Γεράσιμος Σπηλιόπουλος στο Gazzetta: «Δεν άφησα η απώλεια ακοής να σταθεί εμπόδιο»
Η ανάρτηση του τεχνικού του Απόλλωνα Σμύρνης, Νίκου Δεληγιάννη την 1η Απριλίου, μόνο Πρωταπριλιάτικο αστείο δεν ήταν. Το απόγευμα της προηγούμενης βρέθηκε στο κολυμβητήριου του Λαιμού για να παρακολουθήσει τον τον τελικό του πρωταθλήματος νέων ανδρών Κ19, όπου η Βουλιαγμένη νίκησε τον ΠΑΟΚ με 12-8.
Την επομένη ο πρώην τερματοφύλακας του Ολυμπιακού και της εθνικής ομάδας εστίασε σε ένα πρόσωπο, τον Γεράσιμο Σπηλιόπουλο.
Ο 19χρονος ήταν ένας από τους μεγάλους πρωταγωνιστές της Βουλιαγμένης, όμως δεν στάθηκε στο αγωνιστικό μέρος, αλλά στο γεγονός πως ο παίκτης δεν ακούει, από ηλικία τριών περίπου ετών έχει χάσει την ακοή του, κάτι που γνώριζαν ελάχιστοι στο χώρο και αυτοί από το στενό του περιβάλλον.
Ο Νίκος Δεληγιάννης μάς άνοιξε τα μάτια και παράλληλα μας κίνησε την περιέργεια πώς κάποιος μπορεί να ασχολείται με ένα ιδιαίτερα απαιτητικό άθλημα, έχοντας ολική έλλειψη ακοής.
Ετσι το πρωί της Παρασκευής (4/4) λίγο πριν από την προπόνηση, βρέθηκα στις εγκαταστάσεις του ΝΟ Βουλιαγμένης. Αντιμετώπισα ένα μικρό πρόβλημα, πώς θα μπω από την πίσω είσοδο, καθώς απαιτείται κάρτα για το τουρνικέ.
Από μακριά και σε απόσταση 50 περίπου μέτρων είδα ένα παιδί, του φώναξα «καλημέρα», με άκουσε, μου άνοιξε.
Πλησιάζοντας, μου συστήθηκε, «είμαι ο Ασημάκης, το όνομά μου είναι Γεράσιμος, αλλά οι φίλοι μου με λένε Ασημάκη». Είχα μπροστά μου τον Γεράσιμο Σπηλιόπουλο, που έξω από το νερό, με τα ακουστικά δεν έχει πρόβλημα συνεννόησης.
Άνοιξα τα δικά μου αυτιά, έχοντας την ευκαρία να συνομιλήσω, να γνωρίσω ένα παλικάρι, που αποτελεί φάρο ελπίδας για όλους μας. Και διαβάζοντας τις παρακάτω γραμμές, ίσως όλοι εμείς πρέπει να συνδειτοποιήσουμε ότι δεν πρέπει να γογγύζουμε στην πρώτη αναποδιά.
Και πώς οι γονείς του Κώστας (παλαιός παίκτης και τεχνικός στον ΝΟΒ, σήμερα προπονητής στο Παλαιό Φάληρο) και η μητέρα του Άννα Καρανάσιου (πρώην κολυμβήτρια και πολίστρια στον Όμιλο) στήριξαν το παιδί τους για να αποτελεί από την πρώτη στιγμή ένα ισότιμο μέλος μιας ομάδας, να είναι ένας πραγματικός «μπέμπης». Ο Όμιλος είναι το δεύτερο σπίτι του και η αγάπη που λαμβάνει, την αντιλαμβάνεσαι από την πρώτη στιγμή.
*Γεράσιμε, πόσα χρόνια ασχολείσαι με το πόλο;
«Ξεκίνησα πριν από επτά χρόνια περίπου, με παρότρυναν οι γονείς μου. Θυμάμαι, τα καλοκαίρια παίζαμε στη θάλασσα έκανα και ασκήσεις πόλο, ο πατέρας μου είδε πως είχα ταλέντο, με παρότρυνε να ασχοληθώ με το πόλο».
*Το πρόβλημα με την ακοή ήταν εκ γενετής;
«Όχι, εμφανίστηκε όταν ήμουν δύο, τριών ετών, δεν γνωρίζουμε την αιτία, ήταν κάποια αρρώστια, κάποιος θόρυβος και δεν έχει σημασία. Ξαφνικά και μετά σταδιακά άρχισα να χάνω την ακοή μου».
*Πριν μιλήσουμε για το πόλο, πώς ήταν τα πρώτα χρόνια της ζωής σου, τα μαθητικά σου χρόνια;
«Δεν θα έλεγα πως ήταν δύσκολα, στο σχολείο πάντα καθόμουν στα πρώτα θρανία, για να μπορώ να καταλαβαίνω πιο εύκολα τι έλεγαν οι καθηγητές, με βοήθησαν, ήταν πολλές ώρες κοντά μου, διάβαζα τα χείλη τους, κάτι που εξακολουθώ να κάνω τώρα και στο πόλο».
