Οι δικοί τους Special Ones

Η κοινότητα του Παιγνιδιού, στην Αγγλία, πεθαίνει για Μουρίνιο. Κόβει φλέβα, όσο καμία άλλη. Στην Ισπανία, στην Ιταλία, στη Γερμανία, οπουδήποτε στην ηπειρωτική Ευρώπη. Επίσης, η αγγλική κοινότητα λατρεύει Κριστιάνο Ρονάλντο. Νοσταλγούν τους δύο Πορτογάλους οι Αγγλοι, απεγνωσμένα. Είναι εσαεί οι δικοί τους Special Ones. Τους λείπουν. Ανετα οι εφημερίδες θα συμμετείχαν, εάν αυτό ήταν το θέμα, στη δαπάνη για την επιστροφή τους (σε όποιο κλαμπ, αρκεί να είναι πάλι) στην Πρέμιερσιπ. Καμία persona, στον πάγκο ή στο γρασίδι, δεν στάθηκε όλ’ αυτά τα χρόνια εφικτό να τους υποκαταστήσει.

Ηταν το μεγάλο πρόβλημα της Ρεάλ, σε τούτη τη σειρά με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ο ασύνορος σεβασμός του Μουρίνιο και του Κριστιάνο Ρονάλντο για ο,τιδήποτε «είναι Πρέμιερσιπ». Πολύ περισσότερο, για τον Φέργκιουσον και τη Γιουνάιτεντ. Η αγάπη που παίρνουν Μουρίνιο και Κριστιάνο Ρονάλντο, η αναγνώριση και η εκτίμηση, κάθε φορά που ταξιδεύουν εκεί. Η αναπόληση. Το πρόβλημα ήταν ότι, όταν και όπου σε αγαπούν, δεν γίνεται να τσιτωθείς εναντίον τους. Είναι ανθρωπίνως αδύνατον. Μαλακώνεις. Η μαχητική ικανότητα, η αγωνιστική δυνατότητα, υποχωρεί. Ο δείκτης πέφτει. Ο Μουρίνιο δεν το έκρυψε, pregame. Την ανησυχία του, ενόψει του ποταμού των εγκωμίων. Σαν να ‘λεγε, πείτε και κάτι άσχημο, ρίξτε του και καμιά κλωτσιά, να μου τον θυμώσετε λιγάκι…

Η ψυχική, νοητική, συναισθηματική σύγχυση του Κριστιάνο Ρονάλντο εναντίον της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, πριν τρεις εβδομάδες στο Μπερναμπέου ήταν εμφανής. Τώρα στο Τράφορντ, εμφανέστατη. Ασχέτως αν σκόραρε και στα δύο ματς, και στα δύο ματς η απόδοσή του ήταν below par. Φυσικά, και λόγω της τακτικής του Σερ Αλεξ. Στη Μαδρίτη, η συνδυαστική δουλειά των ακραίων παικτών και των εσωτερικών χαφ τον περιόρισε. Στο Μάντσεστερ, η συνδυαστική δουλειά των ακραίων παικτών και των εσωτερικών χαφ τον εξουδετέρωσε. Στη Μαδρίτη, μπροστά απ’ τον Ραφαέλ τη δουλειά ανέλαβε ο Ρούνι. Δεν ήταν κακός. Στο Μάντσεστερ, μπροστά απ’ τον Ραφαέλ τη δουλειά ανέλαβε ο Γκιγκς. Ηταν πολύ καλός. Εξωπραγματικά καλός.

Μία Τρίτη πίσω, την περασμένη εβδομάδα, ο Φέργκιουσον πήγε στο Καμπ Νόου. Είδε τη Ρεάλ σε εκτός έδρας ρεβάνς νοκ-άουτ, από 1-1 εντός. Το ταξίδι άξιζε τον κόπο και τα λεφτά του. Και ο ίδιος, ο Σερ Αλεξ, Ρεάλ από 1-1 είχε ν’ αντιμετωπίσει. Η Μπαρτσελόνα του έδειξε, τι δεν πρέπει να κάνει. Εφυγε, γεμάτος ιδέες. Την ιδέα, πώς θα παίξει τη Ρεάλ στη ρεβάνς. Όπως δεν θα μπορούσε να την παίξει, ποτέ, η Μπαρτσελόνα. Δίνοντάς της, αβίαστα, τη μπάλα. Το σχέδιο του παππού, δεν πα’ να λένε οι γευσιγνώστες του ποδοσφαίρου, ήταν σούπερ. Επαιξε τη Ρεάλ, περίπου όπως η Ρεάλ παίζει τη Μπαρτσελόνα.

Της έδωσε τη μπάλα μεν, αλλά με τους δικούς της όρους. Της πήρε τον χώρο. Της απαγόρευσε τη χρήση του νούμερο-ένα όπλου. Την ταχύτητα στο transition. Η Γιουνάιτεντ κλείδωσε τη Ρεάλ. Μια αιχμαλωσία, με πρώτο κρίκο στην αλυσσίδα τις χειροπέδες που φόρεσε ο Ουέλμπεκ στον Σάμπι Αλόνσο. Οι στρατιώτες του Σερ Αλεξ εκτέλεσαν το πλάνο με θρησκευτική προσήλωση. Ο κόσμος στο γήπεδο το στήριξε, μολονότι αντιτουριστικό. Κι ο πρώτος, μακράν, που το αξιολόγησε σωστά, καθότι ανίχνευσε δικά του ψήγματα σ’ αυτό, ήταν…ο Μουρίνιο αυτοπροσώπως. Σαπό!

