Ήθος, πολιτισμός και… ζήλια

Το ποδόσφαιρο για τους οπαδούς και τους φιλάθλους είναι συναισθήματα. Για τους μεν πρώτους πιο έντονα όταν αφορά την ομάδα τους, για τους δεύτερους πιο διαυγή και πιο «καθαρά», καθώς βλέπουν τα πράγματα με άλλο μάτι. Πολλές φορές αυτή η ψύχραιμη ματιά σου επιτρέπει να αντιληφθείς συναισθήματα θαυμασμού, να βάλεις τον εαυτό σου πιο εύκολα στη θέση του άλλου. Αυτό έγινε και στον τελικό του Κυπέλλου Γαλλίας για όποιον είχε την τύχη να τον παρακολουθήσει. Δαυίδ εναντίον Γολιάθ στο «Σταντ Ντε Φρανς» στο Παρίσι, όπου η Λιόν αντιμετώπισε την άσημη Κεβιγί, που παλεύει για την παραμονή της στην 3η και ερασιτεχνική κατηγορία της Γαλλίας. Το βράδυ του Σαββάτου η ώρα ήταν περασμένη και μόλις τελείωσα το γράψιμο του τελικού, δεν έκατσα να δω και την απονομή, καθώς δεν το θεώρησα σημαντικό. Λάθος μου και μάλιστα μεγάλο…

Σε απόδοση 1.62 βρίσκουμε στην bwin τη νίκη της Λιόν επί της Βαλενσιέν

Πάντα οι ουδέτεροι ταυτίζονται με τον πιο αδύναμο, ειδικά όταν δύο κατηγορίες χωρίζουν τους φιναλίστ. Έτσι, στους οπαδούς της Κεβιγί, που έκαναν το ταξίδι από τη Νορμανδία στο Παρίσι, προστέθηκαν και όσοι Παριζιάνοι βρέθηκαν στο γήπεδο, που… κιτρίνισε. Συνολικά 30.000 άνθρωποι (περισσότεροι από 20.000 ήταν της Κεβιγί) δημιούργησαν εκπληκτική ατμόσφαιρα με τα κίτρινα σημαιάκια τους και στο τέλος του αγώνα αποθέωσαν τους παίκτες τους, που τους έκαναν περήφανου. Να τους δείξουν ότι η ήττα δεν σημαίνει τίποτα, απλώνοντας τα χέρια για να τους ακουμπήσουν και να τους παρηγορήσουν. Αυτή ήταν και η μεγαλύτερη νίκη τους και αυτό τους αναγνώρισαν και οι αντίπαλοί τους.

Τον Μάιο του 2000 στο ίδιο γήπεδο η Ναντ, που έναν χρόνο αργότερα κατέκτησε και το πρωτάθλημα, αντιμετώπισε την Καλέ, που επίσης τότε αγωνιζόταν στην 3η κατηγορία. Το πέναλτι του Καβελιά στο 90’ ολοκλήρωσε την ανατροπή και έδωσε τη νίκη 2-1 στη Ναντ, όμως η προσπάθεια της μικρής Καλέ δεν πέρασε απαρατήρητη και ο αρχηγός τότε της Ατλαντίκ, Μικαέλ Λαντρό, κάλεσε τον αντίπαλο αρχηγό Ρεζινάλ Μπεκ να σηκώσουν μαζί το Κύπελλο… Μία κίνηση fair play που δεν περίμενα να ξαναδώ, μία αναγνώριση για την αξία του ηττημένου, που μεγαλύτερη δεν υπάρχει, και μία τιμή για την προσπάθειά του.

Κι όμως, το ξαναείδα. Έστω και αν οι σκηνές δεν ήταν οι ίδιες, καθώς οι υπόλοιποι «λιονέ» της φετινής ομάδας δεν έχουν ούτε τις παραστάσεις, ούτε τα τρόπαια, ούτε την ψυχραιμία του μεγάλου αρχηγού Κρις. Η Λιόν μπορεί να κυριάρχησε στον αγωνιστικό χώρο, να έχασε τις ευκαιρίες με το τσουβάλι, όμως το πάθος των παικτών της Κεβιγί, που κυνηγούσαν κάθε μπάλα και η υπερπροσπάθειά τους κυριάρχησε στη συνείδηση όλων. Όταν το δοκάρι, μάλιστα, στο δεύτερο μέρος σταμάτησε τον Λοπ για το 1-1 το γήπεδο… αναστέναξε. Ο Βραζιλιάνος, λοιπόν, κάλεσε τον αρχηγό της Κεβιγί, Γκρεγκορί Μπογκράντ, να σηκώσουν μαζί το Κύπελλο και εκείνος, ενώ αρχικά αρνήθηκε, υπέκυψε στις πιέσεις του παίκτη της Λιόν.

Αυτό ήταν το πρώτο τρόπαιο των «λιονέ» εδώ και 4 χρόνια και δυστυχώς ο ρόλος του Μπογκράντ δίπλα στον Κρις έμοιαζε και είναι άχαρος, με τους νικητές να μην μπορούν να κρύψουν τη χαρά τους και να χαλάνε μέχρι ένα σημείο τη σκηνή. Δεν πειράζει, όμως. Ο Μπογκράντ, όπως και όλοι οι παίκτες της Κεβιγί πρωταγωνίστησαν σε ένα παραμύθι στην πορεία μέχρι τον τελικό, αποκλείοντας Μαρσέιγ και Ρεν και αξίζουν τα συγχαρητήρια όλων. Ο ποδοσφαιρικός πολιτισμός στο μεγαλείο του με πρωταγωνιστές τους παίκτες και τους οπαδούς. Σκηνές που κάθε φίλαθλος θέλει να βλέπει σε κάθε γήπεδο, σε κάθε αγώνα που βλέπει. Δυστυχώς το συναίσθημα που εγώ ένιωσα πρώτο ήταν… ζήλια. Ζήλια για όσους ήταν εκεί και να δεις την πραγματική μαγεία του ποδοσφαίρου…

Για μην παρουσιάζω τα πράγματα μόνο άσπρα ή μόνο μαύρα και επειδή δεν μου αρέσει μόνο να ωραιοποιώ τα πράγματα, οι ίδιοι παίκτες τελούν υπό έρευνα από την γαλλική ομοσπονδία για τα συνθήματα που φώναξαν κατά της μισητής αντιπάλου Σεντ Ετιέν κατά τη διάρκεια της φιέστας στην Λιόν. Το παραπάνω σκηνικό φυσικά και δε θα γινόταν σε ένα τέτοιο παιχνίδι, όμως το άρθρο είναι αφιερωμένο στην Κεβιγί και στην αναγνώριση της προσπάθειας των παικτών της.