Ένα «σαλιγκάρι» σε ΤΣΑΚΙΡ κέφι

Εξαλλος χθες στο FB ο φίλος μου ο Χρήστος. ΑΕΚ είναι το παλικάρι, μαζί ήμασταν την Κυριακή στο ΟΑΚΑ, αλλά ούτε εκείνος είχε διάθεση να μου κάνει πλάκα για τον Πίντο, ούτε εγώ για το αποτέλεσμα. Αντιθέτως, χθες, με «ξεκατίνιασε» όταν ως Liverpoolianείχα ποστάρει κάτι για τον… Γουέμπ. «Βγήκαν τα σαλιγκάρια» και άλλα… ωραία. Ο Σταμάτης μου έγραψε «βρε απατεώνα, τι θα κάνεις όταν θα έχω αγκαλιά το 20ό;». Και του απάντησα «ό,τι έκανες και εσύ στα τραυματικά παιδικοεφηβικά χρόνια σου». Που δεν ήταν… τραυματικά, γιατί (κι αυτός ΑΕΚτσής!) τότε η Μάντσεστερ βολόδερνε, αλλά η Ενωση… έδερνε!

Πολλοί τσακωμοί χθες στο FB και στο τηλέφωνο. Περισσότεροι σήμερα το πρωί. Ο Τσακίρ, η αποβολή, ο κανονισμός για την αποβολή στο συγκεκριμένο μαρκάρισμα κι αν έχει αλλάξει το “best team lost» του Μουρίνιο (άλλαξε κασέτα Ζοσέ!), τις παλαβομάρες του Σερ Αλεξ που άφησε αβοήθητη την ομάδα του κάνοντας σαν τραμπάκουλας στο δεκάλεπτο της ανατροπής που ο Μουρίνιο ήταν 1000% συγκεντρωμένος στο «τι κάνω τώρα που μου έκατσε η καλή», όλα μαζί σε ένα μίξερ κουβέντας που άνοιξε ένα 90λεπτο ματσάρας και παικταράδων. Τι καλύτερο λέω εγώ! Τι ωραιότερο!

Oπως έγραψε και ο φίλος μου Κώστας Κεφαλογιάννης σε ένα κείμενο που αναφερόταν κυρίως στον θάνατο του Ούγκο Τσάβες, «Ξέρετε ποιο ήταν το μοναδικό άλλο θέμα που προκάλεσε τόσο πάθος και τόσο ακραίες αντιπαραθέσεις το βράδυ της Τρίτης στα social media; To Mάντσεστερ Γιουνάιτεντ – Ρεάλ Μαδρίτης! Αν οι λέξεις που γράφτηκαν στα ελληνικά (ή έστω στα greeklish) για την αποβολή του Νάνι μετατρεπόταν σε ευρώ, σήμερα θα δανείζαμε τη Γερμανία για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της»! Συμφωνώ απόλυτα!

Διαφωνώ, όμως, με τον επίλογό του, ακόμη κι αν (επειδή τον γνωρίζω) μόνο politically correct δεν είναι, ούτε θέλει να το «παίζει» τέτοιος στα γραπτά του: «Ειδικά όσον αφορά τη μπάλα, το γεγονός ότι αδυνατούμε να ευχαριστηθούμε τα μεγάλα διεθνή ματς, να απολαύσουμε τον Σερ Άλεξ και τον Μουρίνιο, τον Κριστιάνο και τον Γκιγκς, τον Μέσι, την Μπαρτσελόνα κ.ο.κ. δίχως να τα ποτίζουμε με οπαδικό δηλητήριο, είναι πιο θλιβερό και από τις δικαιολογίες του Βασίλη Παπαγεωργόπουλου». Αναφέρω αυτή την άποψη, διότι απηχεί τη λογική πολλών πλέον. Για μένα όμως, αυτού του είδους τα πειράγματα και οι τσακωμοί, ούτε «οπαδικό δηλητήριο» είναι, ούτε θλιβερό. Οι ιστορίες, οι πανηγυρισμοί, οι αντιπαραθέσεις, το πείραγμα… όλα αυτά που γεννά το ποδόσφαιρο, είναι ένας από τους βασικούς λόγους που το καθιστά τόσο δημοφιλές. Tα media και ότι μπορούμε όλοι (και έχουμε όλοι παίξει) να το γευτούμε ως «πρωταγωνιστές», είναι οι άλλοι δύο.

