Λέτο-Εμπιστευτικό

• Έφαγα ένα «φλας» χθες σχεδόν από το 5’ του αγώνα Πανιώνιος – Παναθηναϊκός. Όσο μπορούσα από την Τ.V. παρακολουθούσα «αποκλειστικά» τις κινήσεις του Σεμπαστιάν Λέτο. Σκέφτηκα κάποια στιγμή να μετρήσω τις επιθέσεις στις οποίες η μπάλα περνούσε τουλάχιστον μία φορά από τα πόδια του, μα ήδη το ματς βρισκόταν περίπου στο 25’ (σίγουρα θα το κάνω στο ματς με τον Αστέρα Τρίπολης για να έχουμε και ένα δείγμα σύγκρισης με τον «μετά Ιανουάριο» Παναθηναϊκό).

• Μετά τα πρώτα 4-5 ματς του πρωταθλήματος είχα γράψει ίσως βιαστικά ότι ο εφετινός Λέτο είναι πιο καθοριστικός για τον Παναθηναϊκό συγκριτικά με τον Σισέ πέρυσι και πρόπερσι. Πλέον είμαι απόλυτα σίγουρος, βλέποντας και την άλλη όψη του νομίσματος στο ματς με τον Αρη και κατά διαστήματα χθες. Όχι μόνο επειδή εκτελεί σχεδόν όλα τα στημένα (φάουλ, πέναλτι, κόρνερ), αλλά διότι από τα πόδια του περνά το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό επιθέσεων του Παναθηναϊκού. Είτε άμεσα με κάθετη (όταν συνήθως πια είτε τον σταματούν, είτε κερδίζει φάουλ προτού προλάβει να «σπάσει» τη μπάλα αν δεν την κρατήσει για ντρίμπλα), είτε έμμεσα με «τρίγωνο».

• Από τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός έχει βάλει στοπ στις περισσότερες «γιόμες» και προσπαθεί να παίξει με τη μπάλα κάτω, η πάσα από τον Κατσουράνη, τον Μπουμσόνγκ ή τους δύο μπακ, θα πάει συνήθως στον Κλέιτον ή τον Λέτο και ο ένας θα ψάξει τον άλλο για την «σπόντα» με ταυτόχρονη κίνηση από τον εξτρέμ (Ζέκα ή Κουίνσι) από του οποίου την πλευρά εξελίσσεται η επίθεση. Αν πάλι η μπάλα πάει από τους μέσους ή τους δύο μπακ σε έναν από τους δύο ακραίους, πάλι ο Λέτο είναι καθοριστικός: είτε για να «τραβήξει» παίκτη προς τα μέσα και να αφήσει τον εξτρέμ «1 Vs 1», είτε για να προστρέξει κοντά του για το «1-2». Οι μοναδικές περιπτώσεις που δεν συμμετέχει είναι αν ο Κατσουράνης (μόνο αυτός μπορεί από αυτή την ενδεκάδα χωρίς Νίνη, Λάζαρο, Καραγκούνη) βγάλει κάθετη – «τρύπα» σε Ζέκα ή Κουίνσι.

• Ο Λέτο αυτή την περίοδο είναι ευχή και κατάρα για τον Παναθηναϊκό, τον οποίο πλέον οι αντίπαλοι προπονητές έχουν διαβάσει πολύ καθαρά. Τον περιορίζεις, του κλείνεις τις «σπόντες», τον κλωτσάς, τον εκνευρίζεις. Προσαρμόζεις όλο το αμυντικό παιχνίδι πάνω του, προσπαθείς να μην πάρει μπάλα. Επειδή είναι έξυπνος, αλλά και ατίθασος, αν περιοριστεί το μόνο που μπορεί να σου κάνει είναι να τραβηχτεί στα άκρα για να «απεγκλωβιστεί» ,να βρει χώρους, να παίξει ένας με έναν στην περίπτωση που δεν έχει χάσει την ψυχραιμία του και σκεφτεί καθαρά στη ροή του ματς. Αν γίνει αυτό, κερδίζεις αρκετά. Αν τον εκνευρίσεις υπάρχει και ρίσκο γιατί μπορεί να το πάρει εγωιστικά και να σε ψοφήσει στην ντρίμπλα και να πάρει το ματς μόνος του.

• Σε κάθε περίπτωση, πάντως, αυτός ο Παναθηναϊκός χρειάζεται περισσότερες επιλογές μπροστά για να ξεμπουκώσει και πάλι, καλείται να «απεξαρτηθεί» από τις κινήσεις και τις πρωτοβουλίες του Αργεντινού. Τι θα συμβεί με τον Χριστοδουλόπουλο και τον Νίνη, όμως, ουδείς γνωρίζει. Ξέρετε γιατί; Είναι δύσκολο για οποιονδήποτε να μπει σαν ταιριαστό κομμάτι σ’ αυτό το παζλ, φάνηκε πεντακάθαρα και με τον Ρούντολφ. Αν τα καταφέρει και σ΄ αυτό ο Φερέιρα (πιθανότατα δεν θα έχει το… δικαίωμα σε μεταγραφές), ίσως βάσει και προγράμματος να διεκδικήσει το πρωτάθλημα μέχρι το τέλος…

