Στην κλήρωση να θυμάσαι την Ιρλανδία...

Κάθε φορά που ολοκληρώνεται μία κλήρωση είτε προκριματικής φάσης Παγκοσμίου είτε Ευρωπαϊκού Κυπέλλου τα τελευταία χρόνια, ή ακόμη ακόμη και μία κλήρωση τελικής φάσης Μουντιάλ ή Euro, ακούω πολλούς να μιλούν για την απίστευτη εύνοια της τύχης. Είναι όμως θέμα τύχης, ή μήπως όχι;

Εδώ και χρόνια και σε επίπεδο Εθνικών ομάδων έχει δημιουργηθεί μία ειδική βαθμολογία της ΦΙΦΑ και της ΟΥΕΦΑ σύμφωνα με την οποία η κάθε χώρα με βάση τα αποτελέσματά της σε επίσημες διοργανώσεις (προκριματικές και τελικές φάσεις), αλλά και με βάση τα αποτελέσματά της στα φιλικά, τοποθετείται σε μία θέση της παγκόσμιας κατάταξης.

Τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα είναι σχεδόν μονίμως στις πρώτες 15 θέσεις αυτής της παγκόσμια κατάταξης και φυσικά με βάση αυτήν την βαθμολογία που έχει τοποθετείται σε γκρουπ ισχυρών και τις προκύπτουν θεωρητικά πάντα αδύναμοι αντίπαλοι στις κληρώσεις.

Οπως λοιπόν διαπιστώνεται τίποτα δεν είναι τυχαίο. Και αυτή η ομάδα φτιάχνει την τύχη της μέσα στους αγωνιστικούς χώρους.

Ας το μετατρέψω και σε αριθμούς για να γίνω ακόμη πιο κατανοητός. Η σοβαρότητα με την οποία αυτή η ομάδα αντιμετωπίζει το κάθε φιλικό που έχει δώσει όλα αυτά τα χρόνια επιβεβαιώνει τον απόλυτο επαγγελματισμό αυτών των παιδιών και αυτής της ομάδας.

Εψαξα να βρω όλα τα φιλικά παιχνίδια αυτής της ομάδας την τελευταία πενταετία. Τα βρήκα. Συνολικά είναι 26 παιχνίδια με κάθε λογής αντίπαλο. Εντός, εκτός, σε ουδέτερα, με μεγάλες ομάδες όπως η Ιταλία, με ομάδες από όλο τον πλανήτη, (Ευρωπαίους, Λατινομερικανούς, Αφρικανούς, Ασιάτες) η Εθνική Ελλάδας έχει αναμετρηθεί τα τελευταία πέντε χρόνια με 26 ομάδες. Ξέρετε πόσες φορές έχασε; Μόλις πέντε.

Δηλαδή σε ποσοστό ανώτερο του 80% η Ελλάδα σε διεθνές φιλικό επίπεδο τα τελευταία πέντε χρόνια φεύγει από το γήπεδο αήττητη!

Και εκεί, στο φιλικό, όπου θεωρητικά το κίνητρο είναι πολύ μικρότερο και τα πειράματα και οι δοκιμές του προπονητή πολύ περισσότερες, αξιολογείς τον επαγγελματισμό, την σοβαρότητα και την διάθεση των περίπου 60 διαφορετικών ποδοσφαιριστών που έχουν παίξει σε αυτά τα ματς. Δείχνει την νοοτροπία που έχε μπολιαστεί σε αυτήν την ομάδα και που το σλόγκαν της θα έπρεπε να είναι “τίποτα δεν γίνεται στην τύχη”.

Την επόμενη φορά λοιπόν που κάποιος από εμάς θα μιλήσει για το... φάρδος του Σάντος, του Ρεχάγκελ και όποιου άλλου, να θυμηθεί την Ιρλανδία. Ενα φιλικό παιχνίδι που οι περισσότεροι βαρέθηκαν και να δουν, αλλά οι διεθνείς το πήραν τόσο στα σοβαρά που παρά το γεγονός ότι δυσκολεύτηκαν το κέρδισαν, γιατί έπαιξαν για να το κερδίσουν και όχι για να δείξουν τα ατομικά προσόντα και χαρίσματά τους στον προπονητή ή τον Τύπο.

Είτε αυτοί που φόρεσαν για πρώτη φορά τη φανέλα (Ταχτσίδης, Σταφυλλίδης), είτε αυτοί που την φόρεσαν για πολλοστή φορά όπως ο Τζιώλης και ο Σαλπιγγίδης. Και αυτή η νίκη ήρθε για να σηματοδοτήσει ότι το θαύμα του Euro 2004 έχει συνέχεια. Το ματς με την Ιρλανδία ήταν το πρώτο που στην αποστολή δεν υπήρχε ούτε ένας παίκτης από αυτούς που κατέκτησαν το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Ε, και...