Εχει @..... τη μισή Ευρώπη και τον έλεγαν «τριαροσυλλέκτη»

Όχι, δεν θα διεκδικούσαν το πρωτάθλημα. Μα δεν θα ωθούσαν τους φίλους τους να αλλάζουν κανάλι. Να βλέπουν, να διαβάζουν και να ακούν ότι σχεδόν σε κάθε ματς κορυφαίος παίκτης της ομάδας είναι ο τερματοφύλακάς της. Να ακούν «συγγνώμη» από τους παίκτες και βάσιμες, μα σε τελική ανάλυση αχρείαστες από ένα σημείο και έπειτα αιτιάσεις από τον Ζεσουάλδο. Για τους τραυματισμούς, τις απουσίες, τη χαμένη αυτοπεποίθηση, τα οικονομικά προβλήματα, τη δυσκολία προσαρμογής των μεταγραφών, τον καιρό, τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Σαμαρά, την τρόικα και τα… υπερατλαντικά ταξίδια του συμπαθούς Κώστα Μπαρμπαρούση για τα ματς της Νέας Ζηλανδίας (το έχει πει ΚΑΙ αυτό!).

Ο Ρότσα κάνει ό,τι και ο Αλαφούζος το καλοκαίρι. Ανέλαβε με άγνοια κινδύνου και με ένα πλάνο σε αδρές γραμμές την ομάδα στη δυσκολότερη περίοδό της Αλλά έχει να χάσει πολύ λιγότερα και ίσως αυτό να είναι το σημαντικότερο πλεονέκτημά του. Δεν έχει να αποδείξει τίποτα σε κανέναν. Δεν ανέλαβε για τα λεφτά. Δεν θεωρεί ότι είναι «προπονηταράς» και «φιλόσοφος του ποδοσφαίρου». Δεν έχει να κερδίσει πολλά περισσότερα απ΄ όσα έχει ήδη κερδίσει στην πράσινη κερκίδα και στην ελληνική κοινωνία του ποδοσφαίρου με την ποδοσφαιρική παρουσία του, τα κατορθώματά του με 15 παίκτες (Ελλάδα + Ευρώπη Ζεσουάλδο) το 1996 και κυρίως με το ήθος του. Όταν θα έρθει η ώρα της αποχώρησής του, μέλος της οικογένειας του Παναθηναϊκού θα παραμείνει. Είτε πετύχει, είτε αποτύχει. Δεν έχει πίεση, άγχος, δυσθυμία, δεν σκέφτεται «πού έχω μπλέξει τώρα με αυτή την ομάδα που δεν έχει σκόρερ και δημιουργικό μέσο με παίκτες απλήρωτους;». Δεν καταδιώκεται από παντός είδους σύνδρομα και ανασφάλειες, εμπιστεύεται τους συνεργάτες τους, δεν λέει «όχι» σε κάθε προσφορά βοήθειας. Νιώθει καλά με τον εαυτό του και αυτό είναι το σημαντικότερο, γιατί αυτό προσπαθεί να το μεταδώσει και στους παίκτες.

Υπερβολές θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε πολλές. Από το «έχω στο Λονδίνο μια δουλειά» που για μένα συνιστά ύβρι (ως τίτλος που παραπέμπει στη σπουδαιότερη στιγμή ποδοσφαιρικής ελληνικής ομάδας) προς την ομάδα του Γουέμπλεϊ και τον άθλο της συγκριτικά με μια πρόκριση στους «32» του Europa League, μέχρι ότι ο Παναθηναϊκός με τον Χουάν ξαφνικά έγινε ομαδάρα και ο Ρότσα τα κάνει όλα σωστά. Και ο ίδιος, άλλωστε, επειδή έχει φάει τα μούτρα του αρκετές φορές ως προπονητής, τα απεχθάνεται αυτά (εν αντιθέσει με άλλους, παίκτες & προπονητές που ζουν για την αποθέωση από τον Τύπο και ξημεροβραδιάζονται στις ιστοσελίδες διαβάζοντας όχι τόσο τα κείμενα, όσο τα σχόλια των αναγνωστών).

