Ο Μέσι «κάνει» την Μπαρτσελόνα

Για να αισθάνεσαι σίγουρος για την ασφάλιση του αυτοκινήτου σου, Anytime με την εγγύηση της INTERAMERICAN

Περιμέναμε τη σπάνια ευκαιρία, για να μάθουμε τη σωστή απάντηση. Μας δόθηκε η ιδανική. Μπαρτσελόνα, με και άνευ Μέσι. Στο Παρίσι, 45 λεπτά με Μέσι, 45 λεπτά άνευ Μέσι. Στη Βαρκελώνη, 60 λεπτά άνευ Μέσι, 30 λεπτά με Μέσι. Στο Παρίσι, πριν φύγει άφησε την κληρονομιά του. Το ένα γκολ, στο πρώτο ημίχρονο. Μετά, επί (45+60=) 105 λεπτά δίχως αυτόν, γκολ έβαλαν μόνον επειδή υπήρξε αφόρητα ανόητος ο Ιταλός τερματοφύλακας της Παρί Σεν-Ζερμέν. Στη Βαρκελώνη, δίχως αυτόν γκολ δεν θα έβαζαν ποτέ. Το έβαλαν, και πήραν την πρόκριση, με αυτόν. Η σύγκριση είναι συντριπτική. Τώρα, ξέρουμε. Ο Μέσι «κάνει» τη Μπαρτσελόνα.

Ακόμη κι αν το υποψιαζόμασταν, πάλι χρειαζόταν κάτι πειστικό σε δείγμα. Πλέον, το έχουμε. Αποκαλυπτικό. Ανάγλυφο. Το ζήτημα κρίθηκε οριστικά. Ο Ινιέστα που ξέρει το ποδόσφαιρο «από μέσα», όχι…απέξω όπως εμείς, δεν χρειαζόταν καν το δείγμα. Το είπε ευθέως από την παραμονή, στην πρες-κόνφερανς. Η Μπαρτσελόνα έχει Messidependencia. Εξάρτηση απ’ τον Μέσι. Για του λόγου το αληθές. Η Μπαρτσελόνα τρώει φάσεις απ’ την Παρί Σεν-Ζερμέν και δεν αντιδρά. Η Μπαρτσελόνα τρώει γκολ απ’ την Παρί Σεν-Ζερμέν και, πάλι, δεν αντιδρά. Η Μπαρτσελόνα αρχίζει ν’ αντιδρά, 12 ολόκληρα λεπτά μετά το (κι αφού, στο μεταξύ, κινδύνευσε να δεχθεί και δεύτερο) γκολ. Μόλις μπαίνει ο Μέσι.

Σαν, σε μια στιγμή μέσα, ένα αόρατο χέρι ν’ ανέβασε απότομα το volume στη μουσική. Από λυπητερό slow κηδείας, ξαφνικά έγινε πανδαιμόνιο. Απ’ το αγχωμένο και το αβέβαιο, το ανασφαλές και το μίζερο, στο ροκ. Χαρντ ροκ. Το ίδιο αόρατο χέρι άναψε μονομιάς, από ημίφως που έβγαινε ως τότε, όλα τα φώτα στη γειτονιά. Αυτά, όχι με Ινιέστα «νεκρό» στη βραδυά. Αυτά, με Ινιέστα άλλη μία φορά εξαιρετικό. Με Τσάβι, επίσης, την ίδια βραδυά να κάνει νέο παγκόσμιο ρεκόρ σε ευστοχία μεταβιβάσεων. Σε καμιά εκατοστή, δεν έχασε ούτε μία! Και με όλο το επιθετικό οπλοστάσιο της Φούρια Ρόχα, επί σκηνής. Βίγια, Πέδρο, Σεσκ. Κι όμως, όλα έμοιαζαν ένα απέραντο τίποτα. Όσο ο Μέσι ήταν έξω.