Με τον σταρ-βαρόμετρο απενεργοποιημένο, και τον υπόλοιπο μηχανισμό στην ασφυξία της χειροπέδας, η Γιουνάιτεντ έκανε τη Ρεάλ να φαίνεται άδεια από ιδέες. Εκατό ώρες να έπαιζαν, σε οργανωμένη επίθεση εναντίον τόσο πυκνών γραμμών, γκολ δεν έβαζαν. Για την ακρίβεια, δεν έφταναν καν σε φάση για γκολ. Αλλ’ όσα δεν φέρνουν ούτ’ εκατό ώρες, είναι τέτοια η φύση του Παιγνιδιού στο συγκεκριμένο επίπεδο που μπορεί να τα φέρουν…τρία λεπτά. Αρκεί να μεσολαβήσει η μία παρέμβαση, έξωθεν. Η αστάθμητη παράμετρος. Το σχέδιο προϋπέθετε έντεκα. Κι ένα Ρούνι κάποια στιγμή, στη ροή, για την coup de grace. Με δέκα, ήταν άλλο. Το αυτογκόλ, το 1-0, δεν άλλαξε τίποτα στην εξέλιξη, στον τόνο, στην οικονομία της αναμέτρησης. Η κόκκινη κάρτα, όμως, άλλαξε τα πάντα. Ένα άλλο ματς, μετά την κόκκινη. Ένα ματς που έκανε MVP τον Μόντριτς. Σκληρό ροκ. Η δε coup de grace, η χαριστική βολή, εν τέλει ήταν ρόλος-προνόμιο για τον Κριστιάνο Ρονάλντο.

Πριν το ματς, ο Σερ Αλεξ έλεγε «με ρωτάνε συνεχώς γιατί δεν αποσύρομαι. Αλλά πώς να φύγεις εθελοντικά από κάτι που έρχεται και σου δίνει νύχτες όπως αυτή με τη Ρεάλ;» Καταλαβαίνουμε, τι σήμαινε η νύχτα για τον Σερ Αλεξ. Καταλαβαίνουμε, και πόσο σκληρό ήταν μετά. Το δάχτυλο προς τον Τούρκο διαιτητή, φεύγοντας προς τ’ αποδυτήρια. Το ότι έστειλε στην αγγαρεία των media activities, ανήμπορος ο ίδιος να το διαχειριστεί και να το κοντρολάρει, τον βοηθό. Τα καταλαβαίνουμε όλα. Θα πάρει τον καιρό του. Εχει συμβεί σε προηγούμενους, θα συμβεί και σε επόμενους, συνέβη στη Γιουνάιτεντ. Ενας κύκλος. Όταν ο Ντρογκμπά ούρλιαζε disgrace μπροστά στην κάμερα, εκεί και τότε του ήταν αδύνατον να φανταστεί ότι, τρία χρόνια αργότερα, θα ζούσε τη βραδυά πέρυσι στο Μόναχο.

Κάπως έτσι, οι Αγγλοι μένουν δίχως ομάδα στους «8» του Τσάμπιονς Λιγκ. Η πρωταθλήτρια Ευρώπης (Τσέλσι) είναι μόνο για να συνεχίζει, όσο συνεχίσει, στο Γιουρόπα Λιγκ. Η απερχόμενη πρωταθλήτρια Αγγλίας (Σίτι) δεν συνεχίζει, καν, εκεί. Η επερχόμενη πρωταθλήτρια Αγγλίας (Γιουνάιτεντ) έφυγε. Η Αρσεναλ φεύγει την ερχόμενη εβδομάδα. Θα μπορούσε να έχει συμβεί και στους Ισπανούς, να χάσουν μονοκοπανιά στους «16» και τις τέσσερις ομάδες τους. Δεν θα συμβεί, τουλάχιστον όχι και τις τέσσερις. Δεν σημαίνει, απαραιτήτως, κατάρρευση ή ο,τιδήποτε άλλο δραματικό. Αυτά τα κλαμπ έρχονται, παρέρχονται, επανέρχονται. Ανήκουν σ’ ένα δικό τους κόσμο. Ένα άλλον κόσμο.

Ελπίζω να προσέξαμε τα χειροκροτήματα όσων Αγγλων θεατών ήταν κοντά, την ώρα που ο Ντι Μαρία έφευγε τραυματισμένος προς το τούνελ. Ελπίζω να προσέξαμε και το ότι ειδικά σ’ αυτή την έδρα, ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια για να φτάσει στη θέση του, ο φιλοξενούμενος προπονητής περνά στο μισό μέτρο απ’ τον οπαδό της γηπεδούχου. Κι όμως είναι τόσο δεδομένο ότι δεν θα διανοηθεί κανείς να τον πειράξει, ώστε δεν υπάρχει ούτ’ ένας σεκιουριτάς, προληπτικά, στο σημείο. Ενας άλλος κόσμος, πράγματι.