*Τι σκεφτόσουν όταν άρχισες το πόλο, σε σχέση με το πρόβλημα ακοής;
«Δεν ήξερα τι να περιμένω, απλά ήθελα να δω πώς θα πάει, ποτέ όμως δεν άφησα να σταθεί εμπόδιο, ήξερα πως αν προσπαθούσα θα τα κατάφερνα. Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι θα είχα πρόβλημα επικοινωνίας στην πισίνα».
*Πώς είναι όταν μπαίνεις στο νερό;
«Δεν ακούω τίποτα (γέλια), πρέπει να παρακολουθώ τα πάντα, ό,τι γίνεται. Παρακολουθώ συνέχεια και τον προπονητή, όταν θέλει να μου δώσει μια οδηγία, κάθε φορά ρίχνω μια ματιά για να δω αν θέλει να μου πει κάτι, έτσι επικοινωνούμε ή ένας συμπαίκτης μου μπορεί να μου πετάξει νερό για να δω τον προπονητή ή έναν συμπαίκτη μου. Αλλά είμαστε τόσα χρόνια μαζί στην ομάδα, που πλέον καταλαβαίνουμε ο ένας τις ανάγκες του άλλου και δρούμε ανάλογα. Όλοι γνωρίζουν πια πώς αντιδρώ».
*Αισθάνεσαι μια διαφορετικότητα;
«Όχι, σε καμία περίπτωση»
*Με τους συμπαίκτες σου πώς είναι οι σχέσεις σου;
«Είμαστε μαζί από μικρά παιδιά, κάνουμε παρέα και έξω από το πόλο, πηγαίνουμε για φαγητό μαλί πάρα πολλές φορές».
*Υπήρξε κάποια στιγμή που να ένιωσες άσχημα με συμπεριφορά αντιπάλου;
«Βασικά, δεν το ήξερε κανένας. Αν εξαιρέσουμε τα παιδιά που είμαστε από μικροί μαζί στη Βουλιαγμένη, τελευταία μαθεύτηκε. Έχω μάθει και ζω με αυτό, δεν το βλέπω σαν πρόβλημα».
*Σε ποια θέση αγωνίζεσαι;
«Συνήθως δεξιά, όμως μπορώ να παίξω και σε άλλες θέσεις στην περιφέρεια».
*Ήδη συμμετέχεις με την πρώτη ομάδα στο πρωτάθλημα της Α1
«Από πρόπερσι ήταν οι πρώτες συμμετοχές μου με τον κύριο Κόλιανιν και από πέρυσι με τον κύριο Βουγιασίνοβιτς».
*Πώς αλήθεια ζεις έναν τεχνικό και μια τεράστια προσωπικότητα για το άθλημα, όπως ο Βλάντιμιρ Βουγιασίνοβιτς;
«Η αλήθεια είναι πως υπάρχει ένα πρόβλημα επικοινωνίας όταν είμαι στο νερό, γιατί ο κύριος Βουγιασίνοβιτς μιλάει αγγλικά και δεν μπορώ να κάνω τόσο εύκολα την ανάγνωση των χειλιών του, γι' αυτό υπάρχει ο κύριος Χατζηδάκης (προπονητής του στην ομάδα νέων), που μου μεταφέρει κάτι αν δεν το καταλάβω».
*Πέρα από τον αθλητισμό, σπουδάζεις;
«Ναι στο Πολυτεχνείο στη Σχολή Ηλεκτρολόγων-Μηχανικών και Μηχανικών-Υπολογιστών. Το ξέρω θέλει πολύ διάβασμα, είναι λίγο δύσκολο να συνδυαστεί με το πόλο».
*Ο αγαπημένος σου παίκτης;
«Δεν έχω τι να απαντήσω, κυρίως παρακολουθώ το σύνολο, δεν βλέπω κάποιον παίκτη ξεχωριστά, αλλά σίγουρα θα έλεγα τον Βλαχόπουλο, θα τον ξεχώριζα. Έχει την ικανότητα να διαβάζει το παιχνίδι, ενώ ταυτόχρονα μου αρέσει ο τρόπος που σουτάρει, η αυτοπεποίθηση που τον διακρίνει».
*Τι όνειρα κάνεις;
«Με το πόλο να παίξω στο κορυφαίο επίπεδο, παγκόσμια πρωταθλήματα, ευρωπαϊκά, με τις εθνικές ομάδες, δεν ξέρω αν θα πάρουμε το Champions League με τη Βουλιαγμένη (γέλια), δύσκολο είναι, αλλά ποτέ δεν ξέρεις, πέρυσι παίξαμε στα ημιτελικά, τεράστια επιτυχία.