Η Μπαρτσελόνα είχε αδυναμίες. Δύο, κατά βάσιν. Πρώτη, το είχαμε δει και τον Οκτώβριο στο 2-2 με τη Ρεάλ, η παντελής έλλειψη επικοινωνίας των στόπερ όταν δίδυμο είναι ο Πικέ με τον υπηρεσιακό Αντριάνο. Σαν δυο ξένοι. Σε απόσταση, ένας στη Δύση, ένας στην Ανατολή. Δεύτερη, ο Ζλάταν, ερχόμενος πίσω σαν πλέι-μέικερ, κατέστρεψε τον πόλο της καταλανικής ισορροπίας. Τον Μπουσκέτς. Δύο σημαντικές αδυναμίες. Δύο ασήμαντες λεπτομέρειες, μπροστά στο κυρίαρχο. Στην απουσία του Μέσι. Ένα χρήσιμο μήνυμα προς τον έξω κόσμο. Μη προσπαθήσετε ν’ αντιγράψετε το στιλ ποδοσφαίρου της Μπαρτσελόνα, εάν δεν έχετε Μέσι. Ο Μέσι είναι που «δικαιώνει» το στιλ. Οσο ο Κρόιφ, εκείνο του Αγιαξ. Καλός ο Χάαν, ο Νέισκενς, ο Κρολ, ο Κάιζερ, ο Χούλσχοφ, όμως ο «Μέσι» ήταν ο Κρόιφ. Αλλ’ ο Κρόιφ, τότε, κάποια στιγμή έφυγε για τη Μπαρτσελόνα και το έργο τελείωσε. Εδώ, η καλή πλευρά της υπόθεσης, δεν χωρούν τέτοια άγχη. Ο Μέσι δεν φεύγει για καμία Μπαρτσελόνα. Είναι στη Μπαρτσελόνα.

Το ζήτημα, λοιπόν, κρίθηκε. Με το που κρίθηκε, ανακύπτει το αμέσως επόμενο. Τι είναι όλοι οι άλλοι, που δίχως τον Μέσι δεν μπορούν ν’ αποκλείσουν (όχι τη Ρεάλ, όχι τη Μπάγερν, απλώς) την Παρί Σεν-Ζερμέν; Τσουτσέκια είναι; Κι αν είναι παίκτες-τσουτσέκια, πώς μεγαλουργούν εδώ και μια πενταετία στην Εθνική; Στην Εθνική, δεν υπάρχει «η εύκολη λύση» Μέσι. Αλλ’ όποιος κι αν δοκίμασε όλ’ αυτά τα χρόνια να πάει εναντίον του Ισπανού, ο Γερμανός, ο Ολλανδός, ο Ιταλός, ο Γάλλος, όλοι έχασαν. Έπεσαν σε τοίχο. Έφαγαν τα μούτρα τους. Τι αλλάζει, στην Εθνική; Ξέρουν ότι δεν έχουν Μέσι και βγάζουν (ο Τσάβι, ο Βίγια, ο Πέδρο, ο Ινιέστα, ο Πικέ, ο Μπουσκέτς, ο Αλμπα, ο Πουγιόλ, ο Σεσκ, ακόμη κι ο Βίκτορ Βαλδές τις προάλλες στο Παρίσι) άλλη προσωπικότητα; Ενώ στη Μπαρτσελόνα, όπου ξέρουν ότι τον έχουν ή ότι είναι (καλή ώρα την Τετάρτη) στον πάγκο και μπορούν ανά πάσα στιγμή να τον έχουν, αλήθεια…τι; Χάνουν την προσωπικότητά τους; Είναι αθεράπευτα εθισμένοι, να το αφήνουν επάνω του;

Δεν έχω ιδέα. Δεν ξέρω, καν, αν το θέμα ανάγεται στην ψυχανάλυση ή στη μεταφυσική. Η ταπεινή αίσθησή μου είναι ότι οι παίκτες της Μπαρτσελόνα, με τόσο πολύ Μέσι για τόσα χρόνια κάθε μέρα απ’ το πρωί ως το βράδι στη ζωή τους, έχουν φτάσει πια (όσο εκείνος μεγαλώνει, και μεγαλώνει, και μεγαλώνει ως μέγεθος) ν’ αυθυποβάλλονται. Αυθυποβάλλονται στην ίδια ιδέα, στην ίδια σκέψη, στην οποία επί 60 λεπτά αναπόφευκτα υποβαλλόταν κι ο απλός (τηλε)θεατής της Τετάρτης. Πως όλα εκείνα που δίχως τον Μέσι έφευγαν πανηγυρικά off-target, αν ήταν μέσα ο Μέσι θα πήγαιναν on-target. Θα πήγαιναν, ένα ή δύο απ’ αυτά σίγουρα, γκολ...