Ποιος Μουρίνιο; Ο Προύντζος, κακομοίρη ΠΑΟ!

Εχω αναφερθεί και στο παρελθόν στον Παναθηναϊκό της διετίας 2001-2003: τον θεωρώ τον πληρέστερο της τελευταίας 20ετίας. Όχι τον πιο θεαματικό, όχι τον νικητή, αλλά τον Παναθηναϊκό με το καλύτερο ρόστερ. Εκείνη η ομάδα ήταν μια επιπλέον απόδειξη στα μάτια μου για κάτι που μου είχαν πει από παλαιότερα και σταδιακά το έκανα «κτήμα» μου και το πιστεύω ακράδαντα για κάθε ομάδα: «καθρέφτης» της είναι η παρουσία της στην Ευρώπη και όχι στην Ελλάδα. Ισχύει για όλες τις ελληνικές ομάδες. Επί παραδείγματι πίστευα και το είχα γράψει («Η ευκαιρία του Olympiakos FC») παρά τις εναντίον μου ειρωνείες και λεκτικές καφρίες), ότι αυτό το εφετινό ρόστερ του Ολυμπιακού, με παίκτες σε τόσο παραγωγική ηλικία, με καλή χημεία και με ικανότατο προπονητή, μπορούσε να κάνει κάτι καλό εφέτος στο Europa League (γι’ αυτό και θεωρώ τυχερούς τους Ερυθρόλευκους με ό,τι συνέβη στην τελευταία αγωνιστική των ομίλων και την τελική «μετάθεσή» τους στην συγκεκριμένη διοργάνωση).

Καθρέφτης είναι πάντα η Ευρώπη, όπου ο ανταγωνισμός είναι πολύ πιο καθαρός συγκριτικά με το ελληνικό πρωτάθλημα και ο ρυθμός, η ροή, η ατμόσφαιρα παιχνιδιού αντικατοπτρίζει το «κανονικό» ποδόσφαιρο και όχι το παραμορφωμένο που βλέπουμε στην Ελλάδα. Εκεί κάθε ομάδα έχει την ευκαιρία να δείξει τις πραγματικές δυνατότητές της στο maximum. Τα κίνητρα όλων είναι στο κόκκινο, η προσπάθεια όλων είναι η μέγιστη και τα σφυρίγματα δεν είναι τέλεια: κάπου θα αδικηθείς, κάπου θα ευνοηθείς, χωρίς αυτό να συνεπάγεται ότι δεν υπάρχουν και «εγκλήματα». Σε γενικές γραμμές, όμως, ο παίκτης ΠΟΤΕ δεν μπαίνει στον αγωνιστικό χώρο με κακή ή «ύποπτη» διάθεση απέναντι στον ρέφερι και οι οπαδοί-παράγοντες-δημοσιογράφοι είναι πάντα πολύ πιο καλόπιστοι απέναντι στο διαιτητικό σφάλμα.

Εκείνος ο Παναθηναϊκός, λοιπόν, των losers και της Ριζούπολης, του Τζίγκερ, του Φιλιππίδη, του αείμνηστου Κυράστα, του Σάντος και του Σέρχιο Μαρκαριάν (όλοι με τα καλά και τα κακά τους), κατόρθωσε να φτάσει στο απώγειό του κάνοντας προσεκτικές και λιγοστές μεταγραφικές κινήσεις κάθε χρόνο, αρχής γενομένης από το καλοκαίρι του 1999, όταν ο Ρενέ Χένρικσεν συνάντησε έναν κορμό ικανών Ελλήνων (Νικοπολίδης, Λυμπερόπουλος, Μπασινάς, Καραγκούνης, Γκούμας, Φύσσας). Την επόμενη σεζόν προστέθηκαν ο Σόουζα και ο Βλάοβιτς, τον Γενάρη του 2001 ο Γιούρκας και ο Ολισαντέμπε, καλοκαίρι του 2001 ο Κωνσταντίνου, ο Κόλκα, ο Κυργιάκος και ο Μικάελσεν. Τον Σεπτέμβρη του 2002 ο Παναθηναϊκός ήταν σχεδόν έτοιμος: Λίνκαρ, Παντελής Κωνσταντινίδης, Πίτσος και Γήτας ήταν απλώς «εναλλακτικές» κυρίως για το αριστερό άκρο της άμυνας και για τη θέση του αμυντικού μέσου, ενώ σ΄ αυτή την τετραετία υπήρχαν και κάποιοι άλλοι αξιόλογοι ξένοι, με σημαντικότερους τον Πέρσι Ολιβάρες και τον Καρλ Χάιντς Φλίπσεν.

