Ο ΠΑΟΚ χρειάζεται... Κατσουράνηδες

Σε τι εξυπηρετεί ο ΠΑΟΚ τον Κατσουράνη, αυτό παραείναι προφανές για να χρειάζεται μεγάλη ανάλυση. Ο Δικέφαλος του δίνει τον ενάμισι χρόνο ως το Μουντιάλ, του δίνει τη συντήρηση στο ανταγωνιστικό επίπεδο, του δίνει το ότι δεν χρειάζεται να ξεσπιτωθεί για να το βρει όλο αυτό. Δεν του δίνει τα λεφτά του Τσετσένου ηγέτη Καντίροφ, 100 χιλιάρικα καθαρά τον μήνα για να έπαιζε στην Τερέκ Γκρόζνι, εκεί όπου πώλησε ο ΑΠΟΕΛ τον Αίλτον μετά το Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά τα λεφτά είναι μέσον διαβίωσης. Δεν είναι σκοπός ζωής.

Περισσότερο ενδιαφέρον έχει, η βασική ανάγκη του ΠΑΟΚ που μπορεί ο Κατσουράνης να εξυπηρετήσει. Για την ακρίβεια, και ο Κατσουράνης. Η ανάγκη είναι, αν πρέπει να το περιγράψει κανείς με μία φράση, ν’ αναταραχθούν τα νερά. Πιο πολύ κι απ’ το αν ο Κατσουράνης θα παίξει στόπερ ή στη μεσαία γραμμή, και πού στη μεσαία γραμμή, ο ΠΑΟΚ χρειάζεται Κατσουράνηδες για να πολεμήσει πνευματικά μια νοοτροπία σχεδόν απάθειας. «Το πρωτάθλημα δεν έχει τελειώσει» είναι μια κουβέντα που μαρτυρά τη στόχευση. Ούτε τώρα ήλθε στην Ελλάδα, ούτε χαζός είναι για να μη ξέρει. Το είπε, αντιλαμβάνομαι, γι’ αυτό. Σαν αντίδοτο στην απάθεια.

Εντός Τούμπας, τα νερά τα ταράζει η κερκίδα. Αποδεικνύεται αρκετό. Εκτός, όμως; Εκτός, δεν νοείται ο Πανιώνιος ή τα Γιάννενα να έχουν πιο πολλές νίκες απ’ τον ΠΑΟΚ. Ετυχαν, δεν αντιλέγω, πράγματα στην πορεία του πρώτου γύρου. Στην Κρήτη και στη Βέροια, αποβολές από το α’ ημίχρονο, πέναλτι, άντεξαν στην ισοπαλία. Στη Νέα Σμύρνη επίσης αποβολή στο α’ ημίχρονο, με μόνη διαφορά ότι τότε ήταν 2-0 μπροστά, άντεξαν να κρατήσουν τη νίκη. Αλλ’ εδώ δεν στεκόμαστε, τόσο, στα αποτελέσματα. Τα αποτελέσματα πηγάζουν. Από μια εικόνα, αυτό είναι το μείζον, αγωνιστικής ραθυμίας. Εως σοκαριστικής, αν θυμηθώ τι είδα στο ματς του Ολυμπιακού Σταδίου με τον Παναθηναϊκό.

Αυτό είναι προτεραιότητα, πολύ μπροστά απ’ το αν οι τέσσερις χαφ θα παίζουν σε ρόμβο ή σε ευθεία, ή αν ο Φωτάκης κάνει ή δεν κάνει να παίζει στην άκρη. Τον Αύγουστο, στο ταξίδι της Βιέννης, η αποστολή ήταν μαθητική εκδρομή Γ’ Λυκείου. Με μερικούς δασκάλους, τους παλαιούς, σαν μακρόθεν επιτηρητές. Όχι το χάλι της ΑΕΚ ή του Αρη όπου δεν υπάρχουν καν αυτοί οι επιτηρητές, μονάχα τα μαθητούδια, αλλά πάλι έκανε κρα ότι τ’ αποδυτήρια του ΠΑΟΚ ήταν ισχνά. Σε προσωπικότητα. Σε κύρος. Σε βάρος. Ο ΠΑΟΚ δεν έχει ανάγκη μικρούς. Εχει μικρούς. Πολλούς. Και, μερικούς, καλούς.

