Εβαλε ο Θεός σημάδι…

Είναι κάποιες κινήσεις που βλέπεις σε μία εξέδρα ενός γηπέδου που σε… παγώνουν και σε υποχρεώνουν με κομμένη την ανάσα να περιμένεις να μάθεις τι ακριβώς συμβαίνει, πάντα ευχόμενος για το καλύτερο και πάντα να ισχύει το αντίθετο!

Κάπως έτσι ήταν και το Σάββατο στο ΟΑΚΑ… Το πέταλο ήταν και πάλι σούπερ, η μεγαλύτερη οπαδική οικογένεια στη χώρα μας, αυτή της ORIGINAL, για άλλη μια φορά απεδείκνυε πως είναι πραγματικότητα το μότο που τη συντροφεύει τόσα χρόνια (σ.σ.: «ΑΕΚ θα πει να τραγουδάς στην βροχή με τα μάτια δακρυσμένα») μέχρι που εντελώς ξαφνικά μία είδηση προκαλεί κινήσεις που σε κάνουν να παγώσεις όπως προανέφερα…

Πολλοί αρχίζουν να μπαίνουν στο στίβο του ΟΑΚΑ και σιγά, σιγά με μία σιωπή που πρόδιδε κακά μαντάτα, άρχιζαν να ξεκρεμάνε ένα, ένα τα πανό από κάθε κλαμπ της οικογένειας. Μέχρι που βγήκε και το κεντρικό (πανό) για να εμπεδώσουν όλοι πως το όλο σκηνικό είναι απλά και απόλυτα πένθιμο. Όταν δε στη θέση του κεντρικού πανό μπήκε εκείνο του Περιστερίου έγινε αμέσως αντιληπτό πως το κακό μαντάτο αφορούσε μέλος του συγκεκριμένου κλαμπ.

Κανείς δεν θέλει να πιστέψει στο… κακό εκείνη την ώρα, κι ας το νιώθει, κι ας το ξέρει μέσα του πως δεν είναι για καλό. Ετσι κι εγώ. Κοιτούσα με απορία και έψαχνα γνώριμες, σωστές οπαδικές φάτσες που γνωρίζω και με γνωρίζουν από παλιά για να μου πουν ότι έχω λάθος, πως δεν έγινε κάτι κακό. Μάταια φυσικά… Και στη μεταφορά της κακής είδησης συνήθως δεν χρειάζονται λόγια. Με τα μάτια λέγονται όλα, με ένα νεύμα, με ένα σφίξιμο στα χείλη, με ένα κλείσιμο των ματιών που προδίδει πόνο, είναι τα ίδια μάτια που στο άνοιγμά τους εμφανίζονται (σε κλάσματα δευτερολέπτων) υγρά και κόκκινα!

Όπως προφανώς οι περισσότεροι ήδη γνωρίζετε, δυστυχώς, το απόγευμα του Σαββάτου που η ΑΕΚ ετοιμαζόταν να αντιμετωπίσει τον Λεβαδειακό, έβαλε ο Θεός σημάδι έναν οπαδό της Ενωσης! Ενα μέλος της μεγαλύτερης οπαδικής οικογένειας (της ORIGINAL) που κατευθυνόταν με τη μηχανή του στο γήπεδο προκειμένου να παρακολουθήσει την αγαπημένη του ομάδα, να τραγουδήσει γι’ αυτήν τώρα στα δύσκολα, γιατί μεγάλωσε και έζησε με οπαδικό μότο ζωής: ΑΕΚ στα εύκολα, ΑΕΚάρα στα δύσκολα…

Από εκείνη την ημέρα όσες φορές (και είναι πολλές) έχω επισκεφτεί τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης βλέπω από οπαδούς της ΑΕΚ, φίλους του Πάνου από το Περιστέρι (και άγνωστους, αλλά αδεRφούς του μια και ανήκουν κι εκείνοι στην ίδια οικογένεια) να ανεβάζουν μία φωτογραφία του σε πούλμαν όπου πήγαινε εκδρομή με τα αδέRφια του και στην οποία κρατούσε με ένα πολύ καλό κοινό μας φίλο (τον Χρήστο) ένα κασκόλ στο οποίο έγραφε: ΑΕΚ ή Θάνατος! Μία φωτογραφία που με έχει ισοπεδώσει οφείλω να ομολογήσω, με έχει γονατίσει όλες αυτές τις μέρες λόγω του αυτονόητου συνειρμού!

