Η ΑΕΚ υποβιβάστηκε για 110% αγωνιστικούς λόγους

Μεγαλώναμε και κολλούσαμε τα χαρτάκια στο άλμπουμ, η γενιά μου, νομίζοντας για δεδομένο, ένα ιστορικό αυτονόητο πες, ότι στο ελληνικό πρωτάθλημα παίζουν «εξ ορισμού» οκτώ ομάδες, κι υπάρχουν άλλες οκτώ-δέκα που, κάποιες απ’ αυτές διαφορετικές κάθε χρόνο, συμπληρώνουν τον πίνακα της Α’ Εθνικής. Το μπουκέτο, που έλεγε πολύ παραστατικά πριν καιρό μπροστά στις κάμερες ο Αγγελος Αναστασιάδης.

Για να μην κυκλοφορείς ανασφάλιστος, ασφάλισε το αυτοκίνητό σου τώρα στην Anytime!

Οι οκτώ στάνταρ στο ανθοδοχείο ήταν εδώ κάτω ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ, εκεί πάνω ο ΠΑΟΚ, ο Αρης, ο Ηρακλής, κι επιπλέον (αφού δεν είχαν λείψει ποτέ) ο Πανιώνιος και ο Εθνικός. Ο,τιδήποτε άλλο, δεν το χωρούσε ο νους. Θυμάμαι το σοκ του ’80, έφηβος ακόμη, όταν ακούσαμε πως υποβιβάστηκε ο Ηρακλής. Ενας ακμαίος Ηρακλής. Για δωροδοκία. Του Πέλλιου. Η ζωή, κυλώντας, αργότερα μας επιφύλασσε κι άλλα. Μια κλιμακωτή εξοικείωση με την ανατροπή των αυτονόητων.

Το ’90 ήλθε η ώρα του Εθνικού. Το ’92, του Πανιώνιου. Το ’97, με τα δελτία στον Βύρωνα τότε, του Αρη. Οι οκτώ έγιναν κιόλας, μάνι-μάνι, τέσσερις. Τώρα, η ΑΕΚ. Οι τέσσερις, τρεις. Είδα νεότερους συναδέλφους την Κυριακή το βράδι στη δουλειά, να παρακολουθούν στην TV με δέος το φινάλε στο Περιστέρι. «Βλέπουμε ιστορία» ψέλλισε ένας. Ξαναθυμήθηκα τα δικά μου. Το σοκ του ’80. Της πρώτης φοράς. Κι όμως, πέφτουν. Αυτοί που «δεν πέφτουν ποτέ».

Τα προηγούμενα είναι μνημόσυνο. Αυτό εδώ, κηδεία. Δεν είμαι καλός, ούτε στα μνημόσυνα ούτε στις κηδείες. Δεν έχω ιδέα, τι είναι το σωστό να πεις. Την τελευταία φορά, σε άνθρωπο που είχε χάσει παιδί, την κόρη του, βρήκα και του είπα στην εκκλησία ακριβώς αυτό. «Δεν έχω ιδέα, φίλε, τι περνάς». Μόνον αυτό. Αν οφείλεις κάτι σ’ εκείνον που πενθεί, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να τακτοποιήσεις τον λογαριασμό με την ειλικρίνεια.

Ας το παλέψουμε να είμαστε ειλικρινείς, αντί ευχάριστοι προς στιγμήν, λοιπόν. Η ΑΕΚ υποβιβάστηκε (ακόμη χειρότερα, υποβιβάστηκε σε πρωτάθλημα που δεν έπεφταν, ως συνήθως, τρεις αλλά μονάχα δύο…) για 110% αγωνιστικούς λόγους. Υποβιβάστηκε, επειδή είχε απελπιστικά χαμηλού επιπέδου ομάδα. Όχι επειδή δεν είχε λεφτά. Αλλ’ επειδή δεν υπήρξε η γνώση, όταν πέρυσι το καλοκαίρι στελεχώθηκε, έτσι όπως στελεχώθηκε, το ρόστερ.

Δυο φορές, αν δεν ξεχνώ κάτι, ανέβηκα στη ροή της σεζόν για δουλειά, σε ματς που έπαιζε η ΑΕΚ, στο ΟΑΚΑ. Με τον Ατρόμητο, το 1-1 στο τέλος του πρώτου γύρου. Με την Καβάλα, ο αποκλεισμός στο κύπελλο. Αντιλήφθηκα μονομιάς πως, άμα σ’ αυτά τα παλληκάρια φορούσες φανέλλες Εθνικού Γαζώρου και τους έριχνες στην αρένα της Β’ Εθνικής, η κατάληξη θα ήταν ότι θα έριχναν τον Εθνικό Γαζώρου στη Γ’ Εθνική.