Κακά τα ψέματα. Η φτώχεια, η μιζέρια, η έλλειψη ανταγωνισμού στο ελληνικό πρωτάθλημα, σε συνδυασμό με το ότι οι τελευταίες γενιές ποδοσφαιρόφιλων έχουν «γαλουχηθεί» με τηλεόραση, Τσάμπιονς Λιγκ, εσχάτως ματς σε live streaming από το διαδίκτυο και στοίχημα, έχει αλλάξει τα πάντα. Δεν «ανατράφηκε» ποδοσφαιρικά ο σημερινός 20άρης ή 25άρης όπως ο 40άρης, ο 50άρης ή ο 60άρης. Πέρασαν ήδη 20 χρόνια από το πρώτο Τσάμπιονς Λιγκ. Πλέον βλέπει όσα ματς από το εξωτερικό γουστάρει, όποτε γουστάρει, από τη συνδρομητική ή το διαδίκτυο. Και η ακαταμάχητη αλήθεια, είναι ότι, ναι, αρχίζει και «δένεται» συναισθηματικά και οπαδικά και με την ξένη ή τις ξένες ομάδες που αγαπά.

Θα κάνει όταν μπορέσει και ένα ταξίδι στην έδρα της. Θα πάρει και τη φανελίτσα και το σουβενίρ του. Θα παρακολουθεί τακτικά ή φανατικά την πορεία της στο πρωτάθλημα, στο Κύπελλο, στην ευρωπαϊκή διοργάνωση. Ενδεχομένως να παρακολουθεί και την τρέχουσα ειδησεογραφία της, είναι πολύ εύκολο μέσω του διαδικτύου. Μπορεί, αν είναι πολύ μερακλής, να εγγραφεί και στο εν Ελλάδι κλαμπ της (πληθαίνουν, νοικοκυρεύονται, οργανώνονται αυτά τα κλαμπς πολλών ξένων ομάδων πλέον στην Ελλάδα και πολύ μου αρέσει!)

Το «καφενείο των φιλάθλων» ήταν κάποτε το… κανονικό καφενείο, μετά έγινε η καφετέρια με την αθλητική εφημερίδα ανά χείρας, μετά τα ραδιόφωνα με τα περίφημα «ανοιχτά μικρόφωνα», τώρα είναι τα social media. Πού είναι το κακό, δεν μπορώ να καταλάβω. O καθένας, βεβαίως, θέτει τα όρια. Ομως, ποιος απαγορεύει και να απολαύσουμε το εκάστοτε ματσάκιον και μετά να κάνουμε την πλάκα και την καζούρα μας ανάλογα με τις προτιμήσεις μας ο καθένας, βάσει βεβαίως, του για μένα ΑΠΑΡΑΒΑΤΟΥ «Όταν θα κάνεις καζούρα θα τη δέχεσαι»; Αντιστοίχως, όταν θα με πάρει στο τέλος της σεζόν ο Βασίλης στο τηλέφωνο για να μου πει «πάλι εκτός Ευρώπης, πάλι καναπέ, το 20ό σηκώνω», θα του πω την παπ… ιά μου, αλλά θα του το σηκώσω το ρημάδι, γιατί σήμερα, όταν του είπα «ΕΙΜΑΙ ΣΕ ΤΣΑΚΙΡ ΚΕΦΙ, ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΣΙΚΝΟΠΕΜΠΤΗ», δεν βριστήκαμε, αλλά αρχίσαμε την κουβέντα για τη φάση του Νάνι, τον Μόντριτς, τον Σερ Αλεξ, τον Κρστιάνο, τον κανονισμό, τον ρέφερι, και όλα τα παρεπόμενα.

Μα, αυτό δεν είναι το κέρδος μας από το ποδόσφαιρο, ή μήπως το ξεχάσαμε, το αφήσαμε, το δηλητηριάσαμε, το αρρωστήσαμε; Ο καθένας αγαπά (πωρώνεται, ταυτίζεται, λατρεύει, υπάρχουν πολλές διαβαθμίσεις) την ομάδα του, στενοχωριέται και πανηγυρίζει μαζί της και από κει και πέρα, την άλλη ημέρα, αρχίζουν τα βάσανα και τα βασανάκια, η καθημερινότητα. Το ίδιο ίσχυε πάντα. Και εγώ, προσωπικά, δεν είμαι διατεθειμένος να το χάσω αυτό το αλατοπίπερο.

Θα γελάμε και θα κλαίμε, θα κάνουμε πλάκα και θα δεχόμαστε την καζούρα, θα κοροϊδεύουμε και θα ακούμε τις ειρωνείες και τα αρνητικά σχόλια και θα τσακωνόμαστε, θα αρχίζει η κουβέντα για τη Ρεάλ και την Γιουνάιτεντ, τη Μίλαν και την Μπάρτσα (βλέπω πολλή καζούρα την επόμενη εβδομάδα ό,τι κι να γίνει στο «Καμπ Νου»), τη Γιούβε και τη Λίβερπουλ, την Ιντερ και την Αρσεναλ και την Τότεναμ και όλους!

Τα περισσότερα, μας τα πήραν άλλοι. Αυτό, μπορούμε να το κρατήσουμε.

* Follow me on Twitter: Seretinio