Tα... τελευταία της πριμαντόνας!

Ο Βασίλης Δανιήλ, εξ ου και…Προφήτης άλλωστε, θυμάμαι να το λέει προ εικοσαετίας. Επειδή έκτοτε στο ποδόσφαιρο και περί το ποδόσφαιρο τα πάντα έχουν αλλάξει, αλλά συγχρόνως υπάρχουν στην ανθρώπινη φύση τα πράγματα που δεν αλλάζουν ποτέ, ό,τι είπε τότε ο Δανιήλ ισχύει το ίδιο σήμερα. «Ο Θεός να σε φυλάει» (σ.σ. εάν είσαι προπονητής) «μη τύχεις στην τελευταία χρονιά της πριμαντόνας. Θα σου ψήσει το ψάρι στα χείλη».

Ο Δανιήλ συνέπεσε, ελπίζω ότι τα θυμάμαι σωστά, να είναι ο δάσκαλος που εισήγαγε τον Δώνη στον επαγγελματισμό. Μαζί του έκανε στη Γερμανία, ένας 18χρονος απ’ τον Παύλο Μελά, την πρώτη θερινή προετοιμασία. Και μπερδεμένα να τα ‘χω στη μνήμη, πάλι το βέβαιον είναι ότι κανείς αυτές τις μέρες δεν έχει τόση κατανόηση για τον Δώνη όση, νοερά απ’ τη θέση του στο φυτώριο της Ξάνθης, ο καλός κυρ-Βασίλης.

Η πριμαντόνα, στην τελευταία χρονιά της, γίνεται δύστροπη, πιο πολύ κι από γεροντοκόρη. Τότε πρέπει να ήταν, η αφορμή της κουβέντας του Δανιήλ, ο Ρότσα. Μπορεί και ο Σαραβάκος. Είπαμε, με τα χρόνια ξεχνάω. Θα μπορούσε να είναι, το παράδειγμα, κι ο Γκάλης.

Το συμπέρασμα δεν αλλάζει. Η αυτογνωσία, ύστερα από δεκαετίες στην πρώτη γραμμή, στην κορυφή, είναι πολύ πιο δύσκολο σπορ…από το σπορ. Το ποδόσφαιρο, το μπάσκετμπολ, ο,τιδήποτε. Αυτογνωσία και αυτοσεβασμός. Ευτυχώς, πραγματικά ευτυχώς, στο βάθος του χρόνου το δύστροπο παραγράφεται.

Η συλλογική μνήμη κρατάει, όχι τα νάζια της ύστατης στιγμής, μονάχα τη διαδρομή. Την ουσία του ταξιδιού.
Ο Γαρσία, εκτός από αντι-κατεστημένο σύμβολο που αψηφούσε το όποιο κόστος σε ποινές κ.λπ., του ‘παιξε του ΠΑΟΚ. Του ‘παιξε μπαλάρα. Ιδίως την εποχή Φερνάντο Σάντος που τους είχε ταιριάξει με τον Βιτόλο, ο ένας να τρέχει σαν το ατάιστο σκυλί κι ο άλλος να ελέγχει. Με το αισθητήριό του, με την πείρα του, με την περιφερειακή όρασή του.

Να ελέγχει τον ρυθμό, τις καταστάσεις παιγνιδιού, τα πάντα. Ενας αυθεντικός κομαντάντε. Ένα βαρόμετρο. Όχι πια. Άλλο βαρόμετρο, άλλο βαρίδι. Το ευτύχημα, σημειώσαμε ήδη, είναι ότι έτσι θα τον γράψει η ιστορία. Βαρόμετρο, στην ακμή του. Όχι βαρίδι, στα στερνά του. Τα λοιπά, δεν με σέβεται, αφού δεν με βάζει ενδεκάδα να μη με παίρνει δεκαοκτάδα, είναι το πακέτο της γεροντοκόρης.

Ο Πάμπλο δεν είναι, φυσικά, βαρίδι λόγω ηλικίας. Μόνο, λόγω αγωνιστικής κατάστασης από (προφανώς μη διαχειρίσιμες, πλέον) σωματικές επιβαρύνσεις. Για αντίστοιχες επιβαρύνσεις, ο αρκετά νεότερος του Πάμπλο Μουσλίμοβιτς, επίσης κοσμαγάπητος, εδώ κι ένα χρόνο τα μάζεψε και παίζει στο «νεκροταφείο» της Κίνας. Για εκεί, καλώς ή κακώς, τον βαστάνε τα κότσια. Η αγορά, με τα αλάθητα αντανακλαστικά της, δεν του πρόσφερε κάτι προτιμότερο.

Ένα δείγμα, ο Βόσνιος, ορθής αυτογνωσίας. Τώρα μάλιστα, κατά τις αρχές Ιανουαρίου, πήρε μαζί του στην ίδια ομάδα, στην Κίνα, και τον Μισίμοβιτς!