Μετά θέλω να πετύχω σε ό,τι προσπαθήσω να κάνω, δεν έχω κάποιον συγκεκριμένο στόχο, γι' αυτό επέλεξα και τη συγκεκριμένη σχολή, γιατί μπορεί να σου προσφέρει πολλές διεξόδους. Ηταν η σχολή που ήθελα από την πρώτη στιγμή, γιατί μετά έχει πολλές επιλογές και ξέρω πως δεν μπορείς να μείνεις για πάρα πολλά χρόνια στο πόλο, πρέπει να έχεις σχεδιάσει, να προετοιμάζεις το μέλλον».
Θωμάς Κωνσταντόπουλος: «Ο Ασημάκης στέλνει ένα μήνυμα δύναμης»
Στην παρέα μας ήταν και ο Θωμάς Κωνσταντόπουλος, ο αρχηγός της ομάδας νέων. Ένα από τα παιδιά που έχουν ζήσει τον Γεράσιμο Σπηλιόπουλο από την πρώτη ημέρα που βρέθηκε στο κολυμβητήριο του Λαιμού και μαζί έχουν κατακτήσει ένα πρωτάθλημα εφήβων και δυο νέων.
«Γνωριζόμαστε από την πρώτη στιγμή που ο Ασημάκης ήρθε στη Βουλιαγμένη. Στην αρχή δεν ήξερα το πρόβλημα, όταν όμως το έμαθα αναρωτήθηκα "πώς γίνεται κάποιος με τέτοιο πρόβλημα μπορεί να ανταπεξέλθει;".
Μετά από καιρό και βλέποντας τον Ασημάκη κάθε ημέρα στην προπόνηση, κατάλαβα ότι όχι μόνο μπορεί να ανταποκριθεί, αλλά είχε και μια απίστευτη βελτίωση. Μέσα σε ένα χρόνο από τη στιγμή που άρχισε, έπαιζε βασικός στην ομάδα, κάτι που ήταν πολύ δύσκολο. Η δουλειά που έκανε και συνεχίζει να κάνει, είναι απίστευτη.
Πλέον εμείς, όλοι οι συμπαίκτες του, νιώθουμε πως δεν υπάρχει πρόβλημα, πως όλα είναι κανονικά» μας είπε αρχικά ο Θωμάς Κωνσταντόπουλος.
*Εξήγησέ μας πώς επικοινωνείτε στην ένταση του αγώνα.
«Σε όλα τα χρόνια που είμαστε μαζί, να υπήρξε πρόβλημα λόγω της ακοής του μία η δύο φορές. Δηλαδή δεν θυμάμαι μέσα στο παιχνίδι να έχει μπερδευτεί, να μην έχει καταλάβει κάποιο σύστημα, κάποιο σφύριγμα.
Μέσα στο νερό, όταν χρειαζόταν να κάνει κάτι, απλά τον κοιτάζαμε στα μάτια και το έκανε, καταλάβαινε τα πάντα. Μπορεί να του έλεγα "μπες μέσα", "κάνε μπάσιμο", "κάνε σουτ", το έκανε.
Είναι ένα σύστημα που εφαρμόζουμε στον παραπάνω και πρέπει ο Ασημάκης να περάσει στο δοκάρι, μπορεί αυτός που έχει την μπάλα να του το πει ή να του πετάξει νερό, αμέσως το καταλαβαίνει».
*Τι μήνυμα μας δίνει ο Γεράσιμος;
«Πως όποιες δυσκολίες και αν περνάμε στη ζωή, δεν πρέπει να τα παρατάμε, ο Ασημάκης όλα αυτά τα χρόνια δεν τα έχει παρατήσει ποτέ, ούτε στον αθλητισμό, ούτε στη ζωή, το πρόβλημά του δεν τον έχει σταματήσει ποτέ.
Αυτό είναι ένα μήνυμα και για άλλα παιδιά, που μπορεί να έχουν παρόμοιο ή κάποιο άλλο πρόβλημα, που ενδεχομένως να τους δυσκολεύει στον αθλητισμό. Ο Ασημάκης μάς στέλνει ένα μήνυμα δύναμης, το πρόβλημά του δεν τον έχει περιορίσει, αντίθετα τον πείσμωσε, τον χαλύβδωσε, τον έκανε αυτό που είναι σήμερα».
*Και εσύ Γεράσιμε, τι θα ήθελες να πεις στους συμπαίκτες σου;
«Θα ήθελα να τους ευχαριστήσω που όλα αυτά τα χρόνια δεν υπάρχει κάποια διάκριση στο πρόσωπό μου, προσπαθούν να με βοηθήσουν να καταλάβω τα πάντα και να μπορέσουμε όλοι, μαζί σαν μια ομάδα, να φέρουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για τη Βουλιαγμένη».
