Οι Γερμανοί ξανάρχονται!

Ο συνδυασμός καλού ποδοσφαίρου, ταλαντούχων παικτών, ορθών πρακτικών, γεμάτων γηπέδων και σταθερών οικονομικά και διοικητικά συλλόγων, ίσως είναι μοναδικός στην Ευρώπη. Ας προσπαθήσουμε να τα δούμε ξεχωριστά και όσο το δυνατόν πιο περιεκτικά, προκειμένου να μην γίνουμε κουραστικοί.

Από το ξεκίνημα σχεδόν της νέας χιλιετίας και μετά από μία περίοδο παρακμής του γερμανικού ποδοσφαίρου, ξεκίνησε η μεγάλη προσπάθεια ανοικοδόμησης. Όχι με αλόγιστες σπατάλες, δαπανηρές μεταγραφές και οικονομικά ευνοημένους παράγοντες, αλλά με μέθοδο και τρομερή σημασία στις υποδομές. Με άξονα κυρίως το Μουντιάλ του 2006 και την συνδρομή της Ομοσπονδίας, τα γήπεδα αναγεννήθηκαν. Ακόμα και ομάδες χαμηλότερων κατηγοριών διαθέτουν το δικό τους «στολίδι». Μαζί τους και το σύστημα υποδομών. Οι ακαδημίες γιγαντώθηκαν και η δουλειά τους έγινε απίστευτα μεθοδική.

Πριν από περίπου δέκα χρόνια, η DFB και η Bundesliga θέσπισαν έναν νόμο που έπαιξε το δικό του ρόλο. Για να πάρει αδειοδότηση κάθε ομάδα ώστε να παίξει στην πρώτη κατηγορία, πρέπει να έχει τη δική της ακαδημία. Στο Μουντιάλ του 2010, οι 19 από τους 23 παίκτες της Γερμανίας, αποτελούσαν προϊόντα ακαδημιών συλλόγων της χώρας! Τα αποτελέσματα είναι κάτι παραπάνω από ορατά τόσο σε επίπεδο συλλόγων, όσο και σε Εθνικών. Σε σημείο που οι Γκέτσε, Κροος, Ρόις, Μίλερ να είναι πλέον έτοιμοι παίκτες, οι Χόλτμπι, Ντράξλερ, Σίρλε να «λάμπουν» ήδη και οι επόμενοι να περιμένουν στη γωνία! Απίστευτο ταλέντο, το οποίο φαίνεται ξεκάθαρα και από τις επιτυχίες των Πάντσερ σε διεθνές επίπεδο. Και αυτό δεν είναι τυχαίο...

Παράλληλα, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, οι σύλλογοι κατάφεραν να σταθεροποιηθούν οικονομικά. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '90, αποτελούσαν εταιρείες λαϊκής βάσης, άνηκαν στον κόσμο. Αυτό άλλαξε, αλλά χωρίς οι ομάδες να δοθούν βορά στις εταιρείες. «Εγγύηση» αποτέλεσε ο περίφημος νόμος 50+1, ο οποίος προστάζει ότι για πιθανούς επενδυτές η για μετοχές προς διάθεση υπάρχει το 49% του πακέτου των συλλόγων. Το υπόλοιπο 51% ανήκει στα μέλη του. Έτσι ώστε να μην μπορούν να έχουν τον πρώτο λόγο παράγοντες με... περίεργες διαθέσεις. Φυσικά, για όλα υπάρχουν εξαιρέσεις και οι Γερμανοί το γνωρίζουν καλά. Οι «Κολοσσοί» οι οποίοι όμως εδρεύουν στις πόλεις των ομάδων, μπορούν να αποκτήσουν το πλειοψηφικό πακέτο τους.

Όπως έγινε με την Βόλφσμπουργκ και τη Volkswagen και με την Λεβερκούζεν και τη Βayer. Μετά το πέρας ενός εύλογου χρονικού διαστήματος και εφόσον μια εταιρεία κατέχει πάνω από το 10% σε έναν σύλλογο, τότε μπορεί να αγοράσει το πλειοψηφικό πακέτο, αλλά μόνο αν το εγκρίνουν το διοικητικό συμβούλιο και τα μέλη. Η εταιρεία πρέπει να έχει δώσει τις εξετάσεις της λοιπόν... Οι κανονισμοί της Ομοσπονδίας σε οικονομικά ζητήματα φτάνουν τις 200 σελίδες και είναι τρομερά λεπτομερείς, κλείνοντας όλα τα παραθυράκια στους κερδοσκόπους.

