Η καζούρα, η ζήλεια και η ατυχία

Για πολλοστή φορά «συλλαμβάνω» από χθες βράδυ φίλους μου «ερυθρόλευκους» να αναπαράγουν το θέμα «Μιραλάς – Τζιμπούρ». Ισως επειδή τώρα ΥΠΕΡΜΕΓΕΘΥΝΟΝΤΑΙ οι χαμένες ευκαιρίες για το 0-2 και το 0-3 στο β΄ ημίχρονο του πρώτου ματς. Ισως επειδή δόθηκαν και χθες λιγοστές αφορμές, όχι σε τόσο… φανερές φάσεις.

Επαιξε κι αυτό ρόλο. Όμως συνολικά χθες θεωρώ ότι ο Ολυμπιακός είχε μαζεμένη όλη την ατυχία ως «αντίβαρο» της τύχης που είχε στα δύο προηγούμενα ματς: με την Ρουμπίν στο Φάληρο και με την Μέταλιστ στο Χάρκοβο, όπου έπρεπε να παίζει με δέκα παίκτες από το 45’ λόγω αποβολής του Τοροσίδη.

Αστοχία στην τελική προσπάθεια, κακή ημέρα γκολκίπερ (το πέναλτι θα το έπιανα και εγώ γιατί με το τεράστιο 1,68 μ. μου θα είχα προλάβει να σηκωθώ και να την πιάσω με πλάτη προς τον Ντέβιτς και με μέτωπο πανηγυρίζοντας στη θύρα 7) και κυρίως: δύο τραυματισμοί, στο ΙΔΙΟ ματς, στην ΙΔΙΑ γραμμή (μεσαία), των δύο πιο σημαντικών παικτών για τη διατήρηση του 1-0. Διάλυση μεσαίας γραμμής, στέρηση της δυνατότητας στρατηγικής με αλλαγές από τον πάγκο, αφόρητη πίεση από μια ομάδα που δεν πιστεύω ότι θα φτάσει πολύ ψηλά στη διοργάνωση λόγω της κακής (γι’ αυτό το επίπεδο) αμυντικής λειτουργίας της.

Μου έμοιαζε πιο εύκολη η χθεσινή πρόκριση του Ολυμπιακού συγκριτικά με την αντίστοιχη επί της Ρουμπίν. Θεωρώ ότι θα ήταν πιο εύκολη αν δεν είχαν βγει από τον αγωνιστικό χώρο ο Ιμπαγάσα και ο Μανιάτης. Αλλά το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω… «Ετσι είναι το ποδόσφαιρο» όπως είπε και ο Βαλβέρδε. Σκεφτείτε τι θα μπορούσε να πει ο προπονητής της Μέταλιστ αν αποκλειόταν η ομάδα του με τόσες χαμένες ευκαιρίες μέσα σε 25 λεπτά…
Τεράστια ευκαιρία μετά τον αποκλεισμό και των δύο Μάντσεστερ, ουδείς αντιλέγει (παρότι αυτός ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να αποκλείσει καμία από τις τρεις ισπανικές Βαλένθια, Ατλέτικο Μαδρίτης, Αθλέτικ Μπιλμπάο). Αλλά μέσα απ΄ αυτά (και πέρα από την πλάκα και το… καλό mood όλων πλην Ολυμπιακών σήμερα) έτσι ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ οι ομάδες.

Από νίκες και πορείες, από ήττες και αποκλεισμούς στην Ευρώπη. Το ξέρουν καλά αυτό και οι φίλοι του Παναθηναϊκού και οι φίλοι της ΑΕΚ που ανέκαθεν «μετρούσαν» την Ευρώπη όσο και το πρωτάθλημα (για να μην πω περισσότερο) και έχουν γευτεί πολύ περισσότερες χαρές από τους Ερυθρόλευκους στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Το ξέρουν και ενδόμυχα ζηλεύουν, όπως ζήλευαν ενδόμυχα και οι φίλοι του Ολυμπιακού παλαιότερα, όταν ζούσαν τις «πράσινες» πορείες.