Εάν ωστόσο, παρ’ ελπίδα, όντως ο Δώνης έχει αδικήσει τον Πάμπλο, ο Ουρουγουανός μπορεί έξοχα να το αποδείξει. Στην επόμενη ομάδα του. Τι πιο απλό; Να βρει κάπου μία, να του δοθεί η δυνατότητα να μπει σε μια σειρά αγώνων ώστε να συνέλθει, να παίξει και να πετάει. Κι εδώ είμαστε μετά, να διαπιστώσουμε ότι η υπόθεση εν τέλει ήταν, ακόμη, διαχειρίσιμη.

Σήμερα πάντως, ο Πάμπλο δεν είναι αυτό που συνήθως λέμε «κανονικός ποδοσφαιριστής». Εβλεπα και τον Στάνκοβιτς, τις προάλλες. Ιντερ-Μπολόνια. Επίσης, όχι κανονικός. Του ‘φταιγαν όλα, γκρίνιαζε για όλα. Ο Σέρβος, 35 ετών. Του 40χρονου Σανέτι, σ’ εκείνο το ματς, δεν του ‘φταιγε τίποτα. Ο Σανέτι παραμένει κανονικός ποδοσφαιριστής.

Ο ΠΑΟΚ ευρίσκεται σε λεπτή φάση μετάβασης. Άλλος ως τον Δεκέμβριο, άλλος μετά τον Δεκέμβριο. Ως τον Δεκέμβριο, μπορούσε να έχει στόπερ τον Ματέους Βιβιάν. Μετά τον Δεκέμβριο, μπορεί να έχει στόπερ τον Σίλντενφελντ. Ως τον Δεκέμβριο, μπορούσε να παίζει με εξτρέμ τον Ρομπέρ. Μετά τον Δεκέμβριο, μπορεί να παίζει με εξτρέμ τον Καμαρά. Μία σεζόν, δύο διαφορετικές ομάδες, δεν είναι όσο απλό ίσως φαίνεται απέξω. Η σκόνη δεν έχει κατακαθήσει. Μου θυμίζει Ολυμπιακό, 1987-88.

Ως τον Δεκέμβριο, με Νταϊφά. Μετά τον Δεκέμβριο, με Κοσκωτά και 150 αγορές. Δεν πήγε, αυτομάτως, καλύτερα. Προς τα πάνω. Το πράγμα, στον ΠΑΟΚ, ακόμη είναι «εν τω γίγνεσθαι».

Οι μεταβάσεις έχουν την ιδιότητα να καταπίνουν. Παίκτες, προπονητές, στελέχη. Για την ώρα, μακρόθεν ο θεατής της μετάβασης αναγνωρίζει μία (συγγνώμη για τη λέξη αλλά δεν μου ‘ρχεται καμία καλύτερη) προσεκτικότητα. Στον χειρισμό του πηδαλίου, σε τούτη τη ντελικάτη περίοδο. Ο Ρώσος, δεν τον έχω συναντήσει ποτέ αλλά βγάζει και στέλνει ως εδώ κάτω μία αίσθηση σοβαρότητας, ψυχραιμίας, κυρίως πλάνου απ’ το οποίο μοιάζει δύσκολο να τον κουνήσεις για να παρεκκλίνει. Ρώσος, όχι ο Σαββίδης. Ο Τσιστιακόφ, εννοώ.

Βαρίδι+προσωπολατρεία, για να επανέλθουμε και να το κλείσουμε, είναι συνδυασμός που σκοτώνει. Τουλάχιστον, μη γινόμαστε υπερβολικοί, συνδυασμός που προπηλακίζει και χειροδικεί. Σπανίως, πια, απαντάται στις μέρες μας το No Τάδε No Party φαινόμενο.

Το τελευταίο που ξέρω, είναι ο Τότι στη Ρόμα. Μόνο που ο 37χρονος Τότι, τον είδα την Κυριακή με την Πάρμα που τον έβαλε α λα Σπαλέτι ο Αντρεατσόλι ψευτοεννιάρι (όπως τότε με Μανσίνι-Ταντέι, τώρα) με Φλορέντσι-Περότα, «γύρισε ταινία». Υπερπαραγωγή! Σε μια νύχτα μέσα άνοιξε, δηλαδή τι άνοιξε, άναψε την πανιταλική συζήτηση να επιστρέψει στην Εθνική. Νομίζω, δε, πως του καλάρεσε κιόλας. Ότι έγινε debate. Ο Πραντέλι είπε, εάν είναι σε τέτοια φόρμα του χρόνου ένα μήνα πριν τη Βραζιλία…

Μία καθαρή αυτοεπιβεβαίωση, για τον Τότι. Δια του Παιγνιδιού, όμως. Όχι με τα νάζια. Μακάρι κι ο Πάμπλο να μπορούσε ν’ ανοίξει τέτοια κουβέντα, στην Εθνική Ουρουγουάης ενόψει Μουντιάλ.