Υ.Γ. 1 Προτού καν ολοκληρωθεί το ματς στη Νέα Σμύρνη (και μάλιστα απ’ ότι μαθαίνω χωρίς τη συμμετοχή καθ’ οιονδήποτε τρόπο του Γιάννη Μώραλη) ο Ολυμπιακός έδωσε γραμμή «δυσαρέσκειας» για το πεντακάθαρο πέναλτι («πέντε γκολ είχε βάλει πέρυσι σε όλη τη χρονιά, πέντε πέναλτι έχει πάρει σε 11 ματς εφέτος ο Λέτο» το πιο «πονηρό – πειστικό» σημερινό) και με τη λήξη του αγώνα ο Παναθηναϊκός έδινε γραμμή για τα σκληρά μαρκαρίσματα και την ατιμωρησία των αντιπάλων του Λέτο από τον Κωνσταντινέα. Αρρώστια!!!!!

Υ.Γ. 2: Το πόσο… ποιοτικό είναι το εφετινό πρωτάθλημα αποδεικνύεται από το πώς η διαλυμένη, απλήρωτη, με ρόστερ που θυμίζει εποχή «Μπουρμποκρασσάδων» λόγω και των τραυματισμών ΑΕΚ, μια ΑΕΚ δίχως τη στήριξη που αξίζει από τους φίλους της, «καθαρίζει» εύκολα ή δύσκολα τους «μικρούς». Από το πώς μια ομάδα χωρίς φορ και ιδιοκτήτη, με 16-17 παίκτες, είναι ουσιαστικά πρώτη. Από το πόσοι πιστεύουμε ότι αν ο Ολυμπιακός δεν είχε τον ωραίο νταλκά του Τσάμπιονς Λιγκ θα είχε χάσει μόνο δύο βαθμούς, κι αυτούς σε ματς που ήταν ανώτερος, εναντίον του Παναθηναϊκού (ανήκω σ΄ αυτούς που το πιστεύουν). Μεγάλη κουβέντα, θα την ανοίξουμε στο τέλος του πρώτου γύρου: σκεφτείτε μόνο ότι σε οποιαδήποτε αγωνιστική χάσει βαθμούς ο ένας από τους τρεις σε ματς με αντίπαλο πλην ΠΑΟΚ, το θεωρούμε είδηση πρώτου μεγέθους. Το λέω τώρα, μια Δευτέρα που όλοι είναι ευχαριστημένοι…

Υ.Γ. 3: Κρίμα για τον Μάρκο Πάντελιτς, αξίζει να βρίσκεται και ένας παίκτης του Ολυμπιακού στην λίστα των παικτών που έχουν πετύχει 5 γκολ σ’ ένα ματς. Κρίμα και για τον Ιβιτσα Μαϊστόροβιτς που ήταν μακράν του δεύτερου ο χειρότερος παίκτης της αγωνιστικής. Όχι μόνο επειδή έκανε πολλά λάθη, αλλά επειδή τα έκανε και με άτσαλο, «παιδικό» τρόπο. Θα την κάνω delete αυτή τη βραδιά του Ιβιτσα. Προτιμώ να τον έχω στο μυαλό μου πάντα για εκείνο το γκολ στην Αυστρία, για του οποίου τη χάρη ακόμη βάζω στο «youtube»το βιντεάκι. Μόνο και μόνο για να ακούσω την ανατριχιαστική περιγραφή του Αλέξη Σπυρόπουλου στο 0-1 με την Αούστρια, να ξελαρυγγιάζεται φωνάζοντας στο γκολ του 93’: «Ναιαιαι, ναιαι! Ναιαιαιαι, ο ιστορικός! Ναιαιαιαι, ο Ιβιτσα Μαϊστόροβιτς…». Καλύτερη ίσως και από το « Κωνσταντίνου με τον Βάλντοχ, του φεύγει πίσω από την πλάτη, τον ξαναβρίσκει μπροστά του…. Ευκαιρία…. Μπασινάαααας… δύο – μηδέν!». Καλύτερη και από το «και φεύγει ο Τζιοβάνι και δεν είναι οφσάιντ… δεν μπορεί να χαθεί αυτή η ευκαιρία… Οφορίκουε… ναιαιαιαιαι… 1-2!».

Και επειδή έχω άσχημο «κόλλημα» με τα videos είτε σε «μεγάλα» - αξέχαστα γκολ, είτε από πανηγυρισμούς οπαδών στην κερκίδα τη στιγμή της ηδονής (το’ χω τάξει στον εαυτό μου, θα κάνω αφιέρωμα…), απολαύστε!

Η περιγραφή στο Σάλκε – Παναθηναϊκός, πριν από δέκα χρόνια…

Η περιγραφή στο «Ερνστ Χάπελ», πριν από τέσσερα χρόνια…

Η περιγραφή στο «Ριαθόρ», πριν από εννέα χρόνια…