Το ζητούμενο για ΚΑΘΕ ελληνική ομάδα είναι «να βρίσκεται εκεί». Στους «16»; Στους «8»; Στους «32»; “Εκεί»! Κάθε χρονιά, κάθε σεζόν. Και να μην διαλύει τα σύνολα που δεν τα καταφέρνουν στην κρίσιμη στιγμή, όπως πολλάκις έχει κάνει στο παρελθόν ο Παναθηναϊκός, όταν ακόμη δεν έτρωγε τις σάρκες του…

Υ.Γ 1.: Σίγουρα δεν είναι συμπτωματικό ότι τέσσερις φορές τελευταία 16 χρόνια από δύο φορές οι δύο μεγαλύτερες ελληνικές ομάδες την «πάτησαν» σε κρισιμότατα ματς, στις ΕΝΤΟΣ ΕΔΡΑΣ ΡΕΒΑΝΣ, μετά από θετικά αποτελέσματα εκτός έδρας, ΧΑΝΟΝΤΑΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ, οι οποίες δεν παρουσιάζονται κάθε σεζόν, ειδικά στους ελληνικούς συλλόγους που αλλάζουν προπονητές και παίκτες σαν τα πουκάμισα, καταστρέφοντας εύκολα τη χημεία πολύ καλών συνόλων. Τρεις φορές από 0-1 (ο Παναθηναϊκός με τον Αγιαξ το 1996 για τελικό Τσάμπιονς Λιγκ και με Πόρτο το 2003 για ημιτελικό Κυπέλλου UEFA, και μία ο Ολυμπιακός χθες για «8» Europa League) και μία επιπλέον αλησμόνητη για τους Ερυθρόλευκους με το 1-1 στο ΟΑΚΑ μετά το 2-1 στην Ιταλία από την Γιουβέντους, για ημιτελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Είναι αρκετές επιπρόσθετες οι περιπτώσεις (με πιο πρόσφατη την προπέρσινη του Παναθηναϊκού στους «16» του Europa League με την Σταντάρ Λιέγης αμέσως μετά τον αποκλεισμό της Ρόμα) που το «εντός έδρας» έχει κοστίσει, αλλά και ορισμένες άλλες που η έδρα (Λεωφόρος επί παραδείγματι για Παναθηναϊκό τις σεζόν 2002 και 2003, ειδικά με Μπαρτσελόνα, Αντερελεχτ, Φενέρμπαχτσε ή ΑΕΚ με Μίλαν) έπαιξε θετικό ρόλο. Το έχουμε ξαναπεί όμως: οι ελληνικές ομάδες, όταν φτάνουν σε τέτοιο επίπεδο ευρωπαϊκής διοργάνωσης (από τους «16» και έπειτα) δεν έχουν τη δυνατότητα να παρουσιάζουν ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ποδόσφαιρο κυριαρχίας + ολοκληρωτική αμυντική κάλυψη. Κι αυτό το μειονέκτημα καλούνται να το ανατρέψουν με τον συνδυασμό σωστή τακτική + τύχη + πάθος. Τέσσερις φορές δεν τους έχει «βγει»…

Υ.Γ.2: Είναι πολλοί που «στραβώνουν» με την καζούρα τέτοιες ημέρες σαν τη σημερινή. ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ! Το ποδόσφαιρο εμπεριέχει και καζούρα, αυτό είναι το αλατοπίπερο! Το πείραγμα, το SMS, το τηλεφώνημα, ο Ντερλέι, ο Κόντε, ο Σούκερ, ο Λιτμάνεν, ο Ντέβιτς. Υπάρχουν ελάχιστοι φίλοι του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού που γουστάρουν να προκρίνονται όλες οι ελληνικές ομάδες. Ελάχιστοι. Και αυτό συμβαίνει κι αλλού. Στην Ισπανία, στην Ιταλία, στην Αγγλία. Σίγουρα σε μικρότερο βαθμό, βλέποντας προχθές τα tweets υπέρ της Τσέλσι κατά τη διάρκεια της δραματικής ρεβάνς της με τη Νάπολι από τον Ρούνεϊ και τον Γουίλσιρ. Δυστυχώς στο μολυσμένο ελληνικό ποδόσφαιρο κάποιοι προσπάθησαν επί χρόνια να μας κόψουν και την καζούρα. Δεν το κατάφεραν και δεν θα το καταφέρουν ποτέ.

Οσο για τα… Πειραιώς – Βουκουρεστίου; Γι’ αυτά δεν ευθύνεται ο Ολυμπιακός. ΟΥΔΕΙΣ από τους Ερυθρόλευκους μίλησε για τελικό μετά την Ρουμπίν Καζάν και τη νίκη στο Χάρκοβο. ΟΥΔΕΙΣ! Όπως ουδείς από τον Παναθηναϊκό είχε μιλήσει για τελικό πρόπερσι στους «16», μετά τον αποκλεισμό από τη Ρόμα. Αυτά είναι δικά μας σύνδρομα στέρησης. Των δημοσιογράφων και των εφημερίδων, που παίζουν τον δικό τους ρόλο…

Follow me on twitter @seretinio