Αλλάζεις, αλλάζεις και με τρομάζεις!

Τέτοιες μέρες ήταν πάντα υπέροχες... Πάντα στο ίδιο μέρος, στην ίδια περιοχή. Στην Νέα Φιλαδέλφεια με φίλους (και... εχθρούς). Να ψήνουμε, να τρώμε και να πίνουμε από νωρίς το μεσημέρι. Η τσίκνα έπιανε όλη την Δεκελείας, έφτανε μέχρι την Χαλκίδος και φυσικά οι μυρωδιές από τα κρέατα, τις μπύρες και τα κρασιά κατέληγαν πάντα μπροστά από την Σκεπαστή...

Πιο παλιά συνήθως «παντρευόταν» αυτή η μέρα με κάποιο ευρωπαϊκό ματς της ΑΕΚ και έτσι είχαμε από νωρίς γιορτή. Οπως τότε έτσι και σήμερα θα είμαστε ξανά στην Νέα Φιλαδέλφεια, θα τσικνίσουμε ξανά με φίλους και αδερφούς, θα θυμηθούμε, θα αναπολήσουμε, θα μελαγχολήσουμε και θα εμπεδώσουμε πως τίποτα δεν είναι όπως παλιά (γενικά)!

Το γήπεδο δεν είναι πια στη θέση του. Η Νέα Φιλαδέλφεια αποτελεί αγαπημένο προορισμό και μόνιμο (για μένα τουλάχιστον) αλλά ταυτόχρονα πλέον αυτό συμβαίνει (και) για να θυμάσαι. Περπατάς στην Δεκελείας, περνάς από το Ideal, χαζεύεις λίγο την Βυζαντινή Γωνιά, χαιρετάς τον Σίμο στο πρακτορείο του (δίπλα από το club της Original) και καταλήγεις στον αδερφό Μπακάλ (Μπακαλγιάννη ντε) για να πιεις και να φας προκειμένου να μην ξεχάσεις ποτέ...

Να φέρνει ο νους τα παλιά και να ταξιδεύει τόσο όμορφα, αλλά την ίδια ώρα να επιστρέφεις στην πραγματικότητα και να τρομάζεις... Γιατί δυστυχώς κοιτάζοντας πίσω έχεις πολλά καλά να θυμάσαι. Κοιτάζοντας όμως το τώρα και το... αύριο βλέπεις μόνο σκοτάδι!

Το ίδιο θα κάνω πάλι. Θα πάω την βόλτα μου στην Νέα Φιλαδέλφεια, θα θυμηθώ και θα πω ξανά στον εαυτό μου για την αγαπημένη μου ΑΕΚ: Αλλάζεις, αλλάζεις και με τρομάζεις... Ενας ΑΕΚτσής μπορεί να το εμπεδώσει καλύτερα τέτοιες μέρες πόσο τρομακτικά έχει αλλάξει αυτή την εποχή η αγαπημένη του ομάδα.

Τώρα ειδικά που έφυγε ένα μεγάλο ματς με τον Παναθηναϊκό και έρχεται ένα άλλο αντίστοιχα μεγάλο με τον Ολυμπιακό ο οποίος από την εποχή της απόκτησης του Μπάγεβιτς και της δημιουργίας της πιο αδίστακτης παράγκας στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου έγινε για τους Ενωσίτες ο νούμερο ένα εχθρός. Προσωπικά ανήκω στην γενιά που ο μεγάλος εχθρός φορούσε πράσινα.

Ερχεται το ματς με τον Ολυμπιακό λοιπόν στο Φάληρο και σε αντίθεση με τα παλιά χρόνια που μαζευόμασταν και βγάζαμε συνθήματα για τη δεδομένη νίκη (έτσι πιστεύαμε τότε είτε κερδίζαμε τελικά είτε χάναμε) επί των «ερυθρόλευκων» και λέγαμε πόσα εισιτήρια θα πάρουμε και φυσικά ότι δεν θα μείνει ούτε ένα απούλητο! Τώρα απλά προσπαθούμε να σκεφτούμε παραπέρα. Βγάζουμε ήδη από το κεφάλι μας το συγκεκριμένο ματς ως ρεαλιστές και σκεφτόμαστε πως χρειαζόμαστε μόνο νίκη με την Βέροια και προχωράμε.

Αρκετοί έχουν αποδεχτεί πως η ΑΕΚ πάει στο συγκεκριμένο ματς να αποτελέσει τον σάκο του μποξ. Να κάνει τον κομπάρσο στα γενέθλια του σωματείου του Πειραιά και στο πάρτι – φιέστα για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Παλιά είχαμε βγάλει σύνθημα και για τη φιέστα τους και εκείνοι απλά ΜΑΣ χάζευαν να τραγουδάμε. Τώρα όμως;;;

Μαθαίνω δυστυχώς από τα Σπάτα πως το τεχνικό τιμ σκέφτεται να προστατέψει τον έναν (Κουτρουμπή), τη στιγμή που δηλώνει τιμωρημένο τον άλλον (Μητρόπουλο) και γενικά πως λειτουργεί σα να έχει δεδομένη την ήττα από τον Ολυμπιακό (συγνώμη αλλά προστατεύοντας τον Κουτρουμπή λες στον αντικαταστάτη του στην ουσία ότι σε βάζω να σε εκθέσω, αν γίνει κάτι τέτοιο).