Από την άλλη πλευρά, ωστόσο, η Ευρώπη είναι ΠΑΝΤΑ ο καθρέφτης μιας ελληνικής ομάδας. ΠΑΝΤΑ. Χωρίς την αναξιοπιστία της διαιτησίας, πρόσωπο με πρόσωπο εναντίον του «κανονικού» ποδοσφαίρου. Και όταν παίρνει το πρωτάθλημα και όταν δεν το παίρνει. Ισχύει για τον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό, τον ΠΑΟΚ, την ΑΕΚ, όλους. Εκεί φαίνεται το αληθινό μέγεθός τους κάθε σεζόν. Και δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό, με τον Ζεσουάλδο Φερέιρα καταστράφηκε στην Ευρώπη. Η πιο… δικαιολογημένη τριάρα του ήταν με την Μπαρτσελόνα (όταν δεν είχε χάσει ο Παναθηναϊκός κανένα από τα αστέρια του, αλλά ήταν το πρώτο του παιχνίδι και μάλιστα με την Μπάρτσα). Τρία και από την Κοπεγχάγη (με όλα τα αστέρια του), τρία και από την Μακάμπι, τρία και από την Μάριμπορ, τρία και από τους αναπληρωματικούς της Λάτσιο. Τα τέσσερα από την Οντένσε ήταν το πιο «εκκωφαντικό» αποτέλεσμα επί Φερέιρα.

Δεν θα ενοχλούσαν όλα αυτά αν δεν είχαν «θαφτεί» από τα media επειδή ο Ζεσουάλδο σήκωνε μόνος του το φορτίο. Δεν θα ενοχλούσαν αν επρόκειτο για ήττες από ομάδες καλύτερες του Παναθηναϊκού. Δεν θα ενοχλούσαν τόσο, αν δεν είχε «χτυπήσει» 5-6 φορές το «επίτευγμα» επί της… Μάδεργουελ. Κακά τα ψέματα: αξιοπρεπής Panathinaikos επί Φερέιρα εμφανίστηκε βάσει δυναμικότητας αντιπάλου στην Ευρώπη μόνο σε τρία ημίχρονα, από τα οποία εγώ κρατώ μόνο το ένα: με Μάλαγα εκτός έδρας, Τότεναμ και Λάτσιο εντός έδρας. Κρατάω μόνο αυτό με τη Μάλαγα, γιατί οι άλλες δύο έπαιξαν με σβηστές μηχανές και το πλήρωσαν μετά το 0-1.

Και ασφαλώς, δεν πρέπει να λησμονηθεί ούτε να διαγραφεί,ούτε να υποτιμηθεί ότι καλό ποδόσφαιρο επί Φερέιρα στον Παναθηναϊκό είδαμε και ίσως να είχε συνδυαστεί και με τίτλο αν πέρυσι δεν τραυματιζόταν ο Λέτο και δεν είχε βάλει το χεράκι του το κατεστημένο στον β΄ γύρο. Είδαμε, όμως, ΜΟΝΟ όταν είχε αποκλειστεί από την Ευρώπη…

Υ.Γ. Σε θαύματα δεν πιστεύω, αν και στο ποδόσφαιρο έχουν συμβεί πάρα πολλά. Ο Παναθηναϊκός, όμως, κέρδισε πλέον έστω το δικαίωμα να πιστεύει ότι υπάρχει και ποδοσφαιρικό θαύμα με νίκη – αποκλεισμό επί της Τότεναμ. Και ξέρετε τι άλλο κέρδισε; Ότι στο Γουάιτ Χαρτ Λέιν θα έχει 3-4 χιλιάδες οπαδούς να φωνάζουν «διπλό μεσ' στο Λονδίνο ΠΑΟ ολέ, ολέ»! Στη Ρώμη είχε 200 άτομα να φωνάζουν «Lazio - Lazio va fa’ ‘nculo».

Follow me on Twitter: Seretinio