Η ελληνική αίσθηση υπεροχής

Οι Νορβηγοί του Αυγούστου, οι Λετονοί του Σεπτεμβρίου, οι Σλοβάκοι του Οκτωβρίου, οι Ιρλανδοί του Νοεμβρίου. Τι κοινό συνδέει τις τέσσερις ομάδες που έχουν φιλοξενήσει την Εθνική, αυτή τη σεζόν; Το ίδιο μάταιο αγκομαχητό, απέναντι στην ελληνική προσωπικότητα. Στην ελληνική αίσθηση υπεροχής. Οσλο, Ρίγα, Μπρατισλάβα, Δουβλίνο. Διπλό, διπλό, διπλό, διπλό. Πάντοτε με το +1 γκολ.

Τα αγόρια του Τραπατόνι έδωσαν το 110%. Υπερπροσπάθησαν. Η υπερπροσπάθειά τους απορροφήθηκε, ώσπου κατεπνίγη, με την ήσσονα προσπάθεια των αγοριών του Φερνάντο Σάντος. Μ’ ένα, ζήτημα, 30%. Σβηστά. Πέντε-δέκα λεπτά κυκλοφόρησαν τη μπάλα οι δικοί μας, σ’ ένα ανεκτό επίπεδο. Αρκούσαν, για να τη χάσουν απ’ τα μάτια τους οι άλλοι. Μπήκε το γκολ. Τέλος. Δεν θα το ανταπέδιδαν, ούτε στην άλλη ζωή.

Ασφάλιση αυτοκινήτου σε 5' και web offer έκπτωση 5%.Anytime Online

Δεν έχω ιδέα, γιατί δεν αφιερώνω ενέργεια ν’ ασχολούμαι μ’ αυτά, πόση χρηματιστηριακή αξία αποδίδουν τα σάιτ στους Ιρλανδούς διεθνείς, πόση στους Ελληνες. Ξέρω, απλώς, ότι ο χειρότερος απ’ τους 17 Ελληνες την Τετάρτη, όποιος θέλετε αυτός να είναι, στην Ιρλανδία θα φάνταζε σούπερ πολυτέλεια. Ο παίκτης-χαβιάρι. Ο δε κορυφαίος Ιρλανδός, αυτός που έβγαλαν MVP ή κάποιος άλλος, στην Ελλάδα δεν θα έμπαινε καν στην πρόσκληση.

Ταχτσίδης. Είναι το αυτονόητο, αυτό που συνέβη. Μάλλον, το αυτονόητο είναι ότι αυτό άργησε κιόλας να συμβεί. Αυθεντικό powerhouse. Δυσεύρετο. Ετών 21, μπόι 1μ.93, πόδι αριστερό. Ηδη 9 συμμετοχές, απ’ την αρχή του πρωταθλήματος, στη Ρόμα. Τι άλλο χρειαζόταν; Η απόδειξη, τι μεγάλο σχολείο είναι η Serie B. Η θητεία εκεί, δεν είναι θητεία. Είναι μαθητεία. Προπαρασκευάζει και εφοδιάζει. Πέρυσι, στη Βερόνα ο Παναγιώτης έκανε καμιά σαρανταριά παιγνίδια.

Η σιγουριά και η άνεσή του. Το βλέμμα, ψηλά. Σαν ραντάρ, στον χώρο. Η αίσθηση του γηπέδου. Η αίσθηση των κινήσεων, συμπαικτών και αντιπάλων, στο γήπεδο. Ο απόλυτος έλεγχος στις πάσες, κοντινές ή μακρινές. Στην όλη διανομή του παιγνιδιού. Εχω δει τα περισσότερα παιγνίδια του, με τη Ρόμα. Μία εκκρεμότητα μένει να τακτοποιήσει. Θεματάκια συμπεριφοράς. Όχι παικτικής, τόσο. Γενικότερης αγωνιστικής συμπεριφοράς. Δεν νοείται, να έχει ήδη μαζέψει πέντε κίτρινες και μία κόκκινη κάρτα. Οι πιο πολλές, για σαχλαμάρες. Μας «αδειάζει», όταν κάνει τέτοια, εμάς…τους οπαδούς του!

Βλέπουμε ότι από παντού ξεφυτρώνουν παίκτες. Ασταμάτητα. Νέοι παίκτες. Ο Ταχτσίδης είναι τάξη ’91. Ο Σταφυλίδης, ακόμη δεν έχει κλείσει 19. Παιδιά της γειτονιάς. ‘Η της μικρής πόλης. Απ’ τα Κουφάλια, επάνω. ‘Η απ’ το Ναύπλιο, εδώ κάτω. Σπρώχνουν πιεστικά, να βγουν στον ήλιο. Από ένα ποδόσφαιρο, κατάγκριζο. Κι όμως, ξεφυτρώνουν. Από παίκτες, δεν θα ξεμείνουμε ποτέ. Κάποτε, η σκέψη ήταν τι θ’ απογίνει το όλο έργο όταν παρέλθει η γενεά της Πορτογαλίας. Ο χαρακτήρας της Πορτογαλίας. Να τι θ’ απογίνει…

Το ταξίδι ετούτο, περιείχε τους καθαρούς συμβολισμούς. Καραγκούνης θα γίνει ο Σαλπιγγίδης, Κατσουράνης ο Σαμαράς. Η αμέσως επόμενη, της Πορτογαλίας, γενεά μεγάλωσε. Μεγάλωσε «στα χέρια» της γενεάς της Πορτογαλίας. Είναι πανέτοιμη, από καιρό, ν’ αναλάβει τη σημαία. Και να κάνει, να μεγαλώσουν στα δικά τους χέρια πλέον, όσοι ξεφυτρώνουν από δω κι από κει. Μια γοητευτική σκυταλοδρομία. La vita e bella, έτσι όπως την παρακολουθεί κανείς να κυλά…