Ο ΠΑΟΚ έχει ανάγκη πιο πολλούς μεγάλους. Ο Κατσουράνης, να θυμίσω, έχει φορέσει στη ζωή του πέντε διαφορετικά περιβραχιόνια. Εάν ήμουν…ο ΠΑΟΚ, όπως βρήκαν τώρα δώρο τον Κατσουράνη, εγώ θα ‘παιρνα και τον Καραγκούνη το καλοκαίρι. Για να μη πω, και τον Σαριέγι. Θα κρατούσα και τον Τσιρίλο. Μετά, κατά πάσα πιθανότητα θα είχα μπει ξανά σε όμιλο Γιουρόπα Λιγκ. Κι εκεί θα είχα όλη την άνεση, να δείξω στον έξω κόσμο τους μικρούς μου. Τον Κάτσε, τον Κωνσταντινίδη, τον Κατσικά. Όπως έδειξαν, πέρυσι, τον Σταφυλίδη. Λίγο τον έδειξαν, για πολλά τον έδωσαν.

Ο Κατσουράνης-χαρακτήρας. Ένα ανέκδοτο, άνω ποταμών. Κι όμως, κατανοητό. Το γιατί έχει τόση πέραση. Γιατί το κακό, πάντοτε έχει πέραση. Γίνεται εύκολα πιστευτό. Γρήγορα. Ανεξέλεγκτα. Από στόμα σε στόμα, όλο και χειρότερο. Αγαπάμε να το πιστεύουμε, άκριτα. Σαν από παραλυσία εγκεφάλου. Αμα γράψω εδώ για ένα διάσημο ότι του αρέσουν τα αγοράκια, ο πέμπτος ή ο έκτος που θα συμμετέχει στη σκυταλοδρομία-αστραπή της αναπαραγωγής το έχει εμπλουτίσει και με ποια αγοράκια τον έχει δει κι από ποια πιάτσα τα ψωνίζει. «Ντε φάκτο». Ενώ το καλό, άμα μας το πουν, θα το περάσουμε από τομογράφο προτού, εάν, το μισοδεχθούμε. Ο Κατσουράνης-χαρακτήρας ό,τι έχει να σου πει θα το πει. Στον σταυρό. Δεν φυλάγεται. Δεν έμαθε να φέρνει το χέρι μπροστά στο στόμα, για να μη τον πιάσει η κάμερα και του διαβάσουν τα χείλη.

Και ποτέ δεν θα λειτουργούσε, σε περιβάλλον που το διέπει το δόγμα (Γιάννη) Ιωαννίδη «οι αθλητές πληρώνονται καλά, ακριβώς για να μη έχουν άποψη». Ο Κατσουράνης-χαρακτήρας ό,τι έχει να ρωτήσει θα το ρωτήσει. Στα ίσα. Από το πιο στοιχειώδες. Αν δεν κατανοεί σε τι ωφελεί μια άσκηση που κάνουν στην προπόνηση, δεν θα την εκτελέσει μόνο και μόνο επειδή «το λέει ο προπονητής». Θα ζητήσει να μάθει, απ’ τον προπονητή, τη χρησιμότητα. Τον πείθεις, τον κερδίζεις. Κι αν είσαι νεότερος και ξέρεις ν’ ακούς με δεκτικότητα, μαθαίνεις. Γιατί τον Κατσουράνη, με τα νέα παιδιά, τον διακατέχει η ίδια αγωνία. Να μαθαίνουν, όσα αυτός άργησε να μάθει, για να κόβουν δρόμο και να κερδίζουν χρόνο…