Είναι μία συζήτηση, γιατί η ΑΕΚ έφτασε να έχει τη συγκεκριμένη οικονομική δυνατότητα. Εκεί, χωρεί η αναδρομή στο παρελθόν. Είναι, όμως, μία άλλη συζήτηση γιατί, με τη συγκεκριμένη οικονομική δυνατότητα, η ΑΕΚ έφτιαξε τη χειρότερη ομάδα της ιστορίας της. Εντελώς ροκανισμένη, από στηρίγματα εμπειρίας. Ετοιμόρροπη. Με ακατάλληλη καθοδήγηση. Με νέους ποδοσφαιριστές, πνευματικά (όχι μόνον παικτικά) ανέτοιμους, δίχως το υπόβαθρο, να είναι ποδοσφαιριστές ΑΕΚ.

Ο ΠΑΣ Γιάννενα τερμάτισε 5ος, ή ο Πανιώνιος 8ος, με υψηλότερη οικονομική δυνατότητα; Εδώ, δεν βγαίνει άκρη με αναδρομές στο παρελθόν. Εδώ, είναι σαφής η ευθύνη όσων επάνδρωσαν την ΑΕΚ 2012-13, όσων πιθανότατα υποτίμησαν τον κίνδυνο του υποβιβασμού, όσων τη δούλεψαν, όσων την έκαναν να παίζει μόνον τόσο. Πόσο; Οσο για να μη βάζει ούτ’ ένα γκολ στα τέσσερα παιγνίδια της τελικής ευθείας (Λεβαδειακός, Γιάννενα, Ατρόμητος, Πανθρακικός). Ακριβέστερα, να μη κάνει φάση για να βάλει γκολ. Πώς να επιβιώσουν;

Ένα μαρτύριο της σταγόνας. Οδηγούσε, αυθόρμητα, σε συμπόνια. Ούτε για τον εχθρό. Σε μια ενδότερη έκκληση ευθανασίας. Ποιος ο λόγος να πεθαίνει κάθε Σαββατοκύριακο, κάθε μέρα, κάθε ώρα; Ποιος ο λόγος να το σώσει κάπως στο τέλος, μ’ ένα από μηχανής θεό; Για να περάσει πάλι μία απ’ τα ίδια, ή και χειρότερα, την επόμενη περίοδο; Ο ΑΕΚτσής, ναι, φύσει αντέχει πολλά. Θ’ άντεχε άλλο ένα τέτοιο, του χρόνου; Ακόμη και με την επίγνωση του DNA, πάλι αμφιβάλλει κανείς.

Ο υποβιβασμός είναι η μοναδική πιθανότητα για κάτι άλλο από «άλλο ένα τέτοιο». Δεν είναι εύκολο, δεν είναι σίγουρο, δεν μπορείς να εγγυηθείς στον ΑΕΚτσή πως πράγματι θα γίνει. Απλώς του λες πως, αν είναι να γίνει, μόνον έτσι υπάρχει περίπτωση να γίνει. Δίχως υποβιβασμό, η κατάσταση αποδείχθηκε πως δεν είναι διαχειρίσιμη. Με υποβιβασμό, δυνητικά είναι. Τότε δε, δεν χρειάζεται ντε και καλά Σαββίδης. Ιβάν Σαββίδης. Αρκεί, για αρχή, ένας Βελλής. Ενας αξιοπρεπής νοικοκύρης.

Θαρραλέος ν’ αψηφήσει και το ύστατο αγκάθι, που διαφοροποιεί επί τα χείρω την ΑΕΚ από παρεμφερείς περιπτώσεις. Ισως, το νούμερο-ένα αγκάθι στο επόμενο πρωινό που κάποτε θα ξημερώσει. Το αγκάθι είναι, πού θα παίζει η ΑΕΚ. Δεν εννοώ, σε ποια κατηγορία. Εννοώ, σε ποιο γήπεδο. Οσοι έπεσαν και ξανασηκώθηκαν όλ’ αυτά τα χρόνια (ο Λεβαδειακός, ο ΠΑΣ, ο Πανθρακικός, ο ΟΦΗ, ο Ατρόμητος, η Βέροια, ο Αρης), το κοινό χαρακτηριστικό τους είναι ότι τουλάχιστον είχαν την προϋπόθεση που λείπει, ακόμη κι αυτή, στην ΑΕΚ.

Ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι τους.