Σε λίγες ώρες οι συγγενείς, οι φίλοι και οι αδεRφοί του Πάνου θα του πουν το τελευταίο αντίο στο Περιστέρι όπως ακριβώς θα ήθελε εκείνος, τραγουδώντας του για την ΑΕΚ… Την ίδια ώρα, όπως εγώ, έτσι κι όλοι θα αναρωτιούνται το ίδιο πράγμα: ΓΙΑΤΙ;;; Γιατί έβαλε ο Θεός σημάδι το παιδί που πήγαινε να δει την αγαπημένη του ομάδα, να τραγουδήσει για εκείνη και να γεμίσει το Σαββατόβραδό του;;;

Τα ίδια γιατί που αφορούν κάθε οπαδό, κάθε ομάδας όταν φεύγει τόσο, μα τόσο άδικα…

Μόλις θα κλείσει η πόρτα σε τέτοιες περιπτώσεις συνήθως μένει μόνη η οικογένεια, οι γονείς και τα αδέρφια να πονάνε για αρκετό καιρό και τις περισσότερες φορές για πάντα μια και πρόκειται για το αφύσικο της ζωής, για ένα γεγονός από τα πολλά, αλλά το πιο σημαντικό που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν υπάρχει Θεός (και αν ναι) γιατί το κάνει. Ετσι θα γίνει και στην περίπτωση του Πάνου με τη διαφορά πως θα πονάνε για πάντα πολλοί αφού είχε δυο οικογένειες και χιλιάδες αδέRφια.

Ο Πάνος θα συνεχίσει όμως να τραγουδά για την αγαπημένη του ΑΕΚ στο κλαμπ της ORIGINAL Παραδείσου (που μακάρι να μην είχε υπάρξει ποτέ) μαζί με πολλούς καλούς αδεRφούς του που βρίσκονται (δυστυχώς) ήδη εκεί και τον περιμένουν να τον αγκαλιάσουν και να τον δεχτούν στη νέα αλλά ίδια ταυτόχρονα οικογένειά του. Γιάννη να τον προσέχεις και να τον φροντίσεις όπως συνήθιζες να κάνεις ντε…

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΚΑΙ ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΟΣΟ ΠΡΟΩΡΟ ΚΑΙ ΣΥΝΑΜΑ ΑΔΙΚΟ…

Υγ: Ζητώ ταπεινά συγνώμη αν κάποιοι δεν ήθελαν να διαβάσουν ένα τέτοιο blog, ειδικά από μέλη της οικογένειας που λέγεται ORIGINAL και δικαίως δεν γουστάρουν τη φάρα αυτή στην οποία συνυπάρχω, τους ΑΡΔ όπως τους αποκαλούν. Απλά ένιωσα την ανάγκη γιατί θυμήθηκα δικούς μου αδεRφούς που είναι εκεί πάνω και από την ίδια αιτία και μου λείπουν τόσο, μα τόσο πολύ… Δεν θα μείνει για πολύ αυτό το κείμενο, δεν έγινε για να αποδείξει ότι γνώριζα, ή όχι το παιδί που έφυγε (δεν αφορά κανέναν αυτό άλλωστε). Είναι η ανάγκη της έκφρασης –και- στον πόνο… Παρακαλώ αν θέλετε να το σεβαστείτε ΟΛΟΙ… Κι αν κάποιοι αλλόθρησκοι έχετε αντιρρήσεις για τα περί μεγαλύτερης οπαδικής οικογένειας που χαρακτηρίζω την ORIGINAL, αν δεν σας κάνει κόπο κρατήστε το για τον εαυτό σας, ευχαριστώ!