Το νόμισμα έχει δυο όψεις και η κάθε άποψη έχει τη δική της αλήθεια. Ωστόσο πρέπει να εμπεδώσουν όλοι, παίκτες και τεχνικό τιμ ότι: Η δική μας ΑΕΚ δεν χάνει ΠΟΤΕ... Είτε έχει παίξει με 9, είτε με 8, είτε τελειωμένη από τους στόχους που της αρμόζουν, είτε με προβλήματα (και παλαιότερα) πληρωμών. Πάντα κατά καιρούς έβρισκε τον τρόπο να μας χαρίσει: πάρτι, πάρτι στις 9 του Μάρτη (όπως τραγουδάγαμε τότε).

Είναι δεδομένο ότι η φανέλα οποιασδήποτε ομάδας στον κόσμο όσο βαριά κι αν είναι δεν παίζει μπάλα από μόνη της. Ομως θα ήταν υπέροχο κάποιοι από την ΑΕΚ να εξηγήσουν, να δείξουν, να θυμίσουν στα παιδιά που τα έφερε έτσι η μοίρα και έχουν τη τιμή να φοράνε την κιτρινόμαυρη με το έμβλημα της ορθοδοξίας στο στήθος τους, τη σημασία αυτής της φανέλας στα συγκεκριμένα παιχνίδια:

Να τους δείξουν το γκολ του Καραγκιοζόπουλου και να διδάξουν στα παιδιά απέναντι σε ποιους επικράτησε η ΑΕΚ και τι είχε συμβεί. Να τους θυμίσουν τις νίκες με 9 και με 8 παίκτες εντός κι εκτός έδρας... Να βάλουν το dvd να παίζει τα γκολ των τεράστιων Μαύρου και Νικολαΐδη. Αλλά και εκείνα των Κετσπάγια, του Δημητριάδη, του Μπατίστα, του Κωστή, του Μπλάνκο, του Σκόκο και να τους αναφέρουν σε κάθε περίπτωση πώς φτάσαμε στη νίκη, ποιοι ήταν και ποιοι ήμασταν για να εμπεδώσουν πως όσο κι αν είναι αουτσάιντερ η φανέλα έχει τον τρόπο αρκεί να την... ματώσουν πιστεύοντας ότι μπορούν!

Κι αφού τα δώσουν όλα και το τελευταίο σφύριγμα τους βρει «νεκρούς» απ' την προσπάθεια -να μην μπορούν να πατήσουν στο χορτάρι και να πάνε μέχρι τα αποδυτήρια- δεν θα χρειαστεί καν να ρωτήσουν για το τελικό σκορ: θα έχουν κερδίσει, να είναι σίγουροι, διότι επαναλαμβάνω: η δική μας ΑΕΚ δεν χάνει ΠΟΤΕ... Γιατί ναι μεν: αλλάζεις, αλλάζεις και με τρομάζεις, αλλά η ιστορία δεν γίνεται να διαγραφεί και να αλλάξει.

Υγ: Το μυαλό μου ταξιδεύει στα ματς που έχω ζήσει απέναντι στον Ολυμπιακό. Σε όλα... Δεν εξαιρώ κανένα. Νίκες, ήττες... Από το διπλό του Καραγκιοζόπουλου σαν μικρό παιδί (με το μεγάφωνο του ΟΑΚΑ να μου κόβει τη θέα), στις ήττες με 4-2 και με 1-2 αργότερα από τον τουρμπο-Μπεν (Κρίστενσεν) τότε που δήθεν κλείσαμε τα φώτα σε ματς που ήταν 1-1 και έγινε ξανά το παιχνίδι και χάσαμε από τον σούπερ Δανό... Το διπλό με τον Κετσπάγια (κάνει μάγια...) στο Καραϊσκάκη, άλλο ένα με τον Νικολαΐδη, η ήττα με 2-3 επί Σάντος στην Νέα Φιλαδέλφεια, το 3-0 με την γκολάρα Πετκόφ και τα... φιλάκια στα μεγάφωνα, το 0-1 με Νικολαΐδη στο ΟΑΚΑ (και να ΜΑΣ χαζεύουν στα πανηγύρια οι αντίπαλοι οπαδοί), το 1-0 με Μαρσέλο (κι εγώ νιάτο στην Κόρινθο φαντάρος), το 1-2 με Νικολαΐδη – Κατσουράνη (αντί για 1-5) στην Ριζούπολη. Και το 4-3 στον τελικό του πρωταθλήματος στο ΟΑΚΑ... Πολλά ακόμη ματς μέσα κι έξω που ήμουν είτε ως γηπεδούχος, είτε ως φιλοξενούμενος οπαδός. Ολα ξεχωριστά, τα νικηφόρα απλά υπέροχα.

Υγ2: Πως το έλεγε ο Θ(ε)ωμάς Μαύρος στους Αναστόπουλο και Μητρόπουλο πριν τη σέντρα των μεταξύ μας αγώνων; «Τι ήρθατε εδώ τώρα; Αφού ξέρετε τι θα γίνει... Επειδή οι άλλοι δεν μπορούν θα σας πάρω μόνος μου»... Το έλεγε και το έκανε, τόσο απλά!