Η επιτυχία ακολουθεί τη λογική του ντόμινο. Τα γήπεδα και το ταλέντο εκτίναξαν την παρουσία του κόσμου. Την περίοδο 2008-09 η Μπουντεσλίγκα είχε μέσο όρο εισιτηρίων 41.900 εισιτήρια, την ώρα που η Πρέμιερ Λιγκ είχε 35.600 και η Πριμέρα Ντιβισιόν 28.500. Πέρυσι, η μεγάλη κατηγορία της Γερμανίας έγραψε νέο ρεκόρ με 45.116 μέσο όρο. Στις 13 πρώτες ομάδες σε μέσο όρο θεατών σε όλη την Ευρώπη, οι επτά είναι γερμανικές. Ντόρτμουντ, Μπάγερν, Σάλκε, Στουτγκάρδη, Αμβούργο, Γκλάντμπαχ και Χέρτα (κατά σειρά), ενώ ακολουθούν από κοντά πολλές με μέσο όρο περίπου 50.000 θεατές, όπως η Άϊντραχτ Φρανκφούρτης και η Φορτούνα Ντίσελντορφ.

Ο κόσμος στηρίζει την ομάδα έμπρακτα και εκείνη του το ανταποδίδει με φτηνά εισιτήρια και διευκολύνσεις. Όπως, για παράδειγμα, ελεύθερη μετακίνηση με το τρένο μαζί με το εισιτήριο του αγώνα και καλύτερες τιμές. Τα διαρκείας περιορίζονται για να έχουν όλοι τη δυνατότητα να βρεθούν στις κερκίδες και οι οπαδοί μπορούν να πάνε παντού εκτός έδρας. Η ατμόσφαιρα στα γερμανικά γήπεδα είναι εκπληκτική, κάτι που είχε αφήσει άφωνο και τον -πρώην της Σάλκε- Ραούλ, ο οποίος έπαιξε στις περισσότερες καυτές έδρες της Ευρώπης. Η κουλτούρα των Γερμανών επίσης δεν είναι να παρακολουθoύν την ομάδα και στη συνέχεια απλά να αποχωρύν. Αγοράζουν τα προϊόντα της, παίρνουν διαρκείας και φυσικά ανταμείβονται από το θέαμα. Οι σύλλογοι -αγωνιστικό και διοικητικό κομμάτι- από την πλευρά τους αφουγκράζονται τους οπαδούς. Κάνουν πράγματα που συμφωνούν με τα «θέλω» τους. Νιώθουν ότι πρέπει να είναι ειλικρινείς μαζί τους.

Σημαντικό ρόλο στην οικονομική σταθερότητα έπαιξαν και οι τεράστιες εμπορικές συμφωνίες. Είπαμε πριν για ντόμινο, κάτι που ισχύει και εδώ. Από τη στιγμή που το προϊόν είναι άρτιο, τότε και οι συμφωνίες περνούν σε άλλο επίπεδο. Τα 573 εκατομμύρια που πήραν σε μία χρονιά από τέτοιου είδους συμφωνίες οι Γερμανικές ομάδες λένε πολλά, όπως και το ότι κατάφεραν να ξεπεράσουν σε συνολικά έσοδα την Αγγλία. Ο τζίρος τους έχει εκτιναχθεί στα ύψη, ενώ τα τηλεοπτικά δικαιώματα μοιράζονται ισομερώς και έτσι αποφεύγονται τα προβλήματα που υπάρχουν στην Ισπανία. Μέσα σε όλα, οι ομάδες έχουν στραφεί σε στελέχη που αφενός αποτελούν ανθρώπους του ποδοσφαίρου, αλλά αφετέρου έχουν την μόρφωση και την παιδεία να αντεπεξέλθουν με επιτυχία στα πόστα τους. Δεν κάνουν δηλαδή τεχνικό διευθυντή τον πρώτο... παλαίμαχο που θα βρουν με μοναδικό κριτήριο το ότι έχει παίξει μπάλα. Ο αλληλοσεβασμός που κυριαρχεί,προκύπτει και από αυτό το στοιχείο. Δεν θα κυνηγήσει ο ένας το ταλέντο του άλλου, προκειμένου να του το κλέψει από την ακαδημία και θα καθίσει στο ίδιο τραπέζι με τον αντίπαλό του, γνωρίζοντας ότι το κοινό καλό είναι πάνω από το ατομικό.

Όλα τα παραπάνω, έχουν οδηγήσει στη ραγδαία άνοδο σε όλους τους τομείς του ποδοσφαίρου της χώρας, τόσο σε συλλογικό όσο και σε επίπεδο Εθνικών ομάδων, πάσης ηλικίας. Το σίγουρο είναι ότι οι σύλλογοι της Bundesliga μπορούν να δώσουν εξαιρετικό παράδειγμα τόσο σε χώρες μικρότερου ποδοσφαιρικού βεληνεκούς, όσο και στις λεγόμενες «μεγάλες», οι οποίες ψάχνουν να βρουν τι έγινε και οι Γερμανοί τους έχουν αφήσει χιλιόμετρα πίσω...