απλώς, για το λίγο πορτοκαλί στην εμφάνισή της και για το πολύ μα πάρα πολύ αουτσάιντερ της υπόθεσης, συναισθηματικά ήμουν στην τελική ευθεία με τη Μονπελιέ. Χάρηκα για την κατάληξη.

Τώρα, μία απορία. Πώς, διάολο, το κατέκτησαν; Ο,τι και να ‘ταν ο Ζιρού, ό,τι και να ‘ναι εκείνος ο παλαιάς μόδας ασπρουλιάρης που είδα να παίζει τώρα στη θέση του, ο σκόρερ τους, πάλι δεν αρκεί για να καλύπτει όλη την απάντηση. Μεταξύ μας, ας τη βρουν οι εκεί ρεπόρτερ. Και πολύ ασχοληθήκαμε…

Ενώ, με τον Ολυμπιακό, δεν απορείς. Ξέρεις. Γιατί ο τωρινός Ολυμπιακός έχει μικρή συνάφεια με τον πρότερο Ολυμπιακό. Δίχως τη σίγουρη πρώτη πάσα Ορμπάιθ για να ξεκινήσει να γίνεται παιγνίδι, με απειροελάχιστη δόση Ιμπαγάσα σ’ αυτό το παιγνίδι που γίνεται έτσι όπως γίνεται, φυσικά «μετά Μιραλάς», ακόμη-ακόμη δίχως τον αξιόπιστο μπακ Μαρκάνο, και δεν στέκομαι καν στους σέντερ-μπακ, σε όλο αυτό το πλαίσιο λοιπόν, δεν διαφαίνεται αντικειμενική δυνατότητα να παίξουν πολύ καλύτερα απ’ όσο παίζουν. Τουλάχιστον, όχι άμεσα.

Ο Μοντεστό, μια χαρά παιδί και απολύτως έντιμος με το μεροκάματό του, δεν δίνει ίδια εχέγγυα α λα Ορμπάιθ στην κατοχή και κυκλοφορία της μπάλας. Ο Χολέβας μπορεί να παίζει μπακ στο Καραϊσκάκη με την Ξάνθη αλλά δεν είναι μπακ, αποκαλύφθηκε με την Εθνική πέραν πάσης αμφιβολίας το καλοκαίρι, κι από τότε, απ’ το καλοκαίρι, είναι που κρατά και η έκπληξή μου ότι ο Ζαραδούκας δεν κρίθηκε άξιος να δηλωθεί, καν, στη λίστα του Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Ζαραδούκας που μ’ αυτόν βασικό, αν το ξεχάσαμε κιόλας, προκρίθηκε η Εθνική στο EURO 2012 περνώντας απ’ τους κρίσιμους στίβους μάχης με το Ισραήλ και την Κροατία…

Ο Φουστέρ, επίσης, δεν είναι πλάγιος χαφ. Επιλογή ενδεκάδας, για πλάγιος χαφ, είναι ο Αμπντούν. Αλλ’ αν τον έβαζε, τον Φουστέρ, πλάγιο χαφ ακόμη κι ο Βαλβέρδε ενίοτε, ο Βαλβέρδε που τον είχε παίκτη απ’ την Ισπανία και τον ήξερε καλύτερα, τότε δεν μπορούμε να ζητάμε τα ρέστα απ’ τον Πορτογάλο γιατί κι αυτός τον βάζει εκεί. Τον Πορτογάλο, θα μπορούσαμε να τον ρωτήσουμε άλλο πράγμα. Τι έχει κάνει ο δυστυχής Γκρέκο και, ξανά στη Γαλλία όπως Emirates, μολονότι ουσιώδης στην επιθετική συνεισφορά του και τακτικός στην αγωνιστική συμπεριφορά, πρέπει να γίνεται αυτός αλλαγή για να έρχεται στο ματς ο Αμπντούν.

Οπωσδήποτε όμως, για την ώρα, το νούμερο-ένα ζήτημα δεν είναι κάποιο απ’ όλ’ αυτά. Δεν είναι ούτ’ ο τερματοφύλακας, όπου θεωρητικά η οικονομική δυνατότητα του κλαμπ θα έπρεπε να έχει εξασφαλίσει στην ομάδα κάτι καλύτερο. Πέρυσι, μετά Κοστάνσο, όλοι…καλύτεροι ήταν. Εφέτος, όμως, είναι εφέτος. Ο πήχυς δεν είναι στον Κοστάνσο. Νούμερο-ένα ζήτημα για την ώρα συνεπώς, τόσο ρηχός στο γρασίδι για τόσο βαθιά που έσκαψαν στο ταμείο προκειμένου να τον αποκτήσουν, προφανώς είναι ο Πάουλο Μασάντο. Μια κατ’ αρχήν απογοήτευση.

Πίστευα πως ο Ολυμπιακός στον Πάουλο Μασάντο βρήκε ένα άλλο, ένα δικό του, Βιεϊρίνια. Ιδια ηλικία, ίδια τάξη στην Πόρτο, ίδια αφετηρία, ίδια αρχική διαδρομή. Και με Πορτογάλο προπονητή κοντά του, καλή ώρα όπως ο Βιεϊρίνια όταν τον πρωτοέφεραν στην Ελλάδα δίπλα στον Φερνάντο Σάντος, το πράγμα έμοιαζε να κουμπώνει. Καμία σχέση! Μπορεί να έμοιαζε, ωστόσο προς το παρόν είναι ξεκούμπωτο. Εγώ, όμως, μπορώ να πιστεύω…ό,τι θέλω. Δεν κοστίζει. Αλλά το σκάουτινγκ του Ολυμπιακού δεν λειτουργεί, και δεν αμείβεται, για να πιστεύει. Λειτουργεί και αμείβεται για να ερευνά ενδελεχώς και να συρρικνώνει την πιθανότητα στη γκέλα. Η οποία γκέλα, δεν αντιλέγω, θα μπορούσε να είναι ακόμη βαρύτερη. Θα μπορούσαν να έχουν σκάψει στο ταμείο, για ν’ αποκτήσουν αυτόν που είδα να παίζει με τη φανέλλα που γράφει Εστράδα…

Για 50 λεπτά στο Μοσόν, το déjà vu έφερνε ρίγη. Νόμιζες πως ξαναζούσες νύχτες Χίρενφεϊν, Λέβερκουζεν, Λανς με τη Λιλ, Λευκωσίας με τη Μακάμπι Χάιφα. Τα επόμενα 40 λεπτά ήταν μια απόδειξη, έστω μία ενθάρρυνση, ότι εκείνα πέρασαν. Ανήκουν, πια, εκεί που ανήκουν. Στην ιστορία. Ο «φόβος της νίκης» των Γάλλων αποδείχθηκε πιο ισχυρός απ’ τον φόβο των Ολυμπιακών μη τυχόν ηττηθούν.

Και το να έχεις στον πάγκο ένα Μήτρογλου για ένα Τζεμπούρ, είναι πολυτέλεια, δεν συζητώ για τη Σούπερ Λιγκ, ακόμη και για το επίπεδο του Τσάμπιονς Λιγκ. Πόσοι άλλοι, στην κατηγορία-Ολυμπιακός, την έχουν;