Οι λόγοι που οι Γερμανοί παίζουν με τη δοση

Άλλα 5 δισ. ευρώ έπρεπε να είχαν καταβληθεί νωρίτερα, γύρω στον Απρίλιο του 2012, για να πληρωθούν οι ληξιπρόθεσμες οφειλές του κράτους. Από αυτά τα χρήματα δεν έχουμε δει τίποτε ακόμα. Και τώρα μαθαίνουμε, ότι δεν θα καταβληθούν ως το τέλος Νοεμβρίου, όπως περιμέναμε μετά την έγκριση των προαπαιτούμενων μέτρων από τη βουλή. Το πότε θα καταβληθούν κανείς δεν το γνωρίζει.

Η κυβέρνηση λογίζεται πλέον ευτυχής, αν η δόση καταβληθεί ως τα Χριστούγεννα. Οικονομική λογική όλη αυτή η καθυστέρηση δεν έχει. Αυτό που καθυστερεί μέσα από την εκταμίευση της δόσης είναι η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, για τις οποίες προορίζονται τα 25 από τα 31 δισ. ευρώ. Όσο οι τράπεζες όμως περιμένουν στο ακουστικό τους ή κάνουλα των χορηγήσεων παραμένει κλειστή και τα προβλήματα ρευστότητας δημιουργούν νέες ανάγκες για εγγραφή νέων επισφαλειών. Η ύφεση μεγαλώνει το χρηματοδοτικό κενό. Αν οι Ευρωπαίοι πράγματι δεν ήθελαν να χάσουν χρήματα στην Ελλάδα, θα έπρεπε να είχαν ανακεφαλαιοποιήσει τις τράπεζες μέσω EFSF κρατώντας οι ίδιοι την πλειοψηφία ώστε να πάρουν πίσω τα λεφτά τους όταν εξυγιανθούν οι τράπεζες.

Η δόση καθυστερεί από τον Ιούνιο, με ευθύνη της Γερμανίας, όχι μόνον όμως. Πίσω από την πλάτη της Ελλάδας παίζεται ένα πολιτικό παιχνίδι άρνησης που απευθύνεται στα επί μέρους ακροατήρια. 31,5 δισ. είναι πολλά λεφτά, και το μερίδιο της Γερμανίας είναι πάνω από 40%. Για να μην φανεί ότι ρίχνει τα λεφτά του γερμανικού λαού σε ένα βαρέλι δίχως πάτο, η γερμανική κυβέρνηση ζητάει κάθε είδους διασφάλιση που μπορεί να φανταστεί ο νους του ανθρώπου, η ιστορία του ειδικού λογαριασμού είναι απολύτως ενδεικτική γι’ αυτό.

Από την άλλη οι Γερμανοί δεν θέλουν να βάλουν λεφτά, αν δεν είναι σίγουροι ότι δεν θα τα χάσουν, αν η περίφημη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους δεν είναι εξασφαλισμένη. Αυτή η εκτίμηση όμως δεν περνάει από το χέρι του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών αλλά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που πιστεύει ότι η βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους εξασφαλίζεται μόνο μέσα από ένα νέο κούρεμα.

Το νέο κούρεμα σημαίνει όμως ότι για πρώτη φορά, οι Ευρωπαίοι και οι Γερμανοί θα πρέπει να χάσουν λεφτά στην Ελλάδα, πραγματικά λεφτά, δεκάδες δισ. και όχι εγγυήσεις. Κανένας πολιτικός δεν έχει το σθένος να το παραδεχτεί αυτό απέναντι σε ένα εθνικό ακροατήριο, που πάσχει από την ίδια μανία καταδιώξεως με το Σκρουτζ Μακ Ντακ. Όλος ο κόσμος, με πρώτο το Ντράγκι και τους Έλληνες, θέλει να βάλει χέρι στα λεφτά του και τις αποταμιεύσεις του. Το αδιέξοδο αυτό θα διαιωνίζεται, όσο η Μέρκελ δεν κάνει μια υπέρβαση, που δεν φαίνεται να την κάνει.

Η απόφαση όλων των πλευρών να κερδίσουν χρόνο μετά την πρώτη εκλογική αναμέτρηση, πρώτα και κύρια της ΔΗΜΑΡ που προκάλεσε μια νέα εκλογική αναμέτρηση, μετά των Ευρωπαίων Εταίρων που ήθελαν να δουν δείγματα γραφής από το Σαμαρά και στη συνέχεια της συγκυβέρνησης που ήθελε να καθυστερήσει όσο ήταν δυνατόν το πικρό ποτήρι πιθανόν να είναι το μοιραίο λάθος σε αυτήν την ιστορία. Η καθυστέρηση επέτρεψε να δημιουργηθεί θέμα καθυστερήσεων και αποκλίσεων και μοιραία έβαλε τη βιωσιμότητα στο τραπέζι, όπου Γερμανία και ΔΝΤ φαίνεται αδύνατο να συμφωνήσουν.

Το αποτέλεσμα ήταν να έρθουν στιγμές στην διαπραγμάτευση και ήταν πολλές αυτές, που δημιουργούσαν την εντύπωση ότι οι δανειστές ήθελαν να μην καταλήξει. Το 153 στην ψηφοφορία από μια πλειοψηφία 177 για τα μέτρα δεν ήταν ακριβώς αυτό που θα τους έπειθε για την πολιτική βούληση, το έργο το είχαν ξαναδεί άλλωστε το Μάιο. Αν και η συγκυβέρνηση Σαμαρά είναι να καταρρεύσει, τότε καλύτερα να μην έχουν χάσει χωρίς λόγο και τα 31,5 δισ. είναι η σκέψη που κάνουν πολλοί εταίροι.

Η εκταμίευση της δόσης θα πάρει πολύ χρόνο ακόμα, αν γίνει ποτέ… και ο κίνδυνος άτακτης κατάρρευσης της Ελλάδας είναι πάλι υπαρκτός. Προς το παρόν όλοι δείχνουν να βολεύονται, με το ότι ο διασωληνομένος ασθενής αναπνέει…

Πηγή: newpost.gr