Ο... Τσάβι των φτωχών

Θυμάμαι τον Ντέμη μικρό στον Απόλλωνα να μου λέει ποιος είναι «ο καλύτερος χαφ για τον σέντερ-φορ». Ηταν ο Μπλέντι, νυν Χριστόφορος, Κόλα. Ο πρώτος ορίζοντας. Το πρώτο βουνό που έβλεπε, μπροστά. Μετά, στην ΑΕΚ, ο Ντέμης συνάντησε τον Σάβεβσκι. Που ήταν ο καλύτερος χαφ για τον σέντερ-φορ, αλλά και για τον αριστερό μπακ, και για την ομάδα, και για τον προπονητή, και για το πρωτάθλημα, ο καλύτερος χαφ γενικώς. Ο επόμενος ορίζοντας. Το επόμενο βουνό που έβλεπε μπροστά, μόλις σκαρφάλωσε το πρώτο.

Ωσπου, μεγαλύτερος πια, βρήκε στην Ατλέτικο τον (ερχόμενο, εκείνο το ίδιο καλοκαίρι του 2003, απ’ τη Μαγιόρκα) Ιμπαγάσα. Εκεί…τελείωσαν όλα. Ενας άλλος ορίζοντας. Ένα, ακόμη, επόμενο βουνό. Τότε, συνειδητοποίησε στο πλήρες μέγεθος τι σημαίνει «χαφ για τον σέντερ-φορ». Κι ο Κάνιο, τω καιρώ εκείνω, δεν ήταν καν 27. Όχι στα 37, που περπατάει τώρα. Μια, και μοναδική, αλησμόνητη χρονιά.

Με τον Φερνάντο Τόρες ήδη να εκρήγνυται, με τον σημερινό προπονητή της Ατλέτικο Σιμεόνε στα τελειώματα, και με κάτι αμούστακα ίσα-ίσα να συμπληρώνουν τις προπονήσεις. Εκ των οποίων ένας ήταν ο νυν αρχηγός της Ατλέτικο, ο Γκάμπι. Κι ένας άλλος, ένας στράικερ. Που κάπως λεγόταν κανονικά αλλά, όπως είναι το συνήθειο στην Ισπανία, κυκλοφορούσε με ψευδώνυμο. Τοτσέ…

Κατέβηκα για δουλειά το Σαββατόβραδο στο Καραϊσκάκη, Ολυμπιακός-Πλατανιάς. Το τρίωρο που ξόδεψα το ‘σωσε το γεγονός ότι όλη η δουλειά, σ’ αυτό το ματς, έμελλε να είναι ο Ιμπαγάσα. Χάζευα τη συμπυκνωμένη γνώση. Πώς χωράει αυτό το πανάκριβο άρωμα, καλά λένε για τα αρώματα, στο πιο μικροσκοπικό πακέτο. Ένα manual, αεί κινούμενο, τι είναι το σωστό να κάνεις στην οποιαδήποτε κατάσταση παιγνιδιού.

Ενας, ας πούμε, Τσάβι των φτωχών. Αυτός που κάνει τους συμπαίκτες, καλύτερους. Αυτός που είναι η προστιθέμενη αξία, στην αξία των συμπαικτών. Μια αξία, πολύ δύσκολη στο να καταγραφεί απ’ τη στατιστική. Τον είχα χαζέψει και στο Γκέλζενκιρχεν, τις προάλλες. Δέκα λεπτά; Δέκα λεπτά. Το ίδιο εγχειρίδιο. Πώς με τις λιγότερες κινήσεις κι επαφές με τη μπάλα, κάνεις τα πράγματα να συμβαίνουν. Πώς, αίφνης, τα πράγματα που συμβαίνουν, αντί να γίνονται «για να γίνονται», αποκτούν νόημα. Ουσία. Υπόσταση.

Το Σάββατο έπαιζε μέσα αριστερά, με μπακ τον Χολέβα και εξτρέμ τον Αμπντούν, και συνέβαιναν παπάδες. Επειτα, αλλάζοντας με τον Μανιάτη, πήγε κάποιες φορές και μέσα δεξιά. Με μπακ τον Τοροσίδη και εξτρέμ, πάλι, τον Αμπντούν που στο μεταξύ «άλλαζε» με τον Φουστέρ. Κι από κει βγήκαν παπάδες. Και ξανά. Και ξανά. Για ένα ημίχρονο. Ο Τύπος αγαπάει τον Κάνιο, όχι αδίκως. Στο τέλος, η πλειονότητα των δημοσιογράφων τον ψήφισαν MVP. Ενώ…δεν ήταν.

Γιατί στο β’ μέρος ο σολίστ τσέπης περπατούσε. Το ωραίο της δουλειάς είχε, μόλις, τελειώσει. Η φύση. Η αιώνια ατέλεια. Όταν έχεις το άφθαρτο μυοσκελετικό σύστημα και τα φρέσκα πνευμόνια, δεν έχεις την ολοκληρωμένη γνώση. Κι όταν φτάνεις να έχεις αποκτήσει τη γνώση, τότε το σύστημα έχει κουραστεί. Η ζωή.

Ο Ολυμπιακός απέκτησε τον Ιμπαγάσα, την εποχή που όδευε κιόλας προς τα 34. Σήμερα τον αγοράζεις, αύριο το πρωί ξεκινάς να κοιτάζεις ποιος θα είναι ο επόμενος. Δυόμισι χρόνια τώρα, για επόμενοι αποκτήθηκαν κάμποσοι. Γέστε, Μόνχε, Φέισα, Μακούν, Σουμπίνιο, Γκρέκο, Πάουλο Μασάντο, Τάτος. Ο αληθινός επόμενος δεν ήταν κανείς.