Special... λάθος

Η ποδοσφαιρική είδηση της ημέρας ήρθε από τη Μαδρίτη. Ρεάλ και Ζοσέ Μουρίνιο αποφάσισαν να “χωρίσουν” στο τέλος της χρονιάς, ό,τι και να γίνει, σύμφωνα πάντα με την έγκυρη Marca, που “παίζει” το... προεδρικό ρεπορτάζ όπως ο ταυρομάχος τον ταύρο.

Στο πρώτο πράγμα που στέκομαι είναι ότι αυτή η απόφαση πάρθηκε πριν καλά-καλά φτάσουμε στα μέσα της σεζόν. Οι Μαδριλένοι, θα πείτε μερικοί, είναι 11 βαθμούς πίσω από τη μισητή Μπαρτσελόνα. Τι άλλο να γίνει για να βγει η πόλη στους δρόμους και να τρίζουν τα κόκαλα του θρυλικού Σαντιάγκο Μπερναμπέου;

Η απάντηση είναι ότι για τους πιο απαιτητικούς οπαδούς του κόσμου, δεν χρειάζεται τίποτα άλλο και μόνο η κατάκτηση του εφετινού Champions League είναι “ικανή” να γυρίσει το κλίμα. Και πάλι δεν βάζουμε το χέρι στη φωτιά...

Ο Πορτογάλος είναι το κόκκινο πανί στην αρένα. Δεν έχει καμία σημασία για τους πιστούς της “βασίλισσας” αν ο special one επανέφερε στους τίτλους την πιο βαριά φανέλα της Ευρώπης, με ένα πρωτάθλημα, ένα κύπελλο Ισπανίας και ένα σούπερ καπ της χώρας, μέσα σε δύο -ουσιαστικά- χρόνια. Διότι τώρα διανύει την τρίτη σεζόν στους μερένχες και ουδείς γνωρίζει τι θα γίνει.

Επαναλαμβάνω ότι ναι, είναι ήδη πίσω μια... εντεκάδα πόντους και η αρμάδα του Βιλανόβα δείχνει ασταμάτητη. Ομως, ας τα βάλουμε όλα στη ζυγαριά. Ο Μουρίνιο είναι ιδιαίτερη περίπτωση. Θα προκαλέσει, θα πάρει θέση, θα γίνει εγωκεντρικός έως και αντιπαθής σαν άνθρωπος, θα απαντήσει με την πιο απίθανη ατάκα, θα βγει στο κέντρο του γηπέδου και θα περιμένει να τον αποδοκιμάσουν σαν τον πιο γνήσιο διεστραμμένο.

Και ποιος λέει ότι δεν είναι; Αμφιβάλλω αν τον θεωρεί “υγιή” ακόμη και η ψυχαναλύτρια γυναίκα του. Ισως, βέβαια, γι' αυτόν ακριβώς το λόγο να πρόκειται για προπονητική ιδιοφυΐα. Θυμηθείτε ότι ξεκίνησε από μεταφραστής. Και η πορεία του έδειξε πως όπου και να πήγε, μα όπου και να πήγε, μετέφρασε τις ικανότητες των παικτών του σε κούπες. Εγχώριες και μη.

Πριν προλάβετε να μιλήσετε για τις μεταγραφές που έκανε, θα υπενθυμίσω ότι δεν ήταν αυτός που έφερε Κακά και Κριστιάνο. Εκείνος έφερε Οζίλ, Κεντίρα, Μόντριτς, Ντι Μαρία, Κοεντράο, Εσιέν και τους υπόλοιπους. Και για να τα λέμε όλα, ένα δεξί μπακ ζητούσε (πχ. Μαϊκόν), αλλά τον άφησαν με τον... Αρμπελόα. Ή θέλετε να θυμηθούμε τα γεγονότα στα αποδυτήρια με τον Ράμος;

Προσωπικά, θεωρώ πως μιλάμε για τον καταλληλότερο τεχνικό που μπορεί να καθίσει στον πιο ηλεκτρισμένο πάγκο του πλανήτη. Οσο περίεργη και ανεξήγητη προσωπικότητα και να είναι, μέσα σε δύο χρόνια απέδειξε ότι μπορεί να καταφέρει ό,τι δεν έκαναν οι υπόλοιποι από το 2008 και μετά, οπότε η “βασίλισσα” σήκωσε το πρωτάθλημα, πριν από εκείνο του 2012.

Και στην Ευρώπη ακόμη, προχώρησε ένα βήμα πιο πέρα. Η Ρεάλ σταματούσε κάθε χρόνο στους “16” του Champions League. Με τον 49χρονο Πορτογάλο το πέρασε κι αυτό το σταυροδρόμι και δύο διαδοχικές σεζόν έφτασε μια ανάσα από τον τελικό. Ολα αυτά με επιθετικό ποδόσφαιρο. Με μπάλα που δεν μπορείς να πεις ότι την έκρυβε, αλλά που είχε τη σφραγίδα του.

Στο τέλος της ποδοσφαιρικής χρονιάς, λοιπόν, μένει να δούμε αν η απόφαση διοίκησης και... οπαδών που θέλουν την ομάδα τους να παίζει όπως η Ρεάλ του Πούσκας και του Ντι Στέφανο, θα αποδειχθεί super έμπνευση και διορατική, ή το πιο special λάθος.

Με βάση τις 104 νίκες σε 140 ματς και τα 378 γκολ, υποψιάζομαι το δεύτερο. Εσείς;