Ηταν ο Παναθηναϊκός με επιθετική πεντάδα Ολισαντέμπε, Λύμπε, Κωνσταντίνου, Βλάοβιτς, Βαζέχα, μεσαία γραμμή με Μπασινά, Σόουζα, Καραγκούνη, Μικάελσεν, Κόλκα, Κωνσταντινίδη, στόπερ Χένρικσεν, Κυργιάκο, Γκούμα, δεξιούς μπακ Γιούρκα – Σάριτς, αριστερούς μπακ Φύσσα, Παντελή (Γιάρνι), γκολκίπερς Νικοπολίδη, Χαλκιά, Κοτσόλη. Σχεδόν όλοι σε παραγωγική ηλικία, σχεδόν η μισή πρωταθλήτρια Ευρώπης, με λύσεις για όλες τις θέσεις, μια ομάδα με τόνους κόμπλεξ που στην Ελλάδα απέδωσε πολύ λιγότερα από όσα μπορούσε.Το μοναδικό ελληνικό σύνολο που έφτασε τρεις διαδοχικές σεζόν τουλάχιστον στους «16» ευρωπαϊκής διοργάνωσης, η ομάδα που καθιέρωσε τα «όλε – όλε» στον ελληνικό αθλητισμό (από το ποδόσφαιρο μέχρι το υποβρύχιο σκάκι), η πιο αδικημένη στην σύγχρονη ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Η ομάδα που σαν χθες πριν από εννιά χρόνια νικούσε 1-0 την Πόρτο του Μουρίνιο, του Βίτορ Μπαΐα, των Ζόρζε Κόστα, Ρικάρντο Καρβάλιο, Πάουλο Φερέιρα, του Κοστίνια και του Μανίσε, του σπουδαίου μπαλαδόρου Ντέκο, του αγαπημένου των φίλων του Ολυμπιακού (μαζί με τον Γιάρι Λιτμάνεν) Ντερλέι, του δαιμόνιου Κάρλος Αλμπέρτο, του γνωστού μας Ελντερ Ποστίγκα. Μια ομάδα όχι λαμπερή, αλλά με ποιοτικούς παίκτες, η οποία έφτασε στην κατάκτηση του Κυπέλλου UEFA και την επόμενη σεζόν (με όλες, ΚΑΙ τις διαιτητικές συναστρίες υπέρ του Ζοσέ, και αντίπαλο την… Μονακό του Εβρά, του Μοριέντες, του Ζήκου, του Πλάσιλ, του Ιμπάρα και του Πρσο, που έχασε και τον Ζιουλί στον τελικό) κατέκτησε την επόμενη σεζόν και το Τσάμπιονς Λιγκ.

Ηταν η σεζόν που ο Παναθηναϊκός είχε λάβει τρία «όχι»: α) από την ΕΠΑΕ για την αναβολή του αγώνα με το Αιγάλεω, αμέσως μετά το 0-1 του Οπόρτο (είχε νικήσει με 3-0, χάνοντας τον Μπασινά και ο Σέρχιο είχε τη φαεινή ιδέα να βάλει τον «Παντέλο» Κωνσταντινίδη αμυντικό χαφ στη ρεβάνς της Λεωφόρου) β) από την ΕΠΑΕ για αναβολή του αγώνα με τον ΠΑΣ Γιάννινα, αμέσως μετά τη ρεβάνς με την Πόρτο γ) από την ΕΠΟ για αναβολή μιας ημέρας του ταξιδιού των διεθνών στην Αυστρία για φιλικό, προκειμένου το ματς με τον ΠΑΣ να διεξαχθεί Δευτέρα και όχι Κυριακή.

Τελικό αποτέλεσμα: ΠΑΣ Γιάννινα – Παναθηναϊκός 0-0 με πολύ καλύτερους τους γηπεδούχους του allenatore Αναστό, απόκρουση πέναλτι του Κυπαρίσση από τον Νικοπολίδη, δοκάρι του Θεοφύλακτου Νικολαϊδη, σοβαρό τραυματισμό του Χαμαντού από τον Μιχάλη Κωνσταντίνου, μια διαιτησία «ζωγραφιά» από τον Ζωγράφο και τον Ολυμπιακό του Σωκράτη να μειώνει στο -1, ξεκινώντας την αντεπίθεσή του για το… πέμπτο.

Χθες, ακριβώς εννέα χρόνια μετά, η ΕΠΟ του πράσινου Πιλάβιου ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΗΝ ΥΠΟΧΡΕΩΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΒΑΣΕΙ ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ή ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΥ ΤΗΣ UEFA έκανε δεκτό το «παρεμφερές» αίτημα του Ολυμπιακού.

Δεν νομίζω ότι θα δινόταν τόσο μεγάλη σημασία στο γεγονός, αν όλα δεν συνδυάζονταν με τον Παναθηναϊκό και το ντέρμπι. Πρόκειται για την τρίτη στη σειρά αναβολή αγώνα προσεχούς αντιπάλου των Πρασίνων, μετά την αντίστοιχη του Λεβαδειακού (πάλι «ψαλίδισμα» διαφοράς με απώλεια

βαθμολογική του Παναθηναϊκού, τι σύμπτωση όπως και το 2003!!!) και του ΠΑΟΚ (πάλι ήττα – ψαλίδισμα διαφοράς, τι σύμπτωση όπως και το 2003!!!), με την περίφημη αναβολή της αγωνιστικής της Λίγκας από τους επαναστάτες ποπολάρους της Λίγκας που τελικά λίγες ημέρες αργότερα «υπέκυψαν» στην πρόταση του ΟΠΑΠ.

Η εισήγηση για τη χθεσινή απόφαση ελήφθη από την επιτροπή Κυπέλλου. «Αιώνιος» επικεφαλής της (και επί Γκαγκάτση) ο πρόεδρος της ΕΠΣ Αρκαδίας, Νίκος Προύντζος. Εμπειρος. Ευέλικτος. Από τα «δυνατά» στελέχη της ΕΠΟ αρκετά χρόνια. Εξοχος στο «μπλα μπλα». Ηθελα να μιλήσω μαζί του προτού γράψω κομμάτι, να τα έχω καλά με τον εαυτό μου. Δυστυχώς για τον ίδιο, αν και ευγενέστατος, δεν με έπεισε. Μου είπε «το ίδιο θα έκανα για όλες τις ομάδες». Προσπάθησε να με «ντριμπλάρει» λέγοντας (αλήθεια) ότι η εισήγησή του έγινε δεκτή ΟΜΟΦΩΝΑ από το Δ.Σ της ΕΠΟ. Μου παρουσίασε ως επιχείρημα ότι ο OTE TV θέλει να διαφημίζει τα ματς Κυπέλλου δέκα μέρες πριν.

Απάντηση για τις δεσμευτικές αν προκριθεί ο Ολυμπιακός στους «4» ημερομηνίες (δεδομένου ότι σε μια Τετάρτη πρέπει να χωρέσει η εμβόλιμη εξ αναβολής αγωνιστική της Σούπερ Λίγκας) δεν είχε. «Υπάρχει λύση αν όλοι είναι καλοπροαίρετοι» μου είπε αόριστα. Δεν με έπεισε σε τίποτα.

Θα περίμενε κάποιος από τον κ. Προύντζο που ζει σ΄ αυτό το περιβάλλον 20 χρόνια, να αντιληφθεί το κρίσιμο timing. Τον βαθμό κινδύνου. Όχι την προετοιμασία της εθνικής Ελλάδας για το Euro έναντι της προετοιμασίας του Ολυμπιακού για τους «8» του Europa League. Σιγά τα λάχανα… Αλλά το ένα επιπλέον σπίρτο στη φωτιά που έχει ήδη ανάψει ενόψει του ντέρμπι της Κυριακής! Δεν το έκανε. Δεν το έκαναν ούτε τα μέλη του Δ.Σ. της ΕΠΟ που πήραν την απόφαση.

Δυστυχώς, ζουν στον δικό τους κόσμο. Αυτό είναι το ελάχιστο που μπορώ να γράψω. Τα υπόλοιπα που θα ήθελα να αναφέρω για το σχέδιο που εξυφαίνεται επισείουν αγωγές και μηνύσεις. Αν ήμουν στη θέση του Πιλάβιου θα τον καθαιρούσα σήμερα τον κ. Προύντζο. Σήμερα! Εμπειροι ρεπόρτερ μου λένε «δεν μπορεί». Τους πιστεύω. Και τελικά;

Τελικά, ο Θεός να βάλει το χέρι του την Κυριακή κύριοι που δεν σκέφτεστε προτού πράξετε…

Υ.Γ.1: Όλα αυτά δεν αλλάζουν την άποψή μου για το πώς χάνει ο Παναθηναϊκός το εφετινό πρωτάθλημα ΜΕΣΑ στον αγωνιστικό χώρο. Αλλά δεν αντέχω κάποιοι ετσιθελικά να θέλουν να κάνουν εθνικό μας ύμνο το «να δεις που κάποτε θα μας πούνε και…» του Γιάννη Μηλιώκα. Ο.Κ. γαμώ την τρέλα μου;

Υ.Γ.2: Κάνα πρωτοσελιδάκι σήμερα για τον «πράσινο Πιλάβιο»; Τίποτα για τον καταπράσινο Μπιτσαξή; Εστω, μια «τζούρα» από Γερουλάνο; Τίποτα ε; Κρίμα.

Follow me